TacxerdeTacxerdeTacxerdeTacx

Voor de gedreven schemavolgers, waar ik er zelf ook eentje van ben is deze winter een ware hel. Nu al 2 weekenden op rij is er simpelweg niet te fietsen buiten, zelfs een ritje met de ATB op de weg, daar waag ik me niet aan. Het vraagt aardig wat improvisatie om de schema's een beetje fatsoenlijk uit te voeren.

Vorig jaar nam ik regelmatig de fietsspullen mee naar m'n werkplek, om dan gelijk na het werk daar te trainen. Niet alleen omdat ik dan nog bij daglicht kon trainen, maar het bleek immers toen regelmatig zo dat 60 km ten zuiden van m'n woonplaats er veel minder sneeuw lag, en er daar wél getraind kon worden. Dit keer is het precies andersom....

Dan kan ik het oplossen zoals vorig jaar: op zoek naar alternatieve trainingen op de Tacx, met als gevolg continue twijfel of ik wel voldoende trainingsarbeid lever, met onrust in het hoofd tot gevolg. Dát wilde ik dit jaar absoluut voorkomen. Alleen had ik geen rekening gehouden met een nóg heftigere winter dan vorig jaar.

Dussss: er blijft dan maar 1 optie over. Mezelf urenlang verschansen op zolder. De Tacx. En vooral: m'n mentale limieten met betrekking tot Tacxen een stuk verruimen. De geplande buitentrainingen heb ik de afgelopen weken dan ook integraal op de Tacx gedaan. In het weekend van 18-19 december zat ik in een krachtblokje, hetgeen bijna 5 uur Tacxen in 3 dagen opleverde. En op 25-26-27 december moest ik een intensief blok afwerken, goed voor bijna 6 uur in 3 dagen. Nu komt er weer een duurblokje aan, maar gelukkig is het een beetje aan het dooien nu. Ik was mezelf al mentaal aan het opladen voor 12 uur Tacxen in een dag of 4-5, maar het lijkt er op dat ik toch weer naar buiten kan. In elk geval met de ATB op de weg moet toch kunnen.

En ja, hoe dit geestdodende tijdverdrijf door te komen? Om te beginnen moet het verstand op 0. Niet tegen de training aan gaan zitten hikken, en tevens zorgen voor enige afleiding. Aangezien ik he-le-maal niets met speelfilms en reguliere TV programma's heb, kom ik al snel uit bij een oude wieler-DVD. Afgelopen weekend nog Armstrong zien winnen in Le Grand Bornand (Tour 2004), waar hij Klöden op de streep klopte. En Bernard Hinault zijn laatste Tour (1986) zien verliezen. Ook live-veldrijden werkt wel, maar dat duurt amper een uurtje. Deze week is er de top 2000, da's ook prima vermaak. Een fotocollage aan de muur, met de mooie zomermomenten van voorbije jaren, motiveert ook prima. Die doen me tijdens het trainen beseffen wat deze trainingen me komend jaar nog meer aan mooie momenten kunnen opleveren.

En dat het nu maar gauw warm water gaat regenen....

Prettige Feestdagen

Aan alle meelezers hier: fijne kerstdagen en een voorspoedig 2011!!!

Nog meer winter

Inmiddels zitten we weer volop in de winter. Daar waar vorig jaar nog gezegd werd dat zo'n winter als toen toch maar 1 keer in de 30 jaar voorkomt, daar zijn we nu bezig aan een winter die eigenlijk nog veel vervelender is dan toen. Al een paar weken eerder begonnen, en ook nog eens vaker sneeuw tot nog toe.

Ik heb er tot nog toe trainingstechnisch niet echt veel hinder van ondervonden. Alle geplande trainingen heb ik af kunnen werken, met alleen hier en daar een training een dag eerder of later uitgevoerd. Soms moet het ook wel mee zitten: precies afgelopen weekend waren er 2 dagen zonder sneeuw(resten), en met temperaturen dik boven nul. En dat viel precies samen met een duurblok: mooi zo'n 250 km in 3 dagen weggetrapt (2x60, 1x130 km).

Deze week en zo te zien ook aankomend weekend is er weer niet buiten te trainen; hooguit een stukje met de ATB de weg op. Erg is dat niet; ik zit nu in een krachtblok, d.w.z. deze week is het weer vaak mezelf met een lading oud ijzer op de schouders de hoogte in duwen; afgewisseld met het stevigere Tacx werk. De trainingen die ik voor dit weekend heb staan zijn ook wel op de Tacx uit te voeren, al ga ik toch als het enigszins kan naar buiten; met de ATB dus de weg op.

Tot nog toe ben ik eigenlijk wel tevreden over m'n winter tot nog toe. Ik voel me bijzonder fit, ben niet ziek of geblesseerd geweest, en merk dat ik met de krachttrainingen meer gewicht aan kan met squat en step-up dan vorige winters. Uiteraard is dit geen garantie op een goed seizoen, maar m'n beste jaren waren toch altijd de jaren waaraan een probleemloze winter voorafging. In elk geval werk ik gewoon rustig verder met de bedoeling het goede gevoel vast te houden.

Ingeschreven!

Vandaag heb ik me ingeschreven voor de cyclo's van de Grand Trophee die ik in 2011 zeker ga doen:

- GF Cogolin
- La Look
- La Ventoux
- Grimpee Ventoux
- 3 Ballons
- Morzine
- Vaujany
- La Pantani

Twee redenen om dat al vroegtijdig te doen: ten eerste scheelt het wat Euro's als je je voor een aantal ritten tegelijk inschrijft, maar vooral ten tweede: het volstaat om 1 mailtje richting organisatie te sturen met het verzoek om een 'Dossard Prioritaire', hetgeen waar ik op grond van mijn uitslagen de afgelopen jaren wel recht op heb. En daarnaast: het kan maar geregeld zijn. Uiteraard zit er altijd een risico aan: in geval van ziekte/blessure/... is het jammer maar helaas v.w.b. de Eurootjes, hetgeen ik in 2010 mocht ondervinden.

Dit moment van voorinschrijven is altijd weer een soort van point of no return. Ik zit wel volop in de wintervoorbereiding, maar nu wordt echt concreet waarvoor ik dat doe. Met nog meer gretigheid ga ik de winterse ongemakken trotseren. En indien nodig: mentaal ben ik ook gewapend voor evt mega-lange Tacx-sessies, indien de omstandigheden buiten fietsen onmogelijk maken.

Winter

Inmiddels zit ik al weer volop in de wintertraining, als voorbereiding op het seizoen 2011. Niet meer volgens de schema's van Jabik-Jan Bastiaans, zoals de afgelopen jaren. Hij is immers gestopt met het begeleiden van 'hobby-sporters', en zit nu full-time bij de KNWU. Nee, nu heb ik zelf m'n schema's samengesteld. Ik heb uit 5 jaar schema-trainen een soort Best Of gemaakt. Omdat ik m'n eigen lichaam na 15 jaar inmiddels wel door en door ken. Dus trainingen waarvan ik vond dat ik er baat bij had, maar die ik bv vorige winter nauwelijks heb kunnen doen, laat ik wat meer terugkomen. En anderzijds: trainingen waarvan ik niet het gevoel had dat het veel bracht laat ik nu achterwege. En ook: nog wat 'nagekomen' tips van Jabik over de nieuwste inzichten op trainingsgebied heb ik meegenomen. En het allerbelangrijkste: door het al zo lang van te voren allemaal te plannen weet ik ook zeker dat ik de verhouding inspanning/rust respecteer. Aangezien ik er eentje van het soort ben dat altijd veel te veel wil doen; altijd een helling extra, altijd een kwartier langer trainen, altijd.... .

Het opstellen van schema's is nog het makkelijkste van heel het winterprogramma; het uitvoeren ervan is nog even anders. Dat betekent van november t/m februari elke avond de weersvoorspellingen in de gaten houden of er toch maar geen sneeuw en kou aankomt. Ik ben jaarrond gemotiveerd, nooit hoef ik mezelf op de fiets te hijsen. Maar het enige moment dat ik dat wel moet is als het 0 gr of kouder is. De gedachte aan koude vingers en tenen.... Om uiteindelijk dan toch altijd gewoon op pad te gaan, en zelfs de training niet in te korten. Alleen bij sneeuw is het einde oefening. Dan wordt het Tacxen. En zelfs lange sessies schuw ik dan niet. Immers, trainen moet ik toch. Niet trainen is nooit een optie.

Momenteel lig ik nog op 100% uitgevoerd, van hetgeen ik gepland heb. Wel een paar keer in de regen gereden, en gisteren bij een straffe NO-wind zelfs 4 uur D1 gedaan, maar alles klopt nog tot nu toe. Eens kijken of we dat over een week nog kunnen zeggen met de aangekondigde winterperikelen....

Plannen 2011

November. Elk jaar hetzelfde. Qua aantal fietskm's is deze maand een absoluut dieptepunt op jaarbasis gezien. Maar wat wél leuk is, is dat de diverse data voor de cyclo's van het jaar nadien zo'n beetje bekend worden gemaakt. En dat er plannen gesmeed kunnen worden. Daar ben ik dan ook volop mee bezig. Mijn voorlopige cyclokalender 2011 ziet er als volgt uit:

19-27/3 Trainingsweek Mallorca
17/4 GF Cogolin
1/5 Fiets Challenge, of de opvolger daarvan
15/5 La Look
21/5 La Ventoux
22/5 La Grimpee de Ventoux
2/6 Steven Rooks
5/6 GF Ardennaise
11/6 Trois Ballons
19/6 La Morzine
26/6 La Vaujany
24/7 La Madeleine
7/8 La Bourgui
21/8 La Marco Pantani
4/9 Cyclo Manche
11/9 R v Picardie
.... La christophe Brandt

Een heel rijtje. Maar de gretigheid na het missen van zoveel cyclo's in 2010 is voor 2011 groter dan ooit. De praktijk zal misschien wel wat anders blijken te zijn. Immers, elk jaar vallen er wel een paar tussenuit vanwege beestenweer, en soms komt er links of rechts wel eens eentje bij als dat qua planning op dat moment zo uitkomt. Maar de intentie is om vroeg aan het seizoen te beginnen en dan, behoudens een periode van 'rust' begin juli, door te stomen tot het eind. De jaren waarin ik het zo heb aangepakt waren immers altijd mijn beste.

La Bourgui 2010

Een blog bijhouden over m'n wieleravonturen is niet voldoende als niet duidelijk is waarom ik het doe, naar welk soort ervaringen ik op zoek ben. Hieronder het verslag van La Bourgui 2010, Frankrijks mooiste cyclo, en de enige rit in 2010 die liep zoals 'het hoort'. Wat heet: 22e in de einduitslag is m'n beste resultaat ooit in een Franse cyclo....

Hier het verslag zoals het ook al op wielertoerist.nl heeft gestaan:

Cyclo # 151, La Bourgui, 1-aug 2010

Op 1 augustus was het weer tijd voor Frankrijks leukste, meest sympathieke, best georganiseerde (en zo zijn er nog wel wat superlatieven) cyclo. Nadat ik 2005 al eens 58e was, in 2007 35e, en in 2008 nog eens 35e, daar had ik nu geen enkele idee vooraf wat ik hier waard zou zijn. Starten, m'n best doen, en kijken waar ik uit zou gaan komen, dat was m'n ambitie

Immers, ik heb het al vaker aangehaald, maar 2010 was er tot nog toe eentje van het nodige fysieke malheur. Alle mei en juni doelen vielen in het water, en pas vanaf eind juni heb ik eindelijk voor het eerst dit jaar eens een paar weken ongestoord kunnen doortrainen. Alle geplande en noodzakelijke trainingen gedaan: lang D1, Ardennen, ik kon bij de Wedrenners eindelijk volgen bij de A1, een cyclo gedaan waar ik dan nog wel niet top was (Highlander Radmarathon), maar wat wel een mooie opstap was richting La Bourgui. Immers, daar kon ik al eens cols aan cyclo-tempo oprijden, da's toch nog altijd wat anders dan op training. Etc.

Ook in de week voorafgaande aan La Bourgui heb ik goed kunnen trainen op het bergop rijden, dat had ik nog niet teveel gedaan dit jaar. Cormet de Roselend, Alpe d'Huez, Madeleine, Telegraphe en Courchevel was de oogst, naast de broodnodige verkenning van de eerste 2 cols uit La Bourgui: beklimmingen naar Naves en Doucy. Het gevoel was heel de week eigenlijk al vrij goed. Gevoelsmatig, maar ook bevestigd door het verzamelde cijferwerk en de vergelijking daarvan met voorgaande jaren op al die beklimmingen. Maar ik weet inmiddels ook dat dat helemaal niets zegt over wat je in een cyclo waard bent.

Maar goed, zondagochtend 1 augustus. Start om 8u 's ochtends in St. Martin Belleville, op 1800 m hoogte. Zo'n 350 deelnemers, vergelijkbaar met andere jaren. Snikheet weer was er voorspeld , maar zonder zon op die hoogte is het toch verrekte k-k-k-koud. Wat neem ik mee aan kleding, zonder er na 1 afdaling de rest van de dag mee te moeten zeulen? Onderhemd? Uitgesloten, word ik gek van bij die warmte, kan m'n warmte niet meer kwijt dan. Windstopper? Hmmm, eigenlijk wel nodig nu, maar waar laat ik het ding. Mouwtjes? Die wel, die kan ik omlaag schuiven, en passen makkelijk in de achterzak. Een aardige mevrouw deelde kranten uit bij de start . Mooi, dus de windstopper gaat niet mee! Probleem opgelost.

De start. Gelijk 1 km aan 8%. En ook al stond ik zowat vooraan: er zijn er altijd een aantal die hem voor de start niet op de binnenplaat hebben liggen, en niet wegkomen dus. Ook nu weer. Gevloek. Gescheld. Zelf werd ik ook even opgehouden, maar het viel te overzien. Gelijk die eerste km bergop is altijd lachen . Koude spieren, compleet geen vermogen om meteen diep te gaan. Gelukkig wordt hier het verschil niet gemaakt, alleen met de eersten naar beneden rijden zit er niet meer in. Niet erg, na deze afdaling is het toch gelijk bergop.

Na deze eerste km volgde de lange, lange afdaling (21 km of zo) naar Moutiers. Heerlijk begin altijd ! Bijna continu boven de 70, afgewisseld door een enkel strookje bergop. Vanwege die eerste km ook niet gevaarlijk. Alles lag al uiteen, en er was plek genoeg. Beneden. Op dat merkwaardige fietspad tussen Moutiers en Aigueblanche zag ik 200 m voor me de kop van de wedstrijd. OK, zo slecht heb ik dus niet gedaald, als dat m'n achterstand is. Mooi !

Beneden begint al vrij snel de klim naar Naves. Bijna 14 km bergop, redelijk gelijkmatig. Altijd leuk, zo'n eerste col in een cyclo. Je moet continu iets boven je kunnen rijden omdat hier je klassement wordt gemaakt. Hoe verder van voren, hoe beter. Dezelfde functie als de Servance in 3B, de Bödeleklim uit de Highländer of de Alpe de Gr Serre-klim uit La Vaujany. 14 km tegen de pijngrens nu. Terugschakelen? Liefst wel! NEE, niet doen. Door. Uitzicht? Bijzonder fraai hier, maar geen oog voor nu. Ik MOET naar de renners voor me. Van de verkenning wist ik dat na 10 km het ergste wel geweest was. Oef, eindelijk boven. Tijd? Hee, da's niet slecht ; 50min27. Op verkenning was het 52min30. Heel slecht was ik dus niet aan het rijden.

Dan de afdaling: bij-zon-der slecht wegdek op sommige stroken. Boven waren we met 3-en. Na mijn allerbelabberste daalvertoningen in Oostenrijk een paar weken geleden ging ik er van uit dat ik mijn 2 kompanen van de top wel zou moeten laten gaan. Tot mijn grote verbazing gebeurde het tegenovergestelde: de 2 konden niet volgen, en ik heb het gat dichtgereden naar een 6-tal, dat op de top zo'n 200m voor me passeerde . Het wordt nog wel eens wat, al denk ik dat ik hier voordeel had van de grondige verkenning van klim + afdaling; ik wist waar het link was en hoe de bochten een beetje liepen.

Goed, beneden dus met 7 man. Eten, drinken en een beetje recupereren. Ronddraaien. Al lukte dat niet echt in de 20 km lange vallei: omdat er een paar zaten te klojen zijn we met 3-en weggereden; we haalden verderop 3 anderen in, en later nog 2, en dus kwamen we met een man of 8 aan de voet van de 2e klim: zo'n 12 km naar Doucy.

In voorgaande jaren was er van mijn kant altijd de verbazing dat de meesten een 2e of verdere col niet aan hetzelfde tempo op kunnen rijden als de eerste. Duurvermogen. En ja hoor, ook nu weer.
1 km. Van de 8 waren er al 2 gelost. Terwijl die toch echt eerder boven waren op de eerste col dan ik .
2 km. Ik zat nog fluitend voorin, terwijl een aantal anderen het toch moeilijk leken te hebben .
3 km. Goed, laat ik me er eens mee gaan bemoeien. Naar de kop. Gewoon eigen tempo rijden. Ipv 14 km/u het tempo naar 15-16 km/u opvoeren. Eens kijken wat het geeft.
4 km. Hairpin. Voor het eerst eens omkijken. . Alles eraf! Wel, wel. Volgens mij ben ik toch serieus goed aan het rijden hier. Ik voelde me ook nog zeer goed.
Ik blijf dit één van de mooiste ervaringen vinden die je als renner kunt hebben: gewoon op kop gaan zitten op zo'n lange col, en je concurrenten er één voor één afkletsen. Deze kick had ik in 2010 nog niet mogen ervaren; nu weet ik weer waarom ik deze sport zo leuk vind.

Eén en ander had wel tot gevolg dat ik alleen de afdaling in moest. De laatste overlevende kwam daar nog bij me terug, en samen reden we richting voet van de slot klim: de Majestueuze Klim naar Les Menuires. Eén van de mooiste beklimmingen om op te rijden, eentje die me bijzonder goed ligt, en naar een aankomstplek die ik één van de mooiste vind voor een cyclo, ondanks de foeilelijke gebouwen die er in Les Menuires staan. De klim is een 2-trapsraket: eerst 12 km via een smal weggetje, dan een korte afdaling, en dan de laatste 10 km via de hoofdweg naar Les Menuires.

M'n gezel van de vallei schudde ik al snel af, en in de hele slotklim was het weer lijken oprapen, en ben ik zelf maar door één, niet te volgen, TGV ingehaald. Om een lang verhaal niet te lang te maken: ik heb een vrij constante klim gereden; had goede benen tot op het eind. In de laatste km zag ik 150 m voor me nog een renner rijden. Maar och, die kan ik toch niet meer bijhalen.... Later bleek dit om Thierry Bourguignon zelf te gaan. Als ik dat verdorie had geweten, dan had ik nog even extra doorgegeven. Een rechtstreeks duel met één van m'n jeugdhelden richting finish, dat zou helemaal de kers op de taart zijn geweest.

Maar het was zo ook al goed. Ik rijd richting finishboog. Ik zie mevrouw AJG en jr. daar onderuit gezakt zitten. Verschrikt vliegt ze overeind, zoekend naar de camera. Maar toen was ik al over de streep.

Mevr AJG: ' , hoe kan het dat jij er al bent; er zijn er pas een handvol binnen?'
AJG: 'Ik had toch gezegd: klaarstaan vanaf 12u45; dat was ongeveer de tijd uit 2008. Hoeveel zijn er dan binnen?'
M: '20 of zo'?
A: , dat kan niet!'
M: 'Jawel, echt waar'.
A: 'Ja, het ging wel goed onderweg, maar ik moet toch eerst een uitslag zien'.

Wat later werd de uitslag opgehangen. En inderdaad: 22e in 4u47 geworden. 35 minuten na de winnaar, maar bv maar een 12 minuten na de nummer 8, en een handvol seconden achter Thierry Bourguignon. Qua tijd was ik op een identiek parcours als in 2008 nu nog 2 minuten sneller, terwijl ik toen echt top was. Op het moment dat ik de uitslag zag heb ik voor het eerst ooit m'n armen in de lucht gegooid, de klassering schreeuwend richting mevrouw AJG. Euforie. Jongens, jongens, dat dit nog mogelijk is in dít snertjaar, waarin niks lukte, waarin ik al maanden vierkant draaide, waarin alles tegen leek te zitten en te blijven zitten. Dat ik deze kick op m'n 41e nog mag beleven.

Eindelijk eens een maand ongestoord doortrainen, in combinatie met de nodige frisheid in deze fase van het seizoen (in vergelijking met voorgaande jaren), warm weer, een week lang cols verslinden, en zie: de gekste dingen zijn blijkbaar mogelijk. Zo is wielrennen weer leuk .

Na de rit heb ik nog de 35 km richting camping per fiets gedaan. In m'n dooie eentje. Hét ultieme nagenieten. Fraaie vergezichten. Zicht op de Mt Blanc. Zicht op de vallei. En me alvast voorgenomen dat ik deze 'putsch' nog eens over ga doen in de Alpen Challenge op 22 aug.





Na de finish, samen met m'n grootste fan:

Even uitblazen, net na de aankomst:

ATB

Einde 2008 heb ik voor het laatst in de bossen rondgecrosst. Daar waar dat in de jaren 2000-2005 wekelijkse prik was (zo'n 20 veldtoertochten per winter), daar is dat geleidelijk aan overgegaan in uitsluitend wegtrainingen, omdat dat trainingstechnisch gezien wat beter was met het oog op m'n wegseizoen. Vorige winter kwam het er niet van, omdat het nagenoeg elk weekend wel regende of sneeuwde.

De veldtoertocht van Escharen. Mooi, snel parcours, zoals ik ze graag heb. 23.8 km/u over 48 km, terwijl ik alleen maar zones D1/D2 heb aangehouden, zegt wat dat betreft genoeg. Ook m'n techniek laat te wensen over, en ook m'n 10 jaar oude, en redelijk smerige Cannondale wekte regelmatig medelijdende blikken op.

Maar ik vond het wel leuk, en ga dat zeker deze winter nog een paar keer doen.

Seizoen 2011 is begonnen

De voorbereiding op seizoen 2011 is begonnen. Het leek me wel een aardig idee om dat eens op deze manier met de buitenwereld te delen.