zaterdag 31 maart 2012

Well, you can move a mountain and shut out the sky

Op vrijdag heb ik er voor gekozen om solo op pad te gaan. Het was immers alweer een paar jaar geleden dat ik de Puig Major/Coll de Soller nog bedwongen had; de langste beklimmingen die er hier voorhanden zijn. In totaal een rondje van zo'n 140 km of zo vanuit S'Arenal. Redelijk ambitieus, met de zware donderdagrit nog in de benen, maar goed. Trainer vond het de beste manier van deze dag in te vullen.

Eerst zo'n 40 km naar Selva over veelal glooiend terrein, daarna de Puig Major op. Een klim in meerdere schuifjes. Eerst 8 km gelijkmatig omhoog, daarna zo'n 10 km op een plateau, beetje omhoog/beetje omlaag. Vanuit hier heb je werkelijk schitterende uitzichten op de omliggende rotspartijen en de zee, en daarna nog eens 6 km tot de top. Ik voelde wel dat het beste er wel wat af was; ik kon amper de D3 zone bereiken, en al zeker niet langere tijd vasthouden.






Vervolgens een 15 km lange afdaling naar Soller. Voor de 2e keer in 2 dagen kwam ik Jurgen van den Broeck tegen; hij was hier omhoog aan het klimmen. Vanuit Soller moest ik nog de Coll de Soller over: 7 km aan 5%, met oneindig veel hairpins. Hier ging het kaarsje toch wel wat uit. Boven even een colaatje gepakt, en daarna over veelal vlakke wegen, maar wel met een straffe wind tegen terug naar S'Arenal.








Totale oogst: 134 km en net geen 2000 hm, aan het baggergemiddelde van 26.5 km/u. Behoorlijk gaar, maar wel één van m'n favoriete rondjes hier weer eens gereden.

Op zaterdag nog een lange duurtraining gedaan; op zondag nog een kort H-ritje, en dan zondagnamiddag weer naar huis, mits we dit keer wel in het vliegtuig mogen.. En dan zit het er weer op. In totaal bijna 800 km rijker dan. En naar goede gewoonte hier was het weer een bijzonder geslaagde vakantie!!

donderdag 29 maart 2012

Life should never feel small

Vandaag heb ik weer eens kunnen ervaren waarom ik hier zo graag train en verblijf. Een mooie rit langs de bijzonder fraaie kustweg aan de westkant van het eiland (voor de kenners: van Banyalbufar naar Andratx). Een glooiende weg van zo'n 35 km, met een aantal beklimmingen tot zo'n 3 km lengte. Maar vooral: een majestueus uitzicht op de zee (rotsen, zandbanken, zee, vergezichten; dit alles te bezichtigen van hoog tot laag gezien het parcours). Zeker omdat het vandaag redelijk helder was, was het genieten.



Ook de benen werkten goed mee: een dagje rust heeft me duidelijk goed gedaan. Voor het eerst dit jaar had ik het gevoel dat de goede klimbenen er aankomen.

En ook: profrenners spotten. Altijd leuk. Vandaag Jurgen van den Broeck gezien (de bovenbuurman van Sven Nijs hier ergens naar het schijnt), hij aan het klimmen terwijl wij een afdaling deden.

woensdag 28 maart 2012

Those who are dead are not dead and they're living in my head

Op dinsdag de 2e lange rit afgewerkt hier op Mallorca. Andermaal onder een prachtig blauwe lucht en bij zeer aangename temperaturen. Vandaag stond er een heuvelachtige rit op het programma (1200 hm, een stuk of 4 'Ardennenklimmetjes')

Vandaag was ook de eerste keer om mezelf eens te testen. Immers, tijdens m'n bronchitis van de laatste twee weken moest ik telkens vast stellen dat ik m'n hartslag met geen mogelijkheid zelfs maar in de buurt van D3 kon krijgen, laat staan houden, als het even ergens bergop ging. In Limburg, op Tivoli, tijdens een tijdrittestje, tijdens... ; nou ja, het was één continue frustratie. Op het moment zelf denkt de emotionele ik telkens van 'gaat dat nog ooit goedkomen?', daar waar de rationele ik daar tegen over zet 'zie nou eerst maar eens dat je die bronchitis kwijtraakt'. Maar frustrerend is het wel, voor iemand als ik die eigenlijk nooit wat mankeert.

In overleg met de trainer een programma opgezet voor deze week, met als belangrijkste insteek om in elk geval rustig aan te beginnen. Op zondag dus rustig aan een soloritje, op maandag 120 km rustig met de groep, en vooral: bergop rustig aan. Dat betekende in de praktijk me overal bewust moeten laten lossen. Niets voor mij eigenlijk, want ik rijd toch altijd graag hard omhoog, en vind het toch leuk om anderen pijn te laten lijden in m'n wiel. Maar goed, ik heb het verstand laten werken, en me ingehouden. Op dinsdag mocht ik 1 keer testen, tijdens de rit van zo'n 130 km. Klim van 6 km aan 7%, en warempel: ik was zowaar weer 'opgestaan uit de doden', om het even plastisch uit te drukken. Heel de klim, zo'n 25 minuten, mooi net onder het omslagpunt omhoog kunnen rijden. We zijn dus weer vertrokken richting een hoger conditieniveau!

Het hoesten is inmiddels nagenoeg voorbij (enkel nog net na het fietsen...). Vandaag een dagje rust, morgen en vrijdag voluit, en dan zaterdag nog wat duur, en dan zit het er weer op.

maandag 26 maart 2012

Mister blue sky is living here today

Inmiddels ben ik al aan m'n 3e dag bezig op Mallorca, en heb er al zo'n 250 km opzitten.

Afgelopen zaterdag was een regelrechte horrordag: vol vakantiegevoel, en ruimschoots op tijd meldden we ons op vliegveld Düsseldorf. Daar werd ons door de vriendelijke mevrouw van Air Berlin doodleuk verteld dat het vliegtuig overboekt was. Juist, overboekt!!! Dan boek je al in november, en waan je je zeker dat alles voor mekaar is. Not!! Na veel gepalaver werd ons een vlucht aangeboden, die ons via Madrid later die dag alsnog naar Mallorca zou brengen. Zo'n 6 uur later dan gepland kwamen we om 8 uur 's avonds eindelijk aan (wel met een meer dan forse schadevergoeding van Air Berlin :-).) Hartstikke gaar uiteraard. Volgens mij kun je nergens meer gaar van worden dan van rondhangen op vliegvelden.

Op zondag de eerste solorit gedaan: ruim 100 km. Vlak. Immers, na m'n bronchitis van de afgelopen 2 weken, waarin ik amper nog aan fatsoenlijk trainen toekwam, reed ik toch rond met flanellen benen. De bronchitis is inmiddels nagenoeg verleden tijd, dus deze week kan ik mooi gebruiken om weer iets van conditie op te bouwen.

Vandaag maandag de eerste groepsrit: ruim 130 km op redelijk vlakke wegen, met 1 klim erin naar het klooster van Sant Salvador (5 km, 7%). Nog steeds met pap in de benen. Ook geen moeite gedaan de beteren van de groep bergop te volgen (zeer tegen m'n gewoonte eigenlijk!!), maar het is beter om eerst een paar dagen wat te roderen, en dan op het eind van de week eens kijken waar ik sta als het bergop gaat.

Één ding is hier wel heel positief: het weer. Strakblauwe luchten, en zon van 's ochtends tot 's avonds, bij 22 gr. Wat wil een mens nog meer?!?

donderdag 22 maart 2012

De winter voorbij

Zo langzaam aan kunnen we stellen dat de winter weer voorbij is. Ik heb zelfs al een paar keer in zomertenue kunnen trainen afgelopen week.

De winter is traditioneel niet de tijd van het jaar waarin er heel veel spannends gebeurd wat het vermelden hier waard is. Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik me weer proberen voor te bereiden op wat hopelijk alweer een mooi cycloseizoen gaat worden.

Helemaal vlekkeloos verliep het toch niet deze winter. Eerst al in december en januari, waarin het toch vaak wel heel erg hard en veel regende, precies op de weekenddagen. Maar dat viel dan nog te compenseren door af en toe doordeweeks een extra lange training te doen. Dus erg veel werd ik daardoor niet belemmerd.

Vervelender werd het al in februari toen Koning Winter zijn intrede deed. Twee weken niet buiten gefietst, en vooral heel veel geTacxed in die periode. Maar na de 2 voorgaand sneeuwwinters waren m'n mentale limieten al dusdanig opgerekt dat ik Tacx-sessies van 2-3 uur niet meer schuw.

Deze maand overkwam me echter toch iets dat ik nog nooit eerder heb gehad: een acute bronchitis. Daar waar ik eigenlijk nooit echt ziek ben, had ik hier toch serieus last van. Ik ben nu al twee weken flink aan het hoesten, piepen, kuchen, rochelen, ... . Het wordt inmiddels al wel wat beter, maar we zijn er nog niet. Op de fiets merkte ik dat vooral bij intensieve inspanningen: ik bereik nauwelijks de D3 zone, en als ik het al haal houd ik het niet vol. Ik krijg compleet geen lucht..

Dit maakt ook dat ik nu toch wel wat achterstand heb. A.s. zaterdag vertrek ik voor m'n jaarlijkse trainingsweek naar Mallorca, maar het zal dit keer toch wel met een redelijk belabberde conditie zijn. Maar geen nood: het is daar warm weer, en na een week op de fiets gaat de conditie normaal gesproken in snel stijgende lijn! 3 Ballons is gelukkig nog een eind weg!