'Papa, je komt toch ook kijken als ik vrijdagavond moet optreden op school'? Met deze simpele vraag, waarop maar 1 antwoord mogelijk is, haalde m'n zoontje van 8 vorige week een streep door m'n geplande trip naar de GF Cogolin in St-Tropez, Zuid-Frankrijk. Niet dat ik er spijt van heb; er zijn immers belangrijkere dingen dan fietsen. Maar vervelend was het wel.
In m'n voornemen om dit jaar veel vroeger aan het cyclo-seizoen te beginnen dan de afgelopen jaren, en zeker in 2010, moest ik dus op zoek naar een alternatief. Immers, ik wilde bewust eerder wat 'wedstrijdhardheid' opdoen. Daar waar het me zeker vorig jaar totaal aan ontbrak. Maar wat dan? Diverse mogelijkheden. La Velostar, in de buurt van Parijs op 1 mei? Op dezelfde dag La Flèche Normande? Of La Route Verte vanuit Vittel op 8 mei? Tot m'n oog viel op de gloedjenieuwe cyclo Les Six Bourgeois, 17 april, vanuit Calais. Meetellend voor het Franse regelmatigheidscriterium Trophée Passion, dus om die reden verzekerd van een redelijk deelnemersveld leek me. En ook: kijkend op ANWB routeplanner zag ik dat het maar 3 uurtjes reizen was. Met het startuur op 9 uur kon het dus zonder overnachting. Dat gaf de doorslag :) .
De laatste weken ging is de conditie snel in stijgende lijn gegaan, na de rustperiode na m'n Mallorca-week. Ik kreeg daar verschillende signalen van. Gemiddeldes op vaste rondjes, zowel rond thuis als in Limburg/Ardennen, goed herstel. En verder uiteraard niet ziek/geblesseerd geweest. Zelfs afgelopen vrijdag in Zuid-Limburg reed ik o.a. de Cauberg en het 3-Landenpunt op op een manier dat ik dacht 'oei, ik ben wel heel goed'. Maar: ik weigerde daar verdere conclusies aan te verbinden; immers nog geen cyclokm gereden.
Zondagochtend om 5u30 in de auto gestapt, om 8u30 ter plekke in Calais. Relaxed ingeschreven in het Hotel de Ville (zie foto). Om 8u50 riep de speaker maar om of iedereen zich richting startvakken wilde begeven; daar stond nog niemand.... Maar wonderwel werd om klokslag 9 uur de start gegeven. Naar goede gewoonte stond ik helemaal vooraan. Totaal schat ik een man of 200, waarvan een aantal de korte afstand deden.
Het parcours bleek toch glooiiender dan ik verwacht had. Ik die dacht dat Noord-Frankrijk overal vlak was, was toch wat verrast. In het achterland van Calais ligt toch een heuvelgebied dat me het meest deed denken aan Zuid-Limburg. Vooral heel veel beklimmingen die me aan de Loorberg deden denken. Brede weg, ongeveer een km lengte, goed lopend.
Na zo'n 15 km kwamen we aan Loorberg 1. Ik zat goed voorin de groep, heb zelfs even aan de leiding gereden. Deze klim werd nog gegroepeerd genomen. Idem voor Loorberg 2, een paar km verderop. Op Loorberg 3 na zo'n 30 km werd er toch een schifting doorgevoerd. En wat ik al jarenlang niet meer gekund had in zo'n cyclo, dat lukte me nu tot m'n niet geringe verbazing ineens wel: bij het eerste plukje van 25 renners was ik nog mee, zonder eigenlijk op punt van lossen te hebben gestaan. Dat was toch jarenlang geleden in vergelijkbare cyclo's als pakweg Charley Gaul, Christophe Brandt of La Meusienne. Ik moest er in mezelf wel een beetje om lachen; op m'n oude dag iets doen waarvan ik lang dacht dat ik het nooit meer zou kunnen. Ik voelde vanaf de start al dat ik superbenen had, maar dit....
Op de volgende Loorbergen bleef het onrustig; de beteren waaronder latere winnaar Anthony Spysschaert, bleven vooraan maar onrust stoken. Hierdoor kregen mijn benen toch onvoldoende recuperatietijd. Na km 40 brak het al eens in tweeën, we kwamen nog 1 keer terug, maar op een volgende Loorberg na km 50 was het toch definitief gedaan met mijn verblijf voorin de wedstrijd :-( . De beste 15 of zo reden daar weg, wij bleven met 10 man achter.
In de volgende 80 km verslonden we Loorberg na Loorberg (ik raakte de tel kwijt :D ). Het groepje van 10 waar ik in zat was een slechte groep. Ik heb denk ik in totaal 27 keer de aanzet gegeven tot ronddraaien, anderen aangespoord, en even zo vaak vast moeten stellen dat de meerderheid echt niet wilde. Bergop losten ze niet, dus het was geen kwestie van niet kunnen. Het veld moet compleet uiteen gelegen hebben op dit toch wel selectieve parcours, want er is ook niemand meer bij ons teruggekomen uit het achterland.
De laatste 15 km waren weer vlak. Op de laatste Loorbergjes had ik geprobeerd nog wat ballast er af te rijden maar dat lukte niet. Ook al voelde ik me bij de beteren van de groep. Ik had zeer zeker nog over tijdens die vlakke uitloop, maar hoe ging ik als regelrechte niet-sprinter m'n concurrenten vloeren??? Het ging immers toch om een top 20 klassering; reden genoeg om er voor te rijden voor mij; dat heb ik nog niet te vaak behaald. En dat ging beter dan verwacht....
Nog 10 km. Aanval van eentje in een roze Giro-truitje. Al kilometerslang had hij liggen 'slepen' achterin de groep. 'Nee, jij niet, vriend', bedacht ik me. Het kostte moeite, maar ik reed het gat dicht. Met de rest in m'n spoor. 2 kilometer verder doet hij nog eens. 'Nee, jij niet !!!', en weer reed ik het dicht. Er volgden er nog een paar. Demarrages over en weer, maar ik moest toch even bekomen, en me beperken tot volgen. Dat lukte. Toen ik omkeek zag ik dat we nog maar met 5-en waren. De zwakke broeders overboord gegooid :D . Vervolgens: sprinten met 5, voor (naar schatting) een 20e plek. Sinds de Christophe Brandt van vorig jaar weet ik dat ik geen schrik hoef te hebben met sprints, en gewoon mee moet doen, ook al kan ik het niet. En zo ging het dus. Door a la Oscar Freire in de laatste 10 meter nog 3 man te passeren, bolde ik als 2e over de meet van ons groepje !!!
Totale afstand was 146 km (10 minder wegens wegenwerken), 4u22 rijtijd, hetgeen een gemiddelde gaf van 33.3 km/u, en totaal 1800 hm. Ik schatte dat ik er een plek tussen de 20 en de 25 aan over zou houden. Dat bleek dus nog wat dichter te zijn: 19e. Ik was daarnaast 6e in mijn categorie geworden. Het wordt nog wel eens wat, ik nader het podium zelfs.
Maar dus dik, dik tevreden, en meer dan dat zelfs. Ik denk dat ik na al die jaren wel weet hoe ik me moet voorbereiden op het seizoen. En dat is me vorig jaar nog meer duidelijk geworden toen ik na een slechte winter een zeer matig seizoen heb gedraaid. Zoals ik hier al meldde heb ik afgelopen winter een totaal rimpelloze voorbereiding kunnen doen. Dat betaalt zich nu uit. En daarnaast rijd ik nu op een fiets die ik eigenlijk al jaren eerder had moeten kopen, weet ik nu. Dat maakt ook verschil. Maar het zijn toch vooral de benen die het moeten doen, en die doen het weer.
Ik ben weer gelukkig. Ik ben blijkbaar nog niet te oud om wielrennertje te kunnen spelen op een manier zoals ik het graag doe, daar waar ik vorig jaar daar toch flink over twijfelde. Het vertrouwen voor alles wat komt is er; dat wat er vorig jaar feitelijk nooit was.
