Hier het verslag zoals het ook al op wielertoerist.nl heeft gestaan:
Cyclo # 151, La Bourgui, 1-aug 2010
Op 1 augustus was het weer tijd voor Frankrijks leukste, meest sympathieke, best georganiseerde (en zo zijn er nog wel wat superlatieven) cyclo. Nadat ik 2005 al eens 58e was, in 2007 35e, en in 2008 nog eens 35e, daar had ik nu geen enkele idee vooraf wat ik hier waard zou zijn. Starten, m'n best doen, en kijken waar ik uit zou gaan komen, dat was m'n ambitie
Immers, ik heb het al vaker aangehaald, maar 2010 was er tot nog toe eentje van het nodige fysieke malheur. Alle mei en juni doelen vielen in het water, en pas vanaf eind juni heb ik eindelijk voor het eerst dit jaar eens een paar weken ongestoord kunnen doortrainen. Alle geplande en noodzakelijke trainingen gedaan: lang D1, Ardennen, ik kon bij de Wedrenners eindelijk volgen bij de A1, een cyclo gedaan waar ik dan nog wel niet top was (Highlander Radmarathon), maar wat wel een mooie opstap was richting La Bourgui. Immers, daar kon ik al eens cols aan cyclo-tempo oprijden, da's toch nog altijd wat anders dan op training. Etc.
Ook in de week voorafgaande aan La Bourgui heb ik goed kunnen trainen op het bergop rijden, dat had ik nog niet teveel gedaan dit jaar. Cormet de Roselend, Alpe d'Huez, Madeleine, Telegraphe en Courchevel was de oogst, naast de broodnodige verkenning van de eerste 2 cols uit La Bourgui: beklimmingen naar Naves en Doucy. Het gevoel was heel de week eigenlijk al vrij goed. Gevoelsmatig, maar ook bevestigd door het verzamelde cijferwerk en de vergelijking daarvan met voorgaande jaren op al die beklimmingen. Maar ik weet inmiddels ook dat dat helemaal niets zegt over wat je in een cyclo waard bent.
Maar goed, zondagochtend 1 augustus. Start om 8u 's ochtends in St. Martin Belleville, op 1800 m hoogte. Zo'n 350 deelnemers, vergelijkbaar met andere jaren. Snikheet weer was er voorspeld
, maar zonder zon op die hoogte is het toch verrekte k-k-k-koud. Wat neem ik mee aan kleding, zonder er na 1 afdaling de rest van de dag mee te moeten zeulen? Onderhemd? Uitgesloten, word ik gek van bij die warmte, kan m'n warmte niet meer kwijt dan. Windstopper? Hmmm, eigenlijk wel nodig nu, maar waar laat ik het ding. Mouwtjes? Die wel, die kan ik omlaag schuiven, en passen makkelijk in de achterzak. Een aardige mevrouw deelde kranten uit bij de start 
. Mooi, dus de windstopper gaat niet mee! Probleem opgelost.De start. Gelijk 1 km aan 8%. En ook al stond ik zowat vooraan: er zijn er altijd een aantal die hem voor de start niet op de binnenplaat hebben liggen, en niet wegkomen dus. Ook nu weer. Gevloek. Gescheld. Zelf werd ik ook even opgehouden, maar het viel te overzien. Gelijk die eerste km bergop is altijd lachen
. Koude spieren, compleet geen vermogen om meteen diep te gaan. Gelukkig wordt hier het verschil niet gemaakt, alleen met de eersten naar beneden rijden zit er niet meer in. Niet erg, na deze afdaling is het toch gelijk bergop.Na deze eerste km volgde de lange, lange afdaling (21 km of zo) naar Moutiers. Heerlijk begin altijd
! Bijna continu boven de 70, afgewisseld door een enkel strookje bergop. Vanwege die eerste km ook niet gevaarlijk. Alles lag al uiteen, en er was plek genoeg. Beneden. Op dat merkwaardige fietspad tussen Moutiers en Aigueblanche zag ik 200 m voor me de kop van de wedstrijd. OK, zo slecht heb ik dus niet gedaald, als dat m'n achterstand is. Mooi ! Beneden begint al vrij snel de klim naar Naves. Bijna 14 km bergop, redelijk gelijkmatig. Altijd leuk, zo'n eerste col in een cyclo. Je moet continu iets boven je kunnen rijden omdat hier je klassement wordt gemaakt. Hoe verder van voren, hoe beter. Dezelfde functie als de Servance in 3B, de Bödeleklim uit de Highländer of de Alpe de Gr Serre-klim uit La Vaujany. 14 km tegen de pijngrens nu. Terugschakelen? Liefst wel! NEE, niet doen. Door. Uitzicht? Bijzonder fraai hier, maar geen oog voor nu. Ik MOET naar de renners voor me. Van de verkenning wist ik dat na 10 km het ergste wel geweest was. Oef, eindelijk boven. Tijd? Hee, da's niet slecht
; 50min27. Op verkenning was het 52min30. Heel slecht was ik dus niet aan het rijden. 
Dan de afdaling: bij-zon-der slecht wegdek op sommige stroken. Boven waren we met 3-en. Na mijn allerbelabberste daalvertoningen in Oostenrijk een paar weken geleden ging ik er van uit dat ik mijn 2 kompanen van de top wel zou moeten laten gaan. Tot mijn grote verbazing gebeurde het tegenovergestelde: de 2 konden niet volgen, en ik heb het gat dichtgereden naar een 6-tal, dat op de top zo'n 200m voor me passeerde
. Het wordt nog wel eens wat, al denk ik dat ik hier voordeel had van de grondige verkenning van klim + afdaling; ik wist waar het link was en hoe de bochten een beetje liepen.Goed, beneden dus met 7 man. Eten, drinken en een beetje recupereren. Ronddraaien. Al lukte dat niet echt in de 20 km lange vallei: omdat er een paar zaten te klojen zijn we met 3-en weggereden; we haalden verderop 3 anderen in, en later nog 2, en dus kwamen we met een man of 8 aan de voet van de 2e klim: zo'n 12 km naar Doucy.
In voorgaande jaren was er van mijn kant altijd de verbazing dat de meesten een 2e of verdere col niet aan hetzelfde tempo op kunnen rijden als de eerste. Duurvermogen. En ja hoor, ook nu weer.
1 km. Van de 8 waren er al 2 gelost. Terwijl die toch echt eerder boven waren op de eerste col dan ik
. 2 km. Ik zat nog fluitend voorin, terwijl een aantal anderen het toch moeilijk leken te hebben
. 3 km. Goed, laat ik me er eens mee gaan bemoeien. Naar de kop. Gewoon eigen tempo rijden. Ipv 14 km/u het tempo naar 15-16 km/u opvoeren. Eens kijken wat het geeft.
4 km. Hairpin. Voor het eerst eens omkijken.
. Alles eraf! Wel, wel. Volgens mij ben ik toch serieus goed aan het rijden hier. Ik voelde me ook nog zeer goed.Ik blijf dit één van de mooiste ervaringen vinden die je als renner kunt hebben: gewoon op kop gaan zitten op zo'n lange col, en je concurrenten er één voor één afkletsen. Deze kick had ik in 2010 nog niet mogen ervaren; nu weet ik weer waarom ik deze sport zo leuk vind.
Eén en ander had wel tot gevolg dat ik alleen de afdaling in moest. De laatste overlevende kwam daar nog bij me terug, en samen reden we richting voet van de slot klim: de Majestueuze Klim naar Les Menuires. Eén van de mooiste beklimmingen om op te rijden, eentje die me bijzonder goed ligt, en naar een aankomstplek die ik één van de mooiste vind voor een cyclo, ondanks de foeilelijke gebouwen die er in Les Menuires staan. De klim is een 2-trapsraket: eerst 12 km via een smal weggetje, dan een korte afdaling, en dan de laatste 10 km via de hoofdweg naar Les Menuires.
M'n gezel van de vallei schudde ik al snel af, en in de hele slotklim was het weer lijken oprapen, en ben ik zelf maar door één, niet te volgen, TGV ingehaald. Om een lang verhaal niet te lang te maken: ik heb een vrij constante klim gereden; had goede benen tot op het eind. In de laatste km zag ik 150 m voor me nog een renner rijden. Maar och, die kan ik toch niet meer bijhalen.... Later bleek dit om Thierry Bourguignon zelf te gaan. Als ik dat verdorie had geweten, dan had ik nog even extra doorgegeven. Een rechtstreeks duel met één van m'n jeugdhelden richting finish, dat zou helemaal de kers op de taart zijn geweest.
Maar het was zo ook al goed. Ik rijd richting finishboog. Ik zie mevrouw AJG en jr. daar onderuit gezakt zitten. Verschrikt vliegt ze overeind, zoekend naar de camera. Maar toen was ik al over de streep.
Mevr AJG: '
, hoe kan het dat jij er al bent; er zijn er pas een handvol binnen?'AJG: 'Ik had toch gezegd: klaarstaan vanaf 12u45; dat was ongeveer de tijd uit 2008. Hoeveel zijn er dan binnen?'
M: '20 of zo'?
A:
, dat kan niet!'M: 'Jawel, echt waar'.
A: 'Ja, het ging wel goed onderweg, maar ik moet toch eerst een uitslag zien'.
Wat later werd de uitslag opgehangen. En inderdaad: 22e in 4u47 geworden. 35 minuten na de winnaar, maar bv maar een 12 minuten na de nummer 8, en een handvol seconden achter Thierry Bourguignon. Qua tijd was ik op een identiek parcours als in 2008 nu nog 2 minuten sneller, terwijl ik toen echt top was. Op het moment dat ik de uitslag zag heb ik voor het eerst ooit m'n armen in de lucht gegooid, de klassering schreeuwend richting mevrouw AJG. Euforie. Jongens, jongens, dat dit nog mogelijk is in dít snertjaar, waarin niks lukte, waarin ik al maanden vierkant draaide, waarin alles tegen leek te zitten en te blijven zitten. Dat ik deze kick op m'n 41e nog mag beleven.
Eindelijk eens een maand ongestoord doortrainen, in combinatie met de nodige frisheid in deze fase van het seizoen (in vergelijking met voorgaande jaren), warm weer, een week lang cols verslinden, en zie: de gekste dingen zijn blijkbaar mogelijk. Zo is wielrennen weer leuk
.Na de rit heb ik nog de 35 km richting camping per fiets gedaan. In m'n dooie eentje. Hét ultieme nagenieten. Fraaie vergezichten. Zicht op de Mt Blanc. Zicht op de vallei. En me alvast voorgenomen dat ik deze 'putsch' nog eens over ga doen in de Alpen Challenge op 22 aug.
Na de finish, samen met m'n grootste fan:
Even uitblazen, net na de aankomst:
