zaterdag 31 december 2011

De beste wensen!

Aan alle meelezers hier de beste wensen voor 2012, en dat een ieder zijn/haar sportieve of andere doelen mag verwezenlijken! En dat we boven alles gezond blijven!

maandag 5 december 2011

Voorlopige plannen 2012

Met het naderen van de feestdagen raken altijd ook weer de data bekend voor de diverse cyclo's van het volgende jaar. Tijd om me weer te gaan verheugen op al die mooie ritten, het zijn en rijden in mooie omgevingen, het wielrennertje spelen op de diverse Heilige Gronden, ... Want het is geen enkel probleem voor me om te trainen in koude en vochtige omstandigheden, maar ik moet wel voor ogen hebben waarvoor ik het doe.

Mijn voorlopige lijstje ziet er als volgt uit:

20 mei: La Look
27 mei: Challenge Vercors
9 juni: 3 Ballons
24 juni: La Grand Bo
1 juli: La Vaujany
29 juli: La Bourgui
19 aug: Alpen Challenge, of 26 augustus: Pantani
8 sept: R v Picardie

Dit lijstje wordt nog wel verder aangevuld met het nodige Nederlandse, Belgische en Noord-Franse cyclo's, daar waar het past met de rest.

Dit betekent dus dat ik 2 van m'n favoriete cyclo's ga laten schieten in 2012: la Ventoux (2-juni) en La Morzine (17-juni). Met pijn in het hart, maar met een kalender die zó vol is, is het keuzes maken.

En daarbij hebben de afgelopen jaren me geleerd dat ik steeds vaker langer moet herstellen na een zware cyclo. Niet helemaal een vreemde vaststelling op mijn leeftijd, geloof ik, maar vervelend is zo'n 'belemmering' altijd wel. Omdat ik eindelijk nog eens een goede 3 Ballons wil rijden (geleden van 2009), heb ik besloten dat ik La Ventoux (1 week eerder) over ga slaan. Op deze manier kan ik ook een andere cyclo die al een paar jaar op m'n to-do lijstje staat eens rijden: Challenge du Vercors. En die kan ik dan weer combineren met de niet zo zware La Look.

Voor La Morzine ligt het wat anders: deze viel altijd een week voor La Vaujany de laatste jaren, wat een ideale combi was. Komend jaar zit er echter 2 weken tussen. En da's toch te lang om daar te blijven, dan kom ik in de knel met m'n vrije dagen. Toen viel m'n oog op La Grand Bo, in die regio, op 24 juni. Om een week meer te hebben na 3 Ballons heb ik besloten om deze te gaan combineren met La Vaujany, en Morzine te laten voor wat het is.

Voor de Alpen Challenge is nog geen definitieve datum bevestigd op de site; ik vond elders 19 aug als voorlopige datum. Indien deze om wat voor reden dan ook niet doorgaat, dan ga ik de Pantani weer doen op 26 aug.

maandag 17 oktober 2011

Terugblik op 2011

Inmiddels ben ik al begonnen met de voorbereiding op seizoen 2012. Dat gaat uiteraard niet zonder een grondige evaluatie van hetgeen ik in 2011 allemaal voor elkaar gebokst heb. Vragen als 'ben ik tevreden over 2011?', 'waren de prestaties volgens verwachting?', 'heb ik er plezier aan beleeft?', .... hebben me de afgelopen weken toch wel bezig gehouden.

M'n conclusie m.b.t. 2011 kan ik eigenlijk het beste als volgt samenvatten: ik ben wél tevreden over het niveau dat ik haalde (zeker in vergelijking met 2010), ik ben niet geheel tevreden over hoe zich dat in prestaties vertaald heeft.

Dat vraagt uiteraard enige uitleg...

De beste referentie over het niveau dat ik haalde, zijn m'n Wedrennerstrainingen. Een mooie snelheidstraining, elke dinsdagavond tijdens de zomer. Reeds 11 seizoenen doe ik dat. Vlak, hellingen, sprinten, klimmetjes, interval, hoge snelheden op het vlakke ... , alles zit er in. Doel is altijd om bij de snelste groep te blijven, zonder dat het harken wordt; ik moet wel over kunnen nemen. Nadat ik in 2010 elke week op 2 keer na of zo werd gelost, daar heb ik dit jaar elke week nagenoeg probleemloos kunnen volgen, nooit gelost. En dat zelfs met tot 2 keer toe een all-time-snelheidsrecord. Dit sluit weer aan bij de jaren t/m 2009; het niveau dat ik heb gehaald daar kan ik alleen maar tevreden over zijn.

Dan de cyclo's. Als ik kijk naar m'n uitslagenlijstje van dit jaar, dan ben ik daar niet geheel tevreden over. Gezien mijn leeftijd moet ik geen wonderen meer verwachten, maar uitschieters zoals ik die in 2008 (Morzine, La Madeleine), 2009 (Vaujany, Alpen Challenge) en 2010 (la Bourgui) heb gerealiseerd, daarvan vind ik toch nog steeds dat ik dat in me moet hebben. Altijd maar weer op zoek naar die ene uitschieter, dat is mijn doel, liefst in het hooggebergte (waar toch m'n hart ligt).

Uitschieters heb ik 2 bereikt. Al helemaal in het begin in Calais (Zuid-Limburg achtige omloop) waar ik zowaar 19e werd, en m'n 21e plaats in de Marco Pantani Memorial senior (Les Deux Alpes). OK, beide ritten hadden niet de sterkste bezetting, maar dat maakte de kick van het moment er toch niet minder op. Maar het zijn toch geen uitschieters van het gehalte Vaujany 2009 (31e) of La Bourgui 2010 (22e), waar ik toch veel meer een wow-gevoel aan over hield. Maar beide dagen was ik wel héél goed. Ook ben ik zeer tevreden over m'n GF Ardennaise. Superbenen die dag. Over een parcours met 3000 hm, inclusief Chambralles, Stockeu en 15 andere Ardennenpuisten werd ik dan pas 76e, maar m'n gemiddelde van 31 km/u, das écht heel hard op die omloop. Zeer tevreden daarover!

M'n andere hooggebergte cyclo's waren om snel te vergeten: Morzine (47e, stuk gegaan op de Joux-Plane), vooral Vaujany (86e, nog nooit zó stuk gegaan op de fiets) en La Ventoux (ziek, zwak, misselijk voor het 2e jaar op rij daar). Daarnaast dan nog het niet rijden van de hooggebergtecyclo's die me het beste liggen (La Madeleine, La Bourgui beide vanwege té slecht weer, en 3Ballons wegens niet hersteld van GF Ardennaise), en het is duidelijk dat ik van dit stukje toch wat meer had verwacht. Als ik deze ritten wel had kunnen doen, dan had ik waarschijnlijk toch al heel anders tegen 2011 aangekeken.

De andere, niet zo selectieve cyclos, daar heb ik op m'n niveau gereden. In ritten als La Look, La Ronde Picarde en Knetemann rit, daar ben ik niet meer dan pelotonvulling, te weinig selectief om er veel uit te kunnen richten. Maar ik vind het altijd wél heel leuk om te doen; van weinig dingen krijg ik zo'n kick als van pelotonrijden...

Kortom, zeker niet slecht, maar het had beter gekund.

Ik vat m'n prestaties voor mezelf ook elk jaar samen in een getal op de schaal van 1 tot 10:

1999: 7.5
2000: 7
2001: 6.5
2002: 8
2003: 9
2004: 6
2005: 4
2006: 7.5
2007: 7
2008: 7.5
2009: 8
2010: 5
2011: 7

Kortom, slecht was het zeker niet dit jaar, maar geen grand cru.

Heb ik er plezier aan beleefd? En of!! Voor het eerst sinds jaren iets minder dwangmatig volgens allerlei schema's bezig geweest, maar meer op gevoel. Ervaring zat immers. Dat is prima gelukt, ik was op tijd in vorm. Een perfecte wintervoorbereiding gehad ook. En dat is voor mij al het halve werk. Daarnaast in de zomermaanden allerlei ritten gereden, en in allerlei omgevingen geweest waar ik veel plezier aan heb beleefd. Ik denk dan even aan diverse Ardennentoertochten (Tilff-B-Tilff, Bilzen Classic, La Magnifique), aan alle mooie cols van dit jaar (Izoard, Madeleine, Cormet de Roselend, Ventoux, Joux-Plane, etc etc etc), aan m'n week Mallorca (elk jaar weer een hoogtepunt), 6 keer richting Frankrijk getrokken, goed voor in totaal 32 overnachtingen in een tent, aan m'n talloze rondjes Zuid-Limburg, aan m'n talloze rondjes Malmedy, aan m'n .... . Nou ja, het is in elk geval jammer dat het weer voorbij is.

Na wat mentale moeheid, borrelen inmiddels wel de eerste items voor m'n verlanglijstje 2012 op. Ik wil dolgraag terug naar Lenzerheide (Alpen Challenge), die ik bewust had laten schieten dit jaar, ik ga hoe dan ook de Vloek van de Ventoux doorbreken in 2012, graag ook weer de 3 Ballons (geleden van 2009), liefst ook weer La Bourgui, en heel stiekem zit ik te denken aan die Tour de Mont Blanc... De week Mallorca is inmiddels alweer een zekerheid voor eind maart. Kortom, zelfs na 15 cyclojaren overschrijdt m'n to-do list nog altijd ruimschoots hetgeen uiteindelijk haalbaar is.

En tot slot, ook niet onbelangrijk: ik ben dit jaar nagenoeg gespaard gebleven van fysieke ellende. Geen enkele keer gevallen dit jaar, niet geblesseerd geweest, nagenoeg niet ziek geweest, ... Dat wou ik graag zo houden voor 2012, en dan volgt de rest vanzelf.

maandag 19 september 2011

La Christophe Brandt, 18-sept 2011

Cyclo #162, La Christophe Brandt, Verviers



Sinds een paar jaar is de Christophe Brandt vanuit Verviers mijn vaste seizoensafsluiting. Mooie rit doorheen mijn geliefde Ardennen. Niet meer té zwaar, zo aan het eind van een lang en slopend seizoen, waarin de vermoeidheid stilaan zijn tol begint te eisen.

Dit jaar stond ik voor de 3e opeenvolgende keer aan de start. In 2009 was ik 62e, in 2010 (toen compleet uit vorm) 84e. Kortom, nooit echt goed gereden hier. Ambitie? Hmmm, top 50? Wel een aardig streven, gezien mijn rijden dit jaar in dit soort snellere cyclo's.

De organisatie had dit jaar duidelijk werk er van gemaakt om van deze cyclo een volwaardige te maken. Een aangepast parcours met meer hellingen, meer km's en meer hm's, meer begeleiding op motoren onderweg, overal seingevers op gevaarlijke punten, een voor Waalse begrippen snel beschikbaar zijn van de uitslag, naast die vieze Bratwursten nu ook pasta achteraf, etc etc.

Na enig twijfelen vooraf vanwege Buienradar reden we (Arno M. en ikzelf) om 8u Verviers binnen. Blauwe en dreigende luchten wisselden elkaar af, maar het zou tijdens de hele rit nagenoeg droog blijven. Richting inschrijving gereden. Verbaasd over diverse zaken hier: het bij het begroeten elkaar kussende mannen, de wel heel traag voortschrijdende rij bij het inschrijven ('in dit tempo zijn we om 9u niet weg, hoor'), de taakverdeling van de mensen achter de inschrijftafel, stuurbord- en chipnummer die niet hetzelfde waren (266 en 286, maar de mevrouw achter de tafel verzekerde me: 'dat maak nieks uit', waarop ik de vraag nog stelde 'waarom hebben we dan een stuurbord?'), de hartelijk begroeting door Mijnheer de Voorzitter die enorm vereerd is dat er Nederlanders op zijn cyclo afkomen ('U izz hierrrr voor de driede keer?' terwijl hij net wat te lang mijn hand bleef schudden...). Welkom in Wallonië. Uiteindelijk gingen we om 9 uur toch van start. Want ook dat is Wallonië: alles gaat hier trager dan in de rest van de wereld, maar het komt ook altijd allemaal wel goed.

Vanaf de eerste rij ben ik gestart. Al bij het geneutraliseerde stuk van 5 km voelde ik het al: géén goede benen vandaag. De moeite die ik moest doen om op te schuiven, en het gemak waarmee ik plaatsen verloor. Al gelijk bij het buitenrijden van Pepinster, na 7 km, lag daar de Tancrémont. Ik kende deze alleen van Klimmen-Banneux-Klimmen, waar ik er een paar keer af gereden ben. Lange klim. Mijn inschatting was dat hier de schifting al gemaakt zou worden. Dus er was maar 1 taktiek mogelijk: vooraan beginnen, en dan vol in de weerstand naar boven rijden. Het eerste lukte me nog goed, het tweede niet. M'n slechte benen. Ik haalde hartslagen van 145, da's nog onder D3. Vorige week in Picardië ging dat nog ruim 20 slagen hoger dan nu. Tja... Dan is het wachten op het moment dat ik er af moet. Dat gebeurde halverwege de klim: de eerste groep reed daar weg. Nog niet dramatisch. Ik verzeilde in een tweede groep van zo'n 40 man. Maar ook daar kon ik niet aanpikken. Op de uitlopers bovenop moest ik met een stuk of 4 anderen deze groep laten rijden. Dat werd al vervelender. We kwamen ook niet meer terug, ondanks dat het gaatje op een bepaald moment maar 10 meter was. Hier reed de Christophe Brandt 2011 weg van me. Maar geen excuses, ik kon simpelweg niet herder. Dan maar wachten op groep 3, ook weer zo'n 30 man groot.

Die kwamen terug in de afzink richting voet van de volgende klim. Tot mijn verbazing zag ik daar ook Medestrijder Arno M. Dat was heel goed gereden van hem, maar heel slecht van mij. Ik zat hier duidelijk niet op mijn normale plek. Maar met slechte benen op hét cruciale moment van zo'n cyclo rondrijden, en dan is dit het gevolg.

Hoe nu verder? Ik had er even géén zin meer in. Ging achteraan in de groep hangen. Ongemotiveerd. Tot de Cote de Oneux, na zo'n 35 km. Steil rotding bij momenten. Op die klim zag ik mijn groep breken. Toen kwam toch het oer-cyclo-instinct weer boven: naar voren, maken dat je mee bent met de eersten, verdorie!!!! Dat ging. De benen waren zowaar toch wel beter dan in het begin. Hier ging ook een deel van de groep overboord.

De volgende hellingen (Lorce, Chession, een halve Ancienne Barriere, Froidville) waren niet zo selectief dat hier veel volk overboord ging. Allemaal lopers. Het was vooral zaak om in de afdalingen er bij te blijven: deze lagen half nat/half droog. Altijd link. En dan ben je continu bezig met gaten dicht te rijden, die anderen laten vallen omdat ze soms als schildpadden door de bochten gaan.

Ook in de lange vallei richting Remouchamps gebeurde niet veel: er werd goed doorgereden. Ik beperkte me tot eten/drinken en volgen, er kwam immers nog het één en ander aan.

Vanuit Remouchamps lag immers nog de Petit Redoute op de route: het weggetje waarlangs we afdalen in de Steven Rooks Classic. Maar dit stuk was méér dan alleen de Petit Redoute: het was de combinatie met de aanloop vanuit Remouchamps (zelfs na 17 jaar trainen in de Ardennen liggen hier nog klimmetjes die ik niet ken!!), dan die Petit Redoute zelf, en gelijk erna de Cote de Hornay in Sprimont, die dit stuk tot breekpunt maakten. Een drietrapsraket.

Op de aanloop begon ik zelf aan kop van onze groep. Hee, daar zien we alweer hartslagen van 155 (m'n omslagpunt), dat is al stukken beter dan in het begin. Ik besloot er een snok aan te geven. En ja hoor: ze vlogen er allemaal af, een man of 6 bleven bij mij. Wat verder kwamen er zo'n 15 terug, waarna we gegroepeerd de steile Petit Redoute namen. Op de Hornay vervolgens nog een schifting: er reden er 2 weg, en ik besloot er naar toe te vlammen. Uiteindelijk kwamen we met 7 man samen; de rest leek afgeslagen. Maar mijn slechte benen van vanochtend waren gaandeweg superbenen geworden; anders kan ik een paar van dergelijke explosies niet zo kort na elkaar doen. En ik voelde dat ik nog overschot had. Ik begon het zowaar weer leuk te vinden!

De vallei richting laatste klim (Hezée, 10 km voor het eind) was te lang om weg te blijven met een paar man; er kwam weer zo'n 15 man terug. Geen nood; ik zat boordevol moraal om op de laatste klim nog eens aan de boom te schudden. Dit laatste ging niet helemaal: er waren er nog een paar die een grotere cartouche hadden bewaard. Ik had alle moeite van de wereld om aan te pikken, maar het lukte. Met 5 waren we, de rest leek nu definitief afgeslagen met enkel nog een afdaling naar Verviers voor de boeg. 200 meter achterstand.

In de straten van Verviers kwamen ze echter nog gevaarlijk dichtbij. 'Verdorie, waar blijft de finish nou'?, dacht ik bij mezelf. Ik zag mezelf alweer overspoeld worden door een grote groep in de laatste rechte lijn. Ik besloot dan maar te gaan sprinten op de brede aankomstboulevard. Zittend. 40, 45, 50, ja zelfs 55 zei m'n tellertje. Benen ontploften. Maar ik hield ze af op 2 na. Goed voor een 87e plaats.

Dat was niet helemaal naar tevredenheid; ik denk dat ik hier toch wel een stuk verder van voren moet kunnen eindigen. Maar met de benen van vandaag (rotslecht in het begin, en super op het eind) zat er niet meer in. Maar wel genoten, zoals altijd eigenlijk wel op dit soort dagen.

Na afloop nog ruimschoots nagekaart, en alles geëvalueerd met de Cyclo-Benelux club, met nr 10 van de dag Kenny N., met Medestrijder Arno M. (146e) etc. Onder het genot van een beker (!!) pasta en een vieze abrikozenwafel. En geconcludeerd dat het toch wederom een enorm geslaagde dag was.

Ook de weergoden waren ons gunstig gezind: behalve veel dreigende luchten, waar hooguit wat muggenpis uit viel, is het droog gebleven. De thuisblijvers hadden in elk geval zwaar ongelijk dit keer!

dinsdag 13 september 2011

Gerrie Knetemann Classic, 11-sept 2011

Cyclo #161, Gerrie Knetemann Classic, 150 km



Amsterdam, Olympisch Stadion, 7u30 's ochtends. Inschrijfformulier ingevuld. Ik begeef me naar de inschrijftafel om 25 Eurootjes te mogen afgeven. De vriendelijke mevrouw van de organisatie spreekt me toe:

M: 'Goedemorgen meneer, vind u 2007 een mooi nummer? Brengt u dat geluk, of heeft u liever een ander nummer?
A: 'Nou, nu je het zo zegt.... 2007 was wel precies het jaartal waarin ik hier eerste ben geworden op de langste afstand. Geef het maar.'
M: 'Oh, dus u bent ook als eerste terug straks?
A: 'Nou, dat denk ik niet...'

Ik moest achteraf toch nog wel om lachen om dit tafereeltje. Op zulke dagen gebeurt er altijd wel wat leuks, heb ik altijd geleerd, nu dus ook weer. Want ik zat me toch eigenlijk wel af te vragen wat ik hier eigenlijk kwam doen met de Ronde van Picardië van de vorige dag + 2 x 4u in de auto, en 2 halve nachtrusten, wat allemaal nog zwaar in de benen hing. Maar ach, dit soort ritten zijn leuk om nog gauw even mee te pikken zo richting seizoenseinde. De winter is immers lang. En zo'n vlak parcours dat lukt altijd wel. En een oud-winnaar mag uiteraard niet ontbreken.

Ah, daar was ook de firma Cyclobenelux weer. Met Rob die hier in 2006 won, en met wie ik in 2007 heb geduelleerd om de zege, en Paul, die dat vast ook graag op zijn palmares wil hebben. Een thuisrit voor beiden.

Om even voor 8 ging ik richting start. Ik had toch sterk de indruk dat het veel minder druk was dan de laatste keer dat ik hier was, in 2008. Ook werd toen het startschot gegeven na eindeloze speeches van de Familie Knetemann, en de onvermijdelijke Steven Rooks, maar die waren er nu allemaal niet.

Om 8 uur ging het los. Mijn doel was om zo lang mogelijk bij de eerste groep te blijven. In 2007 lukte dit dus tot aan de streep, in 2008 tot 30 km voor het eind. Benieuwd hoe dat nu zou gaan met Picardië in de benen. Na de start door het Amsterdamse bos. Koppen tellen. Een man of 25. De rest maakt er dus een toertocht van. Niet erg, op de vaak smalle wegen is het beter om niet met te veel volk te zijn.

De eerste stroken wind tegen (er stond een behoorlijk straffe bries) voelde ik het al: totaal niet hersteld, zere benen, last van de rug, last van m'n zitvlak, enorm moe gevoel; kortom, het was weer lachen op de fiets. Me maar verschuilen in de groep. Altijd lachen om intensief te gaan fietsen met zere poten.

Na 40 km werd de zaak even flink op de kant gegooid door de voorsten. En toen was het gedaan, ik moest er simpelweg af. Geen excuses, gewoon té zere poten van Picardië. Ik kon niet beter vandaag.

Alleen kwam ik nu wel in een enorm niemandsland terecht. Immers, we waren de eerste vertrekkers, ik had tot dat moment met een gemiddelde van 37 km/u gereden, en achter me werd alleen getoerd. En dat met toch behoorlijk wind tegen. En ik moest nog 110 km. Ik besloot om er vanaf dat moment een veredelde hersteltraining van te maken. Pas op het punt waar de 100 km rijders weer op mijn parcours verschenen, heb ik weer aangehaakt bij een sneller treintje.

Na 115 km kwam dan nog het Kopje van Bloemendaal, van de makkelijke kant ook nog. In mijn groepje werden er al een paar zenuwachtig (zich sparen, en ondertussen volstoppen met repen/gelletjes). Dezelfde soort zenuwachtigheid als ik jaarlijks zie bij anderen in de aanloop naar de Cornesse in KBK, of La Redoute in LBL. En dat nu voor een prutsklim, die ik me niet eens meer kon herinneren uit 2008, zoveel indruk had het toen blijkbaar gemaakt. Nou, laat maar komen, dan hebben we die natte droom ook weer gehad.

Ik ben er vol tegenop gereden voor zover mogelijk; kwestie van niet te lang hoeven te zoeken in de uitslagen achteraf. 44 seconden, goed voor de 92e tijd...

Vervolgens met een sneltreintje terug richting Olympisch stadion gereden, waar ik even voor half een terug was, na 4u28, en met een gemiddelde van 32.9 km/u. Ik bleek maar een half uurtje achter te liggen op de eersten, wat me meevalt als ik zie hoe vroeg ik gelost was, hoe rustig ik toen lange tijd gereden heb, en ook nog een keer fout ben gereden.

Als cijferneuroot tot in het graf heb ik de uitslagenlijst uiteraard gelijk naar Excel gekopieerd, en even gesorteerd op eindtijd. Blijk ik toch nog de 26e eindtijd te hebben. Voor wat het waard is.

Maar spijt van mijn deelname? Nee hoor, zeker niet, ondanks de zere poten. Er gebeurt immers altijd wel wat leuks, heb ik altijd geleerd. En het is weer eens fietsen in een heel andere omgeving, waar ik eigenlijk nooit kom. Kortom, een topdagje gehad. Of eigenlijk een topweekend, waar ik deze winter met veel plezier op terug zal kijken!!!

maandag 12 september 2011

Ronde van Picardië, the whole story

Cyclo #160, Ronde van Picardië, 187 km, 10-sept 2011



Weinig cyclo's hebben zoveel jaren op m'n to-do lijstje gestaan als deze Ronde van Picardië. Dat begon reeds in 2000, toen ik daar in de buurt voor m'n werk zat (Caen), en deze mooi mee had kunnen pikken. Geblokkeerde benzinestations wegens stakingen maakten dat ik Frankrijk toen moest 'ontvluchten'. Een jaar later kwam er een bruiloft tussendoor, in de jaren erna een paar keer slecht weer. En de laatste jaren was het steevast dat ik na een lang en vol seizoen geen goesting meer had in weer een lange verplaatsing + overnachting. Zodus.

Dit jaar dus besloten dat ik deze nou eindelijk eens wilde doen. Ook omdat de inschrijving voor mij dit keer gratis was. Alleen: wel zonder extra overnachting, een echte hit-and-run.

Om 9 uur 's avonds al in bed gekropen, om 3 uur ging de wekker. Altijd lachen, opstaan op dergelijke tijdstippen. Om 3u15 zat ik in de auto. Voor de 6e keer dit jaar alweer met de fiets achterin de auto richting Frankrijk. Even na 7-en reed ik Abbeville binnen. Een lange rij bij het afhalen van de nummers maakte dat ik even flink baalde (in zo'n snelle rit moet je toch niet te ver van achteren staan bij de start), maar ik kon om 7u30 toch als 30e of zo aanschuiven in het Prioritaire startvak. Mooi! Het was overigens al 18 graden bij de start, een voorbode van een mooie, warme dag in Picardie.

Met redelijk wat vertraging, omdat er gewacht moest worden op de aankomst van een 100-jarige lokale held, en vanwege toespraken van profrenners Jimmy Casper en Rony Martias, die beide meereden vandaag, ging om 8u15 de zaak dan toch los. Zo'n 1000 man of zo schatte ik. Een Formule-1 race verwachtte ik. Hoge gemiddeldes. Een weinig selectief parcours. Immers, als je aan Picardië denkt, dan denk je niet meteen aan de borden 'Sommet a 5 km'. En als dan ook het andere element wat deze rit zwaar kan maken grotendeels ontbreekt, de wind, dan is een Formule 1 race het logische gevolg. De paar hellingen die er in zaten hadden hooguit 50-100 hm per stuk.

Na de start ging het richting zuid. De eerste schiftingen die er kwamen waren niet vanwege te overwinnen hoogtemeters, maar vanwege de handigheid waarmee 'flessenhalzen' genomen kunnen worden. Een afslag naar rechts naar een weggetje dat maar half zo breed was, een bruggetje van amper 1.5 meter breedte, een enge passage door een dorpje, .... Gelukkig zat ik redelijk goed voorin, en viel het mee wat ik aan plaatsen verloor.

Tussen km 20 en km 50 lagen de zwaarste hellingen van de dag. Op de eerste was het echt vól in de weerstand omhoog kletsen om proberen bij de eersten te blijven. Ik zag hier hartslagen die ik het hele jaar nog niet had gezien. 168. Wat?? Honderd-acht-en-zestig..... Tijdens een maximaaltest eerder dit jaar kwam ik maar tot 164. Wel goede benen dus vandaag .... Ook Ruvar loste tegelijk met mij hier. Alleen: op de glooiiende uitloop van deze helling wordt het verschil in leeftijd, en de mate van herstelvermogen die daarbij hoort, ernstig zichtbaar: daar waar ík echt even moet bekomen van zo'n explosie, en voorbij gereden werd door diverse plukjes renners, zag ik hem weer terug naar het eerste peloton rijden. Tja, dat zat er niet in voor mij.

Na deze helling formeerde zich een groep (het tweede peloton begreep ik achteraf), waar ik echt wel op m'n plek zat. Geen excuses. Hele goede benen, goed gepositioneerd aan de voet, geen andere verzachtende omstandigheden: harder kon ik simpelweg niet op die eerste helling.

Na deze eerste serie hellingen (eentje was zelfs Petit Ventoux gedoopt, of iets dergelijks) trokken we na 70 km richting zee. Dat was toch wel een bijzonder fraaie passage. Steil hellinkje omhoog vanaf daar (enige keer dat ik het binnenblad nodig had vandaag), en vervolgens een tamelijk vlak tussenstuk. Door verder wel een mooie omgeving, waar ik nog nooit eerder was geweest. Het uitgestrekte landschap verbaast me altijd weer als ik in Frankrijk ben; wat leven wij in Nederland toch met zóvelen op zó weinig oppervlak. Dat het hier even makkelijker was kwam me overigens wel goed uit: ik had toch wel lang last van die allereerste explosie. Daarna was het op elke helling harken, ondanks goede benen. Pas na dat vlakkere tussenstuk had ik het gevoel dat ik wat hersteld was van die eerste weerstandsexplosie, zo'n 80 km hiervoor nodig gehad .....

Na zo'n 100 km of zo splitsten de routes zich. Gelijk hierna gebeurde er iets wat ik in m'n 159 voorgaande cyclo's toch nog niet eerder had meegemaakt: we moesten wachten voor een ophaalbrug. Treinen had ik al wel regelmatig op m'n weg gevonden, maar deze nog niet. Balen. Dik balen zelfs. Dit haalt je toch uit je ritme. Al was het voor de groep voor ons erger: die kwam stil te staan op het moment van sluiten van de slagbomen. Ik zelf heb zo'n 5 minuten verloren hierdoor. Een mens maakt wat mee.

Na dit oponthoud was toch het vuur wat uit de groep (inmiddels zo'n 60 man), echt doorgereden werd er niet. Inmiddels reden we in de lichtglooiiende streek rond Crècy-en-Ponthieu. Door de omgeving waar het landschap nóg rood kleurt van alle bloed dat hier gevloeid heeft in de 14e eeuw tijdens de 100-jarige oorlog. In onze groep was het gelukkig niet zo'n oorlog daar. Op de hellingen werd soms toch nog wel redelijk doorgetrokken, maar echt veel zoden aan de dijk zette dit niet. Deze hellingen waren toch zo zwaar niet als die in het begin. Er ging gewoon niemand overboord.

Zelfs op de langste helling van de dag, tevens de laatste ook, op 10 km van de finish werd toch even flink doorgetrokken. Ik kon mooi mee in de eerste 10, maar toen ik in de haakse bocht op de top even terugkeek zag ik het al: wat gaatjes van een paar meter hier en daar, maar niemand overboord. Tja, voor een renner als ik is dat jammer. Ik moet het toch echt hebben van de slijtage, en dat was hier niet mogelijk gebleken.

Sprinten dus... Iets wat ik ook al helemaal niet kan. Ik probeerde in de slotkilometers nog wat op te schuiven. Dat lukte redelijk, maar vooraan geraakte ik toch niet. Er waren nog zo'n 60 man meer die hetzelfde idee hadden als ik... Ergens midden in de groep liep ik uiteindelijk binnen. Aanvankelijk als 96e; later nog gecorrigeerd tot een 90e plek. In dezelfde tijd als nr 52.... Tja, ik en sprinten, dat zal wel nooit wat worden. Laat ik het maar positief bekijken: er waren er 38 sneller dan ik in de sprint, maar ik heb er in elk geval 16 achter me gelaten.

Totale tijd 5u8 over 187 km, 1180 hm, 36.2 km/u gemiddeld. Een Formule 1 race dus; nog niet veel cyclo's heb ik beëindigd met een dergelijk gemiddelde.

Na afloop nog geruime tijd in de warme Picardische nazomerzon (28 gr!!) nagekeuveld met alle bekenden uit cycloland die hier waren. Een sfeertje dat ik weer heel de winter zal gaan missen.

Daarna weer op weg gegaan naar Nederland. Om 19u 's avonds was ik weer thuis. Vermoeid, maar ook voldaan, na een wel heel lange dag. Volgend jaar weer? Mmmm, wat moeilijk te zeggen nu. Ik heb toch liever de wat selectievere parcoursen, maar als er volgend jaar in dit weekend niets anders is, dan kan het zomaar zijn dat ik hier weer als pelotonvulling ga fungeren.

In elk geval dan wel mét deelname aan het afsluitende Grand Trophee diner 's avonds. Geen idee waarom en wat de criteria voor deelname zijn, maar ik vond bij m'n startbescheiden zowaar tickets hiervoor.

zondag 11 september 2011

Vol weekend

Dit weekend heb ik aardig m'n best gedaan op cyclogebied: op zaterdag de Ronde van Picardie in een hit-and-run trip, op zondag nog de Gerrie Knetemann Classic. Samen goed voor zo'n 340 km.

Op zaterdag in Picardie ben ik 96e geeindigd, midden in de 2e groep feitelijk. Bij de eersten gelost op de meest selectieve hellingen, vervolgens meegereden in de 2e groep naar het eind. Het gebrek aan elke vorm van sprintvermogen kost me zo'n 30 plaatsen of zo. Wel een gemiddelde van 37 km/u over 185 km.

Op zondag nog de Gerrie Knetemann Classic. Doel: met de eersten starten, en daar bij blijven. Helaas hield ik dat maar 40 km vol; toen ging het op de kant en waaide ik er af. Normaal overkomt me dat niet zo snel, maar ik was nog compleet verrot van Picardie, alles deed nog zeer... No excuses. De rest van de rit op toertempo uitgereden; binnengekomen na 4u28.

Uitgebreide verhalen van beide ritten komen nog.

maandag 22 augustus 2011

Marco Pantani Memorial, the whole story

Cyclo #159, 21-8-2011, La Marco Pantani, Les Deux Alpes


Vooraf

Mijn Marco Pantani Memorial 2011 begon al 6 dagen voor de eigenlijke cyclo. Op de maandag vooraf ben ik naar Fietsmeting.nl (Chris Brands) geweest, voor een exacte meting en aanpassing van mijn positie op de fiets.

Daar had ik immers reden genoeg voor. Want: sinds ik op mijn Cervélo rijd (februari dit jaar), is er één ding constant aanwezig geweest. Ik kwam namelijk continu in de problemen als ik langer dan 5-6 uur op de fiets zit, zowel solo als in cyclos of toertochten, zowel vlak als op glooiiend terrein. En in de zomer ondervond ik ook dat ik steevast op de langere cols m'n vaste eigen tempo van klimmen net onder het omslagpunt niet vol kon houden tot de top. En dat voor mij, daar waar ik toch jarenlang dacht dat juist duurvermogen mijn sterkste punt was.

Tot de zomer kon ik altijd wel een reden te bedenken waardoor het weer eens niet ging tot het eind. Variërend van te weinig gedronken (La Magnifique) tot windnadeel op het laatste stuk (tijdens 200+ km solo D1) tot te weinig zware ritten gereden in 2010, waar ik in 2011 nog de gevolgen van ondervond (Morzine/Vaujany) tot Ruvar te lang proberen te volgen in de aanloop naar een col (Ventoux), etc etc.

De druppel was de beklimming van de col de la Madeleine, begin deze maand. Jarenlang rijd ik hier al 1u24-1u26 of daaromtrent. Dit keer, met de beste jaarbenen, en onder perfecte omstandigheden klokte ik 1u30. Toen realiseerde ik me dat er misschien wel iets anders 'mis' was, en besloot ik tot een positiebepaling en evt correctie. Want ik voel me fitter dan ooit, ik had een perfecte wintervoorbereiding dit jaar, rijd recordgemiddeldes op vaste rondjes, volg gemakkelijker de snelste groep bij de Wedrenners dan ooit, etc. Ik weigerde toch te geloven dat fysieke aftakeling van een mens zó snel verloopt...

En die correctie is gebeurd: op 15-aug jl, en redelijk rigoureus: het zadel is 2 cm naar voren gezet, en 2.5 cm omlaag.... Het zadel is bij aanschaf van de fiets te ver naar achteren gezet, in vergelijking met de oude fiets. Ik voelde wel dat er iets niet klopte, en heb het zelf proberen te corrigeren door de hoogte in te gaan. Ik heb dat altijd op gevoel gedaan, nooit met een meting. Gevoelsmatig zat ik goed na de verhoging, en sinds april heb ik ook niks meer gewijzigd. Niet dus.... Tja....

Het advies van Chris Brands was echter wel om een paar weken enkel maar rustig aan en kort te trainen, om te wennen aan de nieuwe positie. Ik zag dat toch iets anders, met de Marco Pantani voor de deur.. Immers, een paar weken rustig aan = einde seizoen. Geen optie uiteraard.

Ik besloot uiteindelijk gewoon voor de Pantani te gaan, en in de dagen ervoor per dag te bekijken of er geen reactie van het lichaam kwam op de nieuwe positie, die me zou dwingen tot aanpassing van de plannen. Een gok, maar terug naar de oude positie was zeker geen optie. Die reactie bleef gelukkig uit, maar ik zat wel heel de week met twijfels omtrent de cyclo.

Uiteindelijk besloot ik na lang dubben (zeer onnatuurlijk voor mij) op de avond voor de cyclo dat ik me voor deze cyclo zou beperken tot de korte afstand (76 km) ipv de volledige. De mietjesafstand. Het risico om op een Vaujany-achtige manier weer stuk te gaan was me te groot. Eerst eens een winter lang m'n duurtrainingen doen in de goede fietspositie, en dan volgend jaar weer de Master-cyclo's doen leek me voor nu het verstandigst. Dan maar voor 1 dag een mietje zijn. De aanpassing aan de fiets was immers wel heeeel groot en heeeel rigoureus.


De cyclo zelf: dag van de mietjes

Maar goed: de cyclo zelf dan. Start en finish in Les Deux Alpes. Om 7u 's ochtends van Bourg d'Oisans naar Les 2 Alpes gereden. Aangeschoven op de eerste rijen, tussen vnl. Italianen. Voor de meesten gaat soigneren boven trainen en hard fietsen, althans zo zien ze er uit (er zijn vast wel uitzonderingen). Gelukkig had ik m'n benen nog geschoren, anders was ik vast niet toegelaten zo ver vooraan.

Om 8u de start. Geneutraliseerd naar beneden, en opnieuw opstellen in Le Freney. Daar ben ik brutaalweg helemaal vooraan gaan staan. Ik had me immers vast voorgenomen om in de eerste 2 km vanuit Le Freney omhoog (Gorges de l'Infernet) met de eerste groep te overleven. Vooraan beginnen scheelt dan een slok op een borrel. Na de nodige Pantani-verheerlijking ging om 8u35 dan toch eindelijk de zaak los. Gelijk omhoog dus. In het eerste schuifje. Het ging niet heel hard, het was een tempo dat ik goed aankon. Links en rechts kwam er wel het nodige volk voorbij, maar het viel toch allemaal goed mee. Ik overleefde makkelijker dan ik had verwacht. Mooi!! Goede benen!!!

Dan de splitsing der parcoursen voorbij Bourg d'Oisans. De meesten draaiden richting Ornon, ik niet dus, en met een groep van een man of 35 stormden we richting voet van Villard Reculas. Het werd wel overzichtelijk zo. Eens even goed rondkijken. Tegenstanders eens observeren. Ik dacht bij mezelf: 'Hee, volgens mij zie ik hier toch een hele hoop die ik bergop de baas moet kunnen. Ik geloof dat ik het nog leuk ga vinden ook'. Ook oud-Marmotte winnaar Didier Miranda zat hier tussen. Aha, zelfs gerenommeerde namen zijn soms dus mietjes', dacht ik. Even mee op kop, zodat mijn voorwiel in elk geval even als eerste rondreed in deze wedstrijd, en vooral niet te veel doen.

Met dit groepje gingen we klimmen richting Villard-Reculas. Da's nog niet te vaak gebeurd dat ik met de kopgroep in een cyclo mag gaan klimmen, en zelfs een eind meekan. Demarrages. De meesten vielen weer terug. Snelheden haalde ik om te duizelen in die eerste km bergop: eerste stuk aan 20-22 km/u, daarna vlakte het even af en ging het zelfs aan 31 km/u. Bergop! Dat werd me toch teveel. Maar wel in het bezit van superbenen! Na 1 km schakelde ik terug op m'n eigen ritme. Even een km'tje bekomen, en dan kon ik toch weer aan het omslagpunt verder omhoog. Een paar van de eerder gelosten haalden me in, maar ook het omgekeerde gebeurde. Ik vermoedde dat ik rond de 20e plaats moest rijden.

Weinig opzienbarende positiewissels verder op deze klim. Ook op het 1e balkon, van Villard-Reculas naar Huez niet. Wel proberen aan te pikken bij een 5-tal die zo'n 100 m voor me reden. Dat lukte niet, maar ik dacht toen al bij mezelf: die haal ik in de afdaling van Huez naar La Garde wel bij.... En zo geschiedde. Er zijn tijden geweest dat het andersom ging.

Vervolgens het 2e balkon, onder Auris door. Steile kost. Gelukkig al verkend per auto, zodat ik wist wat me te wachten stond. Dat scheelt. Goed doseren. Alvast wat eten, gelletjes naar binnen werken, .... Met z'n vieren richting vallei, naar Le Freney. Daar begon feitelijk de slotklim, 11 km bergop richting Les Deux Alpes.

Ik weet niet wat ik misdaan had op dat moment, maar m'n 3 vrienden begonnen al vanaf het buitenrijden van Le Freney om beurten weg te rijden. Ik liet me toch niet gek maken, en reed rustig tempo makend elke keer de gaten dicht. Eentje loste, maar de beide anderen bleven klooien. Na de afslag naar Les Deux Alpes wordt het wat steiler. Toen was ik het eigenlijk beu. Ik dacht: 'Laat ik ook maar eens proberen om de heren af te maken', het tempo was niet moordend meer. Tot mijn niet geringe verbazing losten beide eigenlijk meteen. Je maakt wat mee op zo'n dag. Wel leuk altijd trouwens: je concurrenten er bergop afkletsen. Wielrennen in de meest pure vorm.

De rest van de beklimming, die mooi en gelijkmatig is, was een kwestie van doseren. Ik kon tot de laatste km mooi mijn tempo houden, maar toen begon het toch te stokken. Het werd tijd dat het gedaan was. Één Italiaantje, die ik de hele dag niet had gezien, kwam me nog gauw de 20e plek afsnoepen in de laatste 100 m, maar ik kon écht niet harder meer. Laat staan sprinten. Maar goed: nu dus 21e.

De eerste minuten na aankomst voelde ik me toch eigenlijk wel een beetje een mietje omdat ik amper 76 km op de teller had. Nauwelijks renners, nauwelijks publiek, de traditionele pasta-party die pas een uur na mijn aankomst zou beginnen, geen bekenden, niks na te praten....

Maar gaandeweg verdween dit gevoel wel:
- Het was géén parcours om mee te lachen: 'slechts' 76 km, maar daarvan wel bijna de helft bergop, en vaak zelfs stevig bergop. Totaal 2000 hm. En dit aan 25.8 km/u!
- Dat ik dan slechts 19 min verlies op de eerste: onverhoopt! Ik ken perfect m'n plek en m'n fysieke mogelijkheden/beperkingen; deze uitslag oversteeg dat een eindje.

Ik kan uiteindelijk dan ook niet anders dan concluderen dat ik met heel veel plezier een dag lang een mietje ben geweest.

Volgend jaar gewoon weer de master-parcoursen, maar voor nu was het goed zo. Ik heb enorm genoten van 4 dagen fietsen, wedstrijdje rijden en sowieso het verblijven op heilige grond.

Memorial Cycling Marco Pantani, Les 2 Alpes, 21-8-2011

21e geworden hier, op ongeveer 200 deelnemers, op de Senior afstand (76 km).

Dik, dik tevreden, gezien de omstandigheden. Op de valreep is het me dus toch nog gelukt een mooie prestatie neer te zetten in het hooggebergte in 2011, tot nog toe dé ontbrekende kers op de taart.

Het hele verhaal over het hoe, waarom, waar, wanneer etc volgt nog.

zondag 7 augustus 2011

Waar is de zon?

Aan deze titel van Nederlands slechtste Songfestival-inzending ooit (Willeke Alberti, 1994) heb ik de afgelopen weken toch vaak moeten denken. Zoveel slecht weer in de zomer, op de verkeerde momenten heb ik immers nog niet vaak meegemaakt zolang als ik fiets.

Na de Vaujany had ik mezelf een paar weken relatieve rust toebedeeld, om dan weer op te bouwen richting enkele mooie zomercyclo's:

- 16 juli: Classique des Ardennes
- 24 juli: La Madeleine
- 31 juli: La Risoul Vauban
- 7 aug: La Bourgui

De eerste in dit rijtje bleek al helemaal niet door te gaan. Gevalletje jammer maar helaas. Dan maar richting bergcyclo's opbouwen. Op 22 juli zijn we afgereisd naar Aigueblanche voor de gezinsvakantie, t/m 7-aug hadden we een plekje op de camping daar. Ondanks dat de voorspellingen toch niet eens zo slecht waren voor de eerste dagen, gingen al op de eerste dag de hemelsluizen aardig open. Op weg naar de inschrijving voor La Madeleine in St. Francois Longchamps op zaterdag moesten we over de Madeleine rijden. Op de top daar: 2 graden en natte sneeuw. Wijselijk maar even gewacht met inschrijven. Echter: toen het op zondagochtend om 6u nog regende, en het in de vallei amper 9 graden was, heb ik me maar omgedraaid... Dat was me toch echt te gek.

Het slechte weer was geen eendagsvlieg. Integendeel zelfs. We hebben 7 dagen achter elkaar regen gehad. Niet dat het continu plensde, er waren zeker ook droge momenten. Maar het was ronduit koud weer, en elke dag regende het toch kortere of langere tijd. Van fietsen was niet veel sprake: een compleet doorweekt en koud avontuur op de Cormet de Roselend, en een halve Madeleine. Pas vanaf vrijdag (onze 8e dag daar!!) begon het serieus op te knappen.

Inmiddels had ik ook een streep gezet door Risoul Vauban. Ook al omdat dit zo'n 200 km van onze camping was. Na een hele week amper trainen had ik niet het gevoel daar veel uit te kunnen gaan richten. Op zo'n moment bespaar ik me de tijd en kosten (tol, overnachting, eten, benzine, inschrijving, ...), wat die cyclo met zich mee zou brengen

Een dag of 6 is het toen echt mooi, warm weer geweest. In deze dagen toch flink wat cols kunnen doen: Madeleine-Noord, Courchevel, Valmorel, Tamie, de La Bourgui klim naar Naves, en als Absoluut Hoogtepunt de Madeleine-Zuid. Op de enige echte warme, onbewolkte, windstille dag die ik deze zomer heb meegemaaakt, en in het bezit van superbenen die dag, heb ik een rondje Aigueblanche-Albertville-Aiguebelle-La Chambre-Madeleine-Aigueblanche gedaan (117 km).

Het bleek helaas het laatste te zijn, omdat er maar weer eens een weersomslag kwam. Voor La Bourgui bleken de vooruitzichten ronduit slecht. Vandaar dat we afgelopen donderdag besloten hadden om de vakantie met 3 dagen in te korten, en dus geen La Bourgui te gaan rijden. Jammer, het is en blijft Frankrijks leukste cyclo. Maar als ik vandaag zie wat voor weer het in die regio is, dan was ik hoe dan ook niet op de fiets gestapt: nog natter en kouder dan bij La Madeleine.... Het zou ook eens meezitten.

Vanaf terugkomst is het vizier al gericht op de volgende cyclo: de Marco Pantani op 21 aug. Hopelijk hoef ik dan niet zo vaak aan Willeke Alberti te denken...

dinsdag 28 juni 2011

La Vaujany, the whole story

Cyclo # 158, La Vaujany, 26-Jun 2011 (verslag van een Lijdensweg met hoofdletter L).

Waarschuwing vooraf: dit verhaal is niet geschikt voor fijngevoelige zielen.



Na een week lang goed getraind, én goed gerust te hebben, na La Morzine, voelde ik me eigenlijk wel klaar voor La Vaujany, traditioneel één van de hoofddoelen van mijn cycloseizoen. In de dagen voorafgaand had ik al een flink gedeelte van het parcours verkend, alsmede één van de mooiste cols hier, de Izoard, gedaan. Ik had een goed gevoel bergop, ik voelde me prima hersteld; kortom, het moraal van de grote dagen.

Het was de zevende keer dat ik aan de start stond van deze cyclo. Mijn 'erelijst' hier tot dan toe (altijd hetzelfde parcours):

2003: 60e in 6u39
2004: 79e in 6u55
2005: 76e in 6u43
2006: 43e in 6u37
2008: 44e in 6u37
2009: 31e in 6u24

Vooral m'n 2009 rit was er eentje uit de 'buitencategorie'. Met pijn in het hart verstek moeten laten gaan in 2010, maar met het vaste voornemen om er in 2011 weer bij te zijn. En zo geschiedde.

Ambitie? Tja, dat was een moeilijke. Ik ben realist genoeg om te beseffen dat 2009 een uitschieter was, toen op een dag dat écht alles meezat. Ik besloot dat 6u30 een mooi streven zou zijn. De klassering? Tja, toen ik de dag voor de cyclo m'n nummer afhaalde, en even de deelnemerslijst doorkeek, toen zag ik zo al 25 namen waarvan ik zeker wist dat ze normaal gesproken voor me eindigen. Het elk jaar stijgende niveau in de sportcom cyclo's. 31e ga ik hier nooit meer worden....

In La Vaujany is er gelukkig één zekerheid, en dat is het weer. Elk jaar is het hier warm en zonnig, dus ook dit jaar weer.

Om 5u45 opgestaan, gegeten, en tent afgebroken zodat ik na afloop gelijk naar NL kon vertrekken. Om 7u aangeschoven in het startvak vol bekende en minder bekende kleppers. Voor zover ik het kon overzien was ik de enige CTWT-er. Op dat tijdstip nog wel met mouwtjes, maar het zou snel genoeg warmer worden. Om 7u20 worden we losgelaten. Op het eerste knikje omhoog vanaf het stuwmeer voelde ik al dat ik toch niet helemaal dezelfde klimbenen had als eerder deze week. 't is maar kort, maar het gevoel beviel me niet. Het leek ineens alsof ik niet hersteld was van al het voorgaande, terwijl ik me toch echt had gespaard de laatste dagen.

Dan de vallei richting voet eerste col. In totaal 25 km, het merendeel vals plat omlaag. Een héérlijk begin van een cyclo, elk jaar weer een feest om het mee te mogen maken. Ik vind weinig dingen leuker dan peloton-rijden. Hoewel ik vond dat het nu wel een stuk nerveuzer was dan in voorgaande jaren. Aan de voet van de Alpe du Grand Serre-klim stond er liefst 47.4 km/u gemiddeld op de teller.

Ik had in deze aanloop m'n taktiek alvast proberen te bedenken voor de klim. Ik had me voorgenomen een goed wiel te zoeken, en dat niet los te laten vandaag. Maar welk? Ik had eerst dat van Edith vdB in gedachten. Die had ik hier 2 jaar geleden immers nog geklopt. Maar na amper 175 m klim liet ik die maar lopen, niet te doen zo hard als die omhoog fladderde. Kandidaat 2: Chris M, een Belg die ik nog kende van Morzine 2 jaar geleden. Toen een stuk mee samen gereden, en ik vond hem dit jaar een paar keer terug in uitslagenlijsten van andere cyclo's op posities waar ik mezelf ook thuis vond horen. Diens wiel volgen ging al beter. Die klom mooi in mijn tempo. Dat overigens wel te laag was. Ik kreeg m'n HF absoluut niet in D3 vandaag. Het werd een dagje Klimmen In D2. Ik vreesde daar al dat dat niet zou volstaan om aan 6u30 te geraken. Op de klim formeerde zich rondom mij een groep van een man of 15, inclusief dus genoemde Chris, en ook een Belg met een GigaBike shirt, die ik elk jaar alleen maar hier zie, in mijn groep tijdens La Vaujany; volgens mijn herinnering al de 5e keer achtereen. Eerste reactie van hem: 'Ah nee he, zitten we weer samen hier!'. Waarop ik antwoordde: 'ik heb nog geprobeerd vooraan mee te gaan, maar dit jaar lukt het me wéér niet....'.

De Alpe du Grand Serre vind ik eigenlijk een enorme kl#teklim. 15 km lang, aan min of meer voluit tempo. 't is hier immers dat je klassement grotendeels wordt bepaald; boven moet je zo ver mogelijk van voren meezitten. Het is vooral de lengte, bedacht ik me; qua stijgingspercentage is hij niet lastiger dan pakweg de Joux-Verte uit La Morzine. En als je dan ook nog eens minder goede benen hebt, moet harken om bij het groepje Chris-GigaBikeBelg te blijven, tja....

Maar het lukte. In de afdaling waren we nog steeds met zo'n man of 15. Eens een keer niet eraf gereden hier, wat elk jaar vaste prik was... Het wordt nog wel eens wat met mijn afdalingen.

Cruciaal voor een goede tijd in deze cyclo is hoe hard er op de Ornon wordt doorgereden. In 2009 zat ik in een groep die goed doorreed, en dus andere groepen inhaalde. Dit keer was het andersom: er werd niet doorgereden, en er kwamen zelfs 2 groepen terug. Ook al niet bevorderlijk voor een goede eindtijd. Ook op het steilste stuk van de Ornon verliep alles klassiek: de groep van inmiddels 40 man of zo brak in 2, en ik zat in de voorste pluk.

In de afdaling van de Ornon er bij gebleven, en vervolgens de vallei richting zwaarste col van de dag: het 3-luik Villard Reculas-Alpe d'Huez-Sarennes. Ook de klim richting Villard-Reculas (10 km bergop) verliep klassiek: het verhaal van de 10 kleine negertjes. Zo had ik het ook aan Chris uitgelegd, die hier voor het eerst meedeed. Uiteindelijk waren Chris, ikzelf en oud-Marmotte winnaar Didier Miranda (reed verderop lek) de laatste 3 overgebleven negertjes. Ook begonnen we hier 'lijken op te rapen'; renners die te snel gestart zijn, en die hier al terugwaaien. Altijd lachen. Eerst passeerden we er eentje in een zwart/wit Herwerden-shirt. Zijn ploeggenoot, die aan mijn wiel zat, riep naar hem: 'Kramp? Oh, daar moet je gewoon doorheen trappen, doe ik ook altijd'. Ik antwoordde lachend: 'Hmmm, goeie tip, ik zal er straks op de Sarennes aan denken'. Wat verder haalden we Vusolo-Arjan in, die er behoorlijk door zat. Ik zei tegen hem: 'En ik die dacht dat je van dat pakkie alleen al een stuk harder gaat rijden'. 'Nou, nee hoor', antwoordde hij me wat kortaf. Je maakt wat mee op zo'n dag.

Op de top van Villard-Reculas was ik nog met Chris over. Al de overige 40 man uit de vallei hadden we achter ons gelaten. Vervolgens begon het 2e luik van deze klim, richting Alpe d'Huez. Ik had me vastgebeten aan zijn wiel. Gelletje, reepje, extra gedronken, .... Maar op 1 km van Alpe d'Huez ging mijn kaarsje uit, en niet zo'n klein beetje ook. Chris moest ik laten gaan hier. Even gestopt in Alpe d'Huez om water te tanken, vervolgens de Sarennes op. Het was hier al serieus harken, ik zat er compleet doorheen. Op de top van de Sarennes zag ik ook dat een mooie eindtijd er niet in zat: in 2009 was ik hier in 4u52 boven, nu stond mijn Polar al op 5u4....

De afdaling dan, en de ellenlange vallei richting voet slotklim. In eerste instantie met z'n tweeën, maar m'n kompaan moest ik op de skischans bij Mizoën, aan het eind van de afdaling, laten gaan. Ik kon niet aanzetten op dat knikje bergop....

De hele vallei vervolgens richting slotklim alleen moeten doen. Licht wind tegen. Het kaarsje dat al uit was op de Sarennes hoort normaal weer wat op te flikkeren in zo'n afdaling/vallei. Eten/drinken/herstellen is normaal het devies, maar dat ging dus echt niet hier. Honderdduizend keer omgekeken of ik een groepje zag achter me waar ik op kon wachten. Niet dus. Het wipje omhoog bij Allemond kon ik nog enigszins aan beschaafd tempo oprijden, maar dat was dan ook voor het laatst vandaag.

Er wachtte immers nog de slotklim. 5 km aan toch regelmatig percentages van 10%. Niet zo lang, maar het kan lastig zijn na alle slopende km's die er aan vooraf gingen....

Reeds in de wijde bocht vlak voor de voet moest ik al naar 39x29 terugschakelen. En zelfs die kreeg ik daar al bijna niet meer rond. Ik had hier zelfs al kunnen stoppen omdat ik voorbij m'n auto reed, maar de finish halen is toch het minste; het oer-instinct van elke cyclorijder is toch dat je op je minst je naam in de uitslag wilt zien. Opgeven is geen optie, zag ik op het shirt staan van de eerste die me passeerde daar. Een waarheid als een koe, ook onder deze omstandigheden.

Sommet a 5 km. 'Hèhè, eindelijk aan de voet', dacht ik. 'Hoe ga ik in godsnaam ooit boven raken?'. Km's aftellen dan maar. Daar waar ik heel de vallei niemand heb gezien, komen ze me nu plots met bosjes tegelijk voorbijgereden. Jammer voor m'n klassering, maar dat is wel het minst van m'n zorgen nu. HOE KOM IK BOVEN, was de hoofdzorg.
Sommet a 4 km. 'GVD, de steile stroken blijven maar komen'. Tja, die zijn de afgelopen 2 jaar niet verdwenen hier...
Sommet a 3 km. Snelheid: nog slechts 7 km/u zei m'n tellertje. Z-E-V-E-N.!!! Zelfs de Muur van Huy reed ik vorig jaar nog sneller op!!! HF: tja, laag D1.....
'Kom Arno, nog maar een stukje!'. Ah, Rob van cyclobenelux, op zo'n 2.5 km van de finish. 'Nou, 't is een lijdensweg vandaag', zei ik hem. Ik moet al ver heen geweest zijn als hij me al toeriep, terwijl ik hem nog niet eens had opgemerkt...
Sommet a 2 km. De fotograaf van photobreton.com. 't moet een fraaie foto zijn geworden... Ah, daar is de laatste haarspeldbocht. Vanaf hier nog maar 1 'rechte lijn' naar de finish en wat minder steil, volgens mijn herinnering. Ik ga nu maar per 100 meter aftellen... 7 km/u. Jongens toch. Slingeren van links naar rechts.

Nog 1.7 km. Een tintelend gevoel begon zich van mijn benen uit te strekken naar boven, naar de borstkas, en vervolgens ook in mijn hoofd. Licht gevoel in mijn hoofd. Hyperventilatie noemen ze dit. Gevolg van verkeerd ademen? Is dit de volgende fase als je te lang doorgaat terwijl je helemaal stuk zit? Laatste keer dat ik hyperventilatie had was ergens in 1996, na een koude afdaling van de Rosier naar Spa, met te weinig kleding aan. Verbaasde omstanders wilden toen al een ambulance bellen.

Nog 1.5 km. Nog meer slingeren. Zou ik? Moet ik? Op 1.4 km van de streep werd het me teveel. Van de fiets. Terwijl ik daar stond uit te hijgen probeerde ik me te bedenken wanneer dát me voor het laatst was overkomen: bergop van de fiets moeten wegens niet meer kunnen. Het moet ook ergens diep in de vorige eeuw geweest, volgens mij 1997-Stockeu.

Gigabike-Belg kwam me voorbij. 'Gaat het?'. 'Nee'. Maar dat was me wel aan te zien. Een deel van m'n maaginhoud geloost. Iets teveel gedronken blijkbaar. Na 2 minuten uithijgen mezelf weer op de fiets gehesen. Van hier tot aan de finish herinner ik me niets meer. Vreemde ervaring. Het volgende beeld dat ik heb is dat ik door mensen van de organisatie van de fiets gehesen werd. Ik zakte neer. M'n fiets werd opzij gezet. 10 minuten uit zitten hijgen. Vreemd, uithijgen, terwijl ik het laatste uur hooguit nog in D1 heb gereden. Onderwijl kwamen allerlei lui even poolshoogte nemen. 'Ca va?' vroeg een man met een Rode Kruis embleem me? 'Non, peut-être en 5 minutes'. Hij wilde me naar zo'n verzorgingstentje sturen, maar ik kon écht niet opstaan op dat moment.

Professor Hendrik kwam even bezorgd kijken. Ik heb geen idee meer wat hij gevraagd heeft. Even later de winnaars Michel Snel en Edith. Ik weet nog dat ik ze gefeliciteerd heb. Vervolgens, na zo'n 15 minuten toch maar opgestaan. Ik was inmiddels weer enigszins op adem gekomen. Auw. AUW. Ik kon amper op m'n benen staan. Lopen? In kleine stapjes van 10 cm. Strompelen noemen ze dat, geloof ik. Ik heb Chris en Morzine-vriend Matthias nog gesproken. Geen idee meer waarover, en wat ze gezegd hebben. Doorgestrompeld naar het eet- en drinktentje. Drinken. Een colaatje. 'Zo, wat kan dat lekker zijn, zeg', dacht ik bij mezelf. Pasta dan. Honger? Nee, niet echt. Toch maar een pasta meegenomen. Teruggestrompeld naar de tafels. In de schaduw. Vervolgens zo'n 5 minuten verweesd naar de pasta zitten staren. Hapje. Smaken deed het me niet echt. Da's toch echt niks voor mij...

Vervolgens kwam de Forummer-met-de-dunste-benen martijntijn bij me zitten. Toen was ik weer enigszins bij de levenden, want m'n gesprekje met hem herinner ik me nog wel goed. Inmiddels was ik al ruim 45 minuten binnen. Pas toen begon ik blijkbaar weer wat bij m'n positieven te komen...

Nog een colaatje. Uitslag bekeken. 90e in 6u50, later nog gecorrigeerd tot een 86e plaats. Maar ja, veel belang heeft dat niet na zo'n optater. Fiets gezocht. Diploma afgehaald. En richting vallei gereden. Fiets in de auto gefl#kkerd, en met heel veel stof tot nadenken richting Nederland getrokken. Om 1u 's nachts was ik weer thuis.

Want ja, hoe is het nou zo ver kunnen komen? Ik, die altijd over zichzelf zei: 'op duurvermogen klopt niemand me'. Want het overkomt me nu 2 weken achtereen: eerst vorige week op 2 km van de top van de Joux-Plane, en nu in overtreffende trap tijdens la Vaujany. Maar telkens na zo'n 3200-3400 hm. Tijdens la Morzine had ik hele goede benen (meer dan 1u D3), in Vaujany wat minder (amper 10 min D3), maar beide keren gaat het licht uit na genoemd aantal hm. Te weinig gegeten/gedronken was het beide keren zeker ook niet. De meest plausibele verklaring die ik heb kunnen bedenken, is dat ik in 2010 nauwelijks lange ritten heb gedaan, nauwelijks zware ritten, en al helemaal niet de combi van deze 2. En dat terwijl ik in de jaren ervoor de cyclo's van het kaliber Vaujany als rijpe appels van de bomen plukte. Ofwel: ik vermoed dat ik door een snert-2010 toch wat aan duurvermogen heb ingeboet. Immers, ik weet van mezelf na al die jaren dat ik het volume in trainingen simpelweg nodig heb om top te worden. En op zich heb ik toch wel veel duur getraind dit jaar, met veel lange duurritten in de winter (tot 7u solo D1), alsmede diverse lange toertochten in de Ardennen (La Magnifique, Bilzen Classic, Tilff + de cyclo GF Ardennaise). Als ik 3Ballons dit jaar nog had gereden had het misschien nog gescheeld, met die rit in de benen had ik misschien wel een betere Vaujany gereden. Wie het weet mag het zeggen.

Maar anderzijds ook even relativeren: in 2010 was de ontgoocheling dat ik er helemaal niet bij kon zijn vele malen groter dan nu. Ik heb niet goed gereden hier nu, maar ik was er weer bij. Die voldoening heb ik. De sportieve voldoening volgt vroeg of laat wel weer, hetzij hier, hetzij in een andere rit.

Maar samengevat: ik heb al veel meegemaakt in de 157 voorgaande cyclo's, maar dit?? Zó stuk als hier ben ik nog nooit gegaan.

Maar rendez-vous in 2012!!! Zeker weten!!!



Afzien op de slotklim:






La Morzine, the whole story

Cyclo #157, La Morzine Vallee d'Aulps, 19-jun 2011




Na enkele cyclo's uit het snellere genre (Les Six Bourgeois, La Look, GF Ardennaise) werd het dan nu eens tijd voor een cyclo waar het meer aankomt op man tegen man gevechten, wat me toch wat beter ligt itt pelotonrijden, en een mooie klassering mislopen wegens gebrek aan sprintkwaliteiten (wel leuk om te doen uiteraard). Ofwel tijd voor Frankrijk's 1-na leukste cyclo: La Morzine - Vallée d'Aulps.

Op vrijdag al vroeg afgereisd naar Morzine. Dit omdat het 's avonds zou gaan regenen daar, en ik persé de Joux-Verte (eerste col uit de cyclo) alvast wilde verkennen die dag. Helaas, helaas. Bij aankomst begon het juist te regenen. Niks fietsen, ik was al blij dat de tent stond voordat ik doornat werd. Het heeft daarna aan één stuk geregend, afwisselend hard en heel hard, tot zaterdagnamiddag 4 uur. Toen was het precies anderhalf uur droog, wat genoeg was om even los te rijden. Uiteraard geen Joux-Verte nu, maar wat vlaks. Benen voelden wel goed. 's Avonds en 's nachts ging het weer vrolijk verder met regenen, buien nu. Maar na veelvuldig raadplegen van het onvolprezen Meteo-France leerde ik dat het toch goed zou moeten komen zondag.

Zondagochtend, 7 uur. Nieuwe regenbui. Een hoosbui zelfs. Naar goede gewoonte tijdens deze Morzine-dagen maar weer eens in de auto gegeten. Om 7u30 was het weer droog, maar wel koud, zo'n 8 graden slechts. Onderhemd, wielershirt, windstopper, mouwtjes, aangedaan. Geen beenstukken, daar heb ik in het verleden al spijt van gehad tijdens een cyclo; het zou immers 18 gr worden, en ik krijg die krengen al rijdend niet uitgetrokken. Omdat ik, kijkende naar de lucht, er toch niet echt vertrouwen had dat Pluvius zich koest zou houden deze dag had ik ook maar het regenjasje aangetrokken, en overschoenen. Het moet er ongetwijfeld wat lachwekkend hebben uitgezien, blote benen, en dan winteroverschoenen, maar ik heb geen andere, en nood breekt wetten.

Ambitie? Wist ik eigenlijk niet goed. In 2008 was ik 35e, inclusief een super Joux-Plane beklimming; in 2009 was ik 44e. Met het oog op het jaar na jaar stijgende niveau in de Sportcom cyclo's leek me een plek in die regionen een mooi streven.

8 uur. Start. Geen aanloopstrook richting Joux-Verte dit keer, maar boem, vanuit Montriond gelijk omhoog. 13 km klimmen. Kletsnatte wegen. De eerste keer op natte wegen met de Cervélo. Gelijk 'gedoopt' dus. De eerste 3 km tot voorbij het meer kon ik tot m'n niet geringe verbazing gewoon mee met de eerste pluk renners. Enerzijds zal het tempo niet zo hoog hebben gelegen, maar anderzijds: meer dan 30 man zat hier toch ook niet. Goede benen dus, HF ging ook probleemloos richting omslagpunt. Na het meertje, op het steilere stuk van de klim, besloot ik me op kant te zetten, en m'n eigen tempo te zoeken. Aan m'n HF zag ik dat ik het anders toch niet vol ging houden. Al vrij snel passeerde ik Wedrenners-kennis Rik, geen goede dag blijkbaar. Op 2 km van de top reed ik nog een gat dicht naar diens maatje Tom. Beide hadden me de dinsdag voor deze cyclo nog behoorlijk pijn gedaan bij de Wedrenners, en had ik eigenlijk wel wat verder van voren verwacht.

De Joux-Verte is een klim die me eigenlijk wel ligt, bedacht ik me. Mooi, gelijkmatig, niet extreem lang met z'n 13 km, en ik had de benen om tot op de top net onder m'n omslagpunt te blijven. Er zijn dagen genoeg dat ik dat niet kan!

Er was echter wel een ander zorgpunt. De Temperatuur. Ik had bergop de laatste paar km al last van bevroren vingers. Handschoenen? Tja, wat je niet bij je hebt kan je niet aantrekken. Laatste km van de klim. Kou. Mist. Natte wegen. Een paar gevoelloze vingers. En een afdaling met de nodige hairpins in het vooruitzicht! Goed, naar beneden moeten we toch, er zit niks anders op dan er het beste van te hopen en te maken.

Top Joux-Verte. 3 graden zei m'n Polar. Brrr. DRIE GRADEN!. Gvd, het is toch eind juni; volgens mij wordt deze cyclo toch altijd in de zomer verreden? Eerste km's afdaling. BRRRR. Nog geen hairpins hier. Dat liet me toe m'n handen om en om nog even van het stuur te halen om ze warm te blazen. Toen de hairpins kwamen, kwamen ook de eerste van de beloofde opklaringen er, en een flauw zonnetje, met bijbehorende hogere temperaturen. Ik kon weer voluit dalen. Mooi! Op naar de volgende opdracht hier.

Na km 30 zijn we weer terug in Morzine. in deze cyclo is het van levensbelang om tussen Joux-Verte en voet Joux-Plane (dus van km 30 tot km 120) in een Goede Groep te zitten. Verschrikkelijk spannend is het parcours niet in deze fase, vooral glooiiend. Na de Joux-Verte echter kwam ik in een groepje van 6, met ook weer eerder genoemde Tom, en SuperDaler Rik. 200 m voor ons reed een greop van 15 man of zo, achter ons een enorm niemandsland. Kop over kop naar de groep voor ons dus was het devies in de vallei na Morzine, richting voet van de Col du Corbier. Aan de voet waren we tot op 50 m genaderd. En 't is hier dat het voor mij cruciale moment van deze Morzine plaatsvond....

Ik besloot in de eerste km van de Col du Corbier gelijk in m'n eentje het gat naar de genoemde groep dicht te rijden, zoals ik in 2009 hier ook al deed. Dat lukte! De andere 5 vallei-gezellen lukte aanvankelijk deze 'oversteek' niet. Alleen was er nu een probleem: ze ging vooraan in deze groep versnellen. Ik had nog geen tijd gehad om even bij m'n positieven te komen. 5 meter. Terug verdorie! Naar dat wiel! OK. Weer 5 meter. 10 meter. Dju, hier gaat m'n Morzine. Er was geen houden aan. Benen nog niet hersteld van dat Corbier-km-1 exploot.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam te zwemmen in het niemandsland achter me. En dan gaat het heel hard met tijd verliezen. Pas op de Col de Jambaz, zo'n 30 km verderop, kwam er een nieuw groepje langs. Zo'n 15 man nu, incl o.a. Rik (die zijn maaginhoud inmiddels kwijt was), en nieuwbakken Belgische kennis Matthias. In dit stuk heb ik ook een nieuwe 'circusact' geleerd: al rijdend de overschoenen uitgetrokken, wat lukte!

Tot aan de Joux-Plane heb ik me verder zoveel mogelijk gespaard, in de hoop daar terug de goede benen van de Joux-Verte te vinden.

De Joux-Plane dan. 13 km klimmen. Bij vlagen steil. Één keer eerder beklommen, tijdens la Morzine 2008. Toen heel sterk gereden.`Maar het blijft een beest van een col. Al vanaf de eerste km kon ik de D3-zone niet meer halen. Het meest frisse was er dus blijkbaar toch wat af. Ondanks dat hij een paar kg lichter was dan eerder op de dag moest ook Rik er gelijk af. Matthias loste eveneens. Toen was het mijn beurt. Een man of 7 uit onze groep waren toch sterker hier.

De laatste 3 km van de Joux-Plane ging bij mij het kaarsje definitief uit. Harkend richting top. 59' deed ik uiteindelijk over deze col. Eigenlijk niet eens zo slecht als ik het afzet tegen de 57' van Superklim 2008 hier. Misschien wat te weinig gegeten? Zó vroege stuk gaan is normaal toch niets voor mij.

Op die gekke uitloper van de Joux-Plane, die Col de Ranfolly heet, kwam Matthias, en ook Tom me nog voorbij. Aan het wiel van Tom heb ik de lastige afdaling van de Joux-Plane gedaan, waarna ik hem aan de finish nog klopte in de sprint (lees: hij liet me beleefd voorgaan). Rik zat er vlak achter, Matthias 3 plaatsen voor mij.

47e in 5u42 was het verdict. 40 minuten achter de winnaar, wat me dan weer meeviel. Maar als ik kijk waar de groep is uitgekomen, die ik op de Corbier moest laten rijden: rond de 30e-35e plaats, en zo'n 10 minuten voor mij. Toen dacht ik toch even bij mezelf: 'dju, er had hier meer ingezeten'.

Maar je hebt soms ook wat meeval nodig in cyclo's, dat je bv op het juiste moment in de juiste groep zit. Dat kan een pak tijd/plaatsen schelen. Dat geluk had ik vandaag niet. Maar met de 2011-conditie ben ik er van overtuigd dat het in 1 van de komende cyclo's wel een keer allemaal op zijn plaats valt.

Na de finish nog uitgebreid nagepraat met de vele fietsvrienden, zoals Rik en maten, Matthias, Professor Hendrik (super gereden!), CTWT-er Robert (idem), en camping-buurman Kenny (5e geworden!). Het uitwisselen van heldenverhalen is altijd net zo leuk als de cyclo zelf.

Maar samengevat: enorm genoten. Dat wel. Dit zijn toch echt de Krenten uit de Fietspap, voor dit soort dagen doe je het allemaal. Extra bewijs hiervoor is dat ik in de nacht erna maar amper 3 uur heb kunnen slapen. Vol adrenaline heb ik de film van de rit nog ongeveer 87 keer afgespeeld......




maandag 27 juni 2011

La Vaujany, 26-jun 2011

86e geworden, in 6u50 . Dat is zwaar ondermaats voor mij, zeker als ik het afzet tegen 2009, toen 31e in 6u24.

Op de Sarennes ging m'n kaarsje volledig uit. In de afdaling, en heel de vallei naar de voet van de slotklim in m'n eentje moeten doen. Vervolgens werd die slotklim een Lijdensweg met hoofdletter L. Meer dood dan levend binnengestrompeld; ik had een half uur nodig om weer op de wereld terug te keren.

Ik ben nog nooit zo kapot gegaan tijdens een cyclo als vandaag.

Het hele verhaal volgt 1 dezer dagen.

dinsdag 21 juni 2011

La Morzine, 19-jun

47e geworden in La Morzine afgelopen zondag. Redelijk tevreden omdat de benen eigenlijk heel goed waren, en ook ondanks de koude (vooral op de Joux-Verte 's ochtends) waar ik eigenlijk helemaal niet zo goed tegen kan.

Ik heb onderweg te snel een gat dicht willen rijden, hetgeen ik later moest bekopen. Dat kostte me uiteindelijk zo'n 10 min/10 plaatsen.

Nu op naar de Vaujany!!

dinsdag 14 juni 2011

Cervélo overleden

Afgelopen zondag merkte ik tijdens Tilff-Bastogne-Tilff in toenemende mate een krakend geluid aan m'n Cervélootje. Er zat altijd wel een licht gekraak in, maar dat was vanwege het zadel (alleen hoorbaar als ik zat).

Nu echter bleef het op de beklimmingen ook duren als ik op de pedalen stond. Tevens ging het schakelen niet helemaal soepel meer, al een keer de ketting er af vorige week, en schakelen naar de 12 ging ook vaak niet.

Inspectie na afloop leerde me dat er flink wat speling stond op de trapas; ik kon het geheel als het ware op en neer bewegen doorheen het frame.

Vanochtend naar een lokale fietsenmaker geweest (m'n eigen dealer is gesloten dinsdags), en daar bleek dat de bracket cup, welke vastgelijmd zit aan het frame, los in het frame zat. Dat moet dus een garantiegevalletje-nieuw frame worden volgens hem.

De timing is weer lekker handig: vrijdagochtend vroeg vertrek ik richting Alpen. Het zal nog een hele heksentoer worden om tussen woensdagochtend en donderdagavond een berijdbare fiets te organiseren...

donderdag 9 juni 2011

Geen Trois Ballons

En weer mag ik een cyclo wegstrepen die ik vooraf met rood had aangestreept: Les Trois Ballons. Met pijn in het hart, omdat ik ook in 2008 (tandontsteking) en 2010 (uit vorm) verstek moest geven. De reden is echter heel simpel: ik ben al heel de week compleet verrot van de GF Ardennaise... En dat ondanks extra nachtrust, minder (zware) trainingen, hersteldrankjes, compressiekousen. Het volstond allemaal niet...

De training van woensdag in de Ardennen was eigenlijk een eerste signaal. Ik had me voorgenomen 4 klimmetjes op de grens van D2/D3 te doen, de rest wat behoudend. Echter, van de 3u45 fietstijd had ik welgeteld 0 minuten D3, met pijn en moeite 15 minuten D2, de rest D1/H. En dat over een rondje van 1700 hm met o.a. 2x Rosier, Vecquee, Xhierfomont, Ancienne Barriere, .....

Na die training had ik me voorgenomen om vandaag een laatste test te doen dmv een Tivoli-training. Een beetje tegen beter weten in, want ik weet uit ervaring dat zulke slecht herstelde benen niet met 1 nachtrust verdwenen zijn. Maar goed: ik vond dat ik inclusief aanloop tenminste 8' D3 moest kunnen volhouden op Tivoli, eer het zinvol zou zijn naar de Vogezen af te reizen. De realiteit was echter anders: ik moest al in de eerste minuut gaan zitten bij laag D2, en de HF ging echt niet hoger. Tja... Toen was de keuze snel gemaakt: ik ga me de trip besparen; geen zin in het risico om zaterdagochtend na anderhalf uur zwaar balend weer op de camping terug te zijn.

Het is zeker niet voor het eerst dat ik zo'n lange tijd nodig heb om weer hersteld te raken na een zware cyclo. 't is niet voor het eerst dat ik zulke benen voel. Ik denk even aan m'n twee Oetztalers (2000, 2007), Vaujany 2009, ALpen Challenge 2008 en 2009, Marmotte 2004, Ventoux 2009.... Maar dat was altijd na hooggebergte. Dit is pas de tweede keer dat ik het ook na een Ardennencyclo heb (Steven Rooks 2009 was de eerste keer). Vandaar dat ik bij het plannen van de cyclo's met dit scenario niet echt rekening had gehouden.

Immers, het enthousiasme waarmee ik m'n cycloagenda vul is nog net zo groot als pakweg 10 jaar geleden. Het herstelvermogen echter begint hier en daar wat te kort te schieten. Blijkbaar wordt zelfs ik ouder. Leerpuntje voor volgend jaar: als ik nog eens een goede 3 Ballons wil rijden, dan de week ervoor geen cyclo doen.

Enige nuance is echter wel op zijn plaats hier; het drama is niet zo groot als misschien lijkt. Immers: heb ik nu spijt van m'n deelname aan de GF Ardennaise? Ik dacht het niet !!!! Als de benen goed zijn moet je er van profiteren, en aan die rit heb ik een enorme sportieve voldoening overgehouden. Ik had niet gedacht dat ik dat nog zou kunnen op dat parcours na een prutjaar als 2010. En de tweede nuance: ik heb liever dat het me nu overkomt als in Frankrijks op-1-na-leukste cyclo: La Morzine. Da's er eentje die ik toch nog liever doe dan 3 Ballons.

Want ik ga me nu via wat herstel, Tilff-B-Tilff, en wat kortere trainingen goed voorbereiden om daar te schitteren. Dat zou wel moeten lukken normaal gezien. Er zijn immers een paar zekerheden als ik zulke benen als nu heb, weet ik uit ervaring. Ten eerste: na een week is het ergste meestal wel geleden. En ten tweede: na die eerste week volgt altijd een supercompensatie. Die bewaar ik dus voor Morzine!!

maandag 6 juni 2011

GF Ardennaise, the whole story

Cyclo #156, GF Ardennaise, 5-juni 2011

Fiets niet gepoetst, ketting niet gesmeerd, banden niet opgepompt of geïnspecteerd op ingereden steentjes, geen nieuwe Isostar gekocht zodat ik op water moest rijden, geen pastabodem gelegd, hellingen vooraf niet goed in m'n hoofd geprent, te laat in bed, .... Kortom de voorbereiding op de GF Ardennaise was optimaal te noemen, maar niet heus.

Dat was niet geheel zonder reden, ik had serieus twijfels of ik wel zou kunnen gaan. Al dagenlang werd zondag aangekondigd als het eind van de periode met warm weer, met flinke onweersbuien, en vooral véééél neerslag. Hmmmmm. Een bui is niet erg, maar dit???? Ongeveer 164 keer op zaterdag Buienradar.nl gecontroleerd. Andere weersites om te zien of er toch maar ergens eentje was die droog weer gaf voor zondag. Vergeefs. Op zaterdagavond 10 uur kon er nog geen definitieve beslissing genomen worden. Beslissing maar uitgesteld tot zondagochtend vroeg. En warempel: om 5u30 's ochtends leek het erop dat het in de Ardennen het grootste deel van de ochtend droog zou blijven. Mooi: gelijk de auto in dus, en richting zuiden. Onderweg Wouter nog opgepikt, en vol moraal richting start.

Immers, na m'n Ventoux-ziekte (die me achteraf bezien maar 1 dag gekost heeft) had ik op training diverse signalen gekregen dat ik wel héél goed aan het rijden was. Wedrenners-training, de Bilzen Classic, en vooral m'n Ardennenrondje aan recordgemiddelde afgelopen donderdag. Het zou zonde zijn om dan op zo'n moment dat niet proberen te verzilveren in een cyclo, daar gaat het me tenslotte toch allemaal om.

Ik wist niet goed met wat voor ambitie ik hier moest starten. Want als er nou 1 cyclo is die me niet ligt, en waar ik nog nooit goed heb gereden, dan is het deze. Getuige het rijtje uitslagen hier:
- 1998: opgave, na 25 km voor bezemwagen te hebben gereden (hongerklop)
- 1999: 600e, zo'n 1u45 na de winnaar. Vooral als toertocht gereden
- 2000: 331e, , 1u30 na de winnaar. Zéér slechte benen in snikheet weer, terwijl ik toch met top-100 ambitie was gestart
- 2001: 337e, 2u na de winnaar. Een zitvlak probleem, in regenweer maakte deze dag een lijdensweg.
- 2007: 147e, 37' na de winnaar. Geen bevoorrecht nummer, en helemaal achteraan moeten starten. Zo'n 1000 man moest ik inhalen, en ben met m'n superbenen van die dag nog tot de 147e plaats kunnen komen.

Kortom: top 100 leek me voor vandaag een mooi streven, met top 50 als alles enorm meezat. Voor de rest vooral proberen een vlakke race te rijden, me niet op te blazen in het begin en niet stuk gaan op het eind.

Om 7u45 reden we Hamoir binnen, waar we ons klaar maakten voor de start. Inschrijfspullen opgehaald. Tot m'n verbazing kreeg ik 2 Euro toegestopt bij het in ontvangst nemen van de chip. Ik die altijd dacht dat dat andersom werkte: je betaalt borg die je achteraf terugkrijgt. Maar ja, we zijn uiteraard in België....

Na een minuut stilte voor nr 108 werd om 8u31 het startschot gegeven. Vies, klef, benauwd weer. En ik die onderweg nog twijfelde of de mouwtjes mee moesten. Nou ..., dat was niet nodig. sterker nog, ik had al snel spijt van m'n zweethemd. Het was dan ook al dik boven de 20 graden toen. Mijn weertje, dat dan weer wel. Hoe warmer, hoe liever immers. M'n enige zorg was dus: wanneer gaan we nat worden?

1e klim: cote de Xhoris. 3 km aan 5% of zo. In het verleden heb ik me hier al meermaals opgeblazen wegens een te doldrieste achtervolging. Nu zat ik keurig in het eerste plukje vooraan. Da's al een stuk relaxter in vergelijking met andere jaren, en zo kon ik wat krachten sparen.

Vervolgens een lang stuk vallei richting 2e klim: de Chambralles na 20 km. Het was wel een heel nerveuze aanloop, vanwege passerende motards, vanwege niet zo stuurvaste renners die naar voren willen, vanwege een stop voor een passerende trein, .... Een Belgische kennis verwoordde het nog het meest treffend: 'het is voor het eerst dat ik blij ben als ik aan de Chambralles kan beginnen'.

De Chambralles dan. Steil rotkreng, die ik op training overigens toch wel regelmatig aandoe, omdat hij ook wel wat heeft. Er is vandaag maar 1 taktiek hier: als je voor een mooie klassering wilt gaan moet je hier vol omhoog rijden, liefst met verzuring tot achter je oren. En vooral: me niet opblazen!!!! Na hier formeren zich groepen, en zit je goeddeels op je plek. Altijd lachen zoiets. Op zo'n steil stuk vraag ik me af waarom ik dit ook alweer zo leuk vind. Ik kwam in een plukje met Wim v S., net als ik een strijder in vele cyclo-oorlogen de afgelopen 15 jaar. Die riep: 'ja Arno, hier worden wij te oud voor !'~. Ik zei terug: 'ik kon dit soort Chambralles-explosies vroeger al niet, ik heb er nooit op getraind, en het wordt vast ook niet beter met ouder worden'. So be it.

Op de volgende hellingen vlak na de Chambralles (Niaster, Warmonfosse) moest ik me nog serieus dubbel plooien om aan te haken. Dat lukte. Oef; ik was op de Warmonfosse toch bijna gelost! Hierna kwam er wat rust, en kon ik even wat recupereren. Op de Xhierfomont, Ancienne Barriere en Aisomont (mooie, geleidelijke beklimmingen) was het tempo wat vriendelijker, en kon ik rustig wat eten, drinken en herstellen. Het pelotonnetje groeide hier ook aan tot 60 man of zo.

Vervolgens kwam het zwaarste stuk: Stockeu en Logbierme. Hier waaiden velen, net aangesloten renners er alweer af. Ik had het ook lastig, en kon de eersten niet volgen. In de afdaling hierna kon ik echter toch weer aansluiten. OEF!!!. Op de klimmetjes erna (Mont le Fosse, Werbomont) kon ik weer wat herstellen. Ik geraakte nooit voorin de groep, ik had hier geen enkel overschot. Volgen was het enig mogelijke. Goed, concentreren op niet lossen dan maar. In elk geval wel een teken dat ik in deze groep toch op m'n plek zat, en zeker niet meer had mogen verwachten vandaag.

Er diende zich wel een ander probleem aan: drank. Vanwege het kleffe, benauwde weer zweette ik wel heeel veel. En ik had na 125 km nog maar een halve bidon. Beetje weinig. Toen kwam de tweede bevoorrading. Driekwart van de groep (30 man of zo) stopte daar om te tanken. In een reflex besloot ik om door te rijden. En achteraf bleek dit cruciaal: er kwam nog maar een beperkt aantal renners terug; de meeste gestopte renners kwamen nooit meer terug en zaten aan de finish 6 minuten achter ons. Omdat ik geen overschot had zou dat ook mijn lot geweest zijn indien ik was gestopt.

Maar ik had wel een ander probleem: m'n halve bidon rantsoeneren, en hopen dat ik geen kramp zou krijgen. Nadat op het plateau op 10 km van de streep de schermutselingen bij ons losbarstten, moest ik een gat dichtrijden, en was m'n drank op. Dat was de inspanning te veel: KRAMP, elke keer als ik aanzette. Gelukkig was het alleen maar omlaag vanaf daar. Dat lukte wel. We raapten daar nog een plukje met vooral Gaul-ers op. Vervolgens: sprinten. Ai. AUW!! KRAMP!! Dat sprinten ging dus niet meer lukken. Ik besloot voor de eigenlijke sprint maar zoveel mogelijk van voren te zitten, dan kon ik nog enigszins de schade te beperken. Ergens in het midden van de groep liep ik binnen.

Volgens de speaker was ik 74e, in 5u19. Ik wist aanvankelijk niet goed wat ik hier van moest vinden. Maarrrr: eventjes het referentiekader goed bekijken, en dan heb ik het toch heel goed gedaan (voor mijn doen uiteraard, ik ken m'n plek):
- Veruit het beste resultaat ooit hier
- Maar 10 minuten achter de groep van Stefan (29e) en Wouter (34e), die beide meer dan een maatje te groot zijn voor me. Da's op zo'n zwaar parcours meer dan behoorlijk
- Geen overschot in mijn groep: verder van voren was niet realistisch
- Niet opgeblazen met de Chambralles-explosie, en niet stuk gegaan
- Het overslaan van de drankpost was een gok, maar bleek achteraf taktisch een hele goede te zijn geweest.
- Gemiddeld 31 km/u, op dit parcours van bijna 3000 hm incl Chambralles, Stockeu, .... Da's er eentje uit de categorie 'no comment'.

Dus achteraf reed ik toch echt wel met de glimlach op m'n gezicht naar huis. Zelfs al had de opstopping bij Luik tot 12 u 's nachts geduurd, dan nog was m'n humeur er niet door bedorven.

En het weer? Ja, het weer. Onderweg slechts 7 druppels regen gehad, aan de voet van de laatste klim. Wel veel dreigende luchten. Maar toen ik de zondvloed bij Luik zag (nogal wat ondergelopen wegen en kelders daar), besefte ik dat deze dag heel anders had kunnen verlopen als we dát over ons heen hadden gekregen. Ik durf na gisteren in elk geval de weergoden om geen enkele gunst meer te vragen dit jaar....

Maaaarrr: bovenal, wát een goede beslissing gisterochtend om wél richting Hamoir te gaan. De thuisblijvers hadden dit keer zwaar ongelijk!!!!


Met dank aan Rob van het onvolprezen cyclobenelux.nl nog wat foto's van de start, en op de Chambralles:




zondag 5 juni 2011

GF Ardennaise - 5 jun' 11

Vandaag meegereden in de GF Ardennaise. Uiteindelijk 74e geworden in 5u19. Dat is een gemiddelde van liefst 31.0 km/u, en dat over een parcours van 165 km met bijna 3000 hm, inclusief Chambralles, Stockeu en nog een heel pak andere hellingen. Dik tevreden hiermee, beter kon niet!!!

Het hele verhaal volgt nog..

woensdag 1 juni 2011

Kilometerstand 2011 - stand per 31-mei

Alweer een maand voorbij in 2011, tijd om de statistieken weer eens bij te werken.

De gereden kilometers per maand in 2011:

jan: 1072 km
feb: 1105 km
mrt: 1854 km
apr: 1805 km
mei: 1646 km


Dit brengt het totaal op 7481 km. Het totaal aantal hoogtemeters voor dit jaar bedraagt 41155 hm

Vergelijking met voorgaande jaren op 1-juni:

2011: 7481 km/41155 hm
2010: 6747/30325
2009: 7284/40375
2008: 7257/37075
2007: 7784/36060
2006: 7684/39140

En ik die dacht dat ik dit jaar nog te weinig had geklommen in vergelijking met andere jaren: de cijfers zeggen toch duidelijk wat anders. Maar zoals altijd: cijfers zeggen veel maar niet alles.

En nu op naar de maand waarin traditioneel de meeste hoogtemeters op jaarbasis gescoord worden: juni!

zaterdag 21 mei 2011

Vloek van de Ventoux

De Vloek van de Ventoux. Na vandaag moet ik er toch serieus in gaan geloven, ondanks het feit dat ik totaal niet bijgelovig ben.

De Provence. Ik vind dat nog altijd, al jarenlang eigenlijk, één van Frankrijks mooiste plekjes. En zeker de streek rond de Ventoux springt daar torenhoog uit, letterlijk en figuurlijk. Vooral ook hier zelf fietsen is altijd een jaarlijks hoogtepunt; het fietsjaar is niet compleet als ik de Ventoux niet beklommen heb. Niet in het minst door de wielerhistorie die hier geschreven is. Heilige grond. Als ik over deze wegen rijdt denk ik aan Garate, aan Eros Poli, aan Jean-Francois Bernard, aan Tommy Simpson, aan Pantani uiteraard.

Om deze redenen ook heb ik de cyclo La Ventoux al jarenlang als vaste afspraak in m'n agenda staan. Het bekende fenomeen van zelf wedstrijden rijden op heilige grond.

Alleen: in al die jaren dat ik hier nu kom, sinds 1998, is er toch al het nodige niet gelopen zoals ik het gedacht/gepland had. Mijn Ventoux-bezoeken sindsdien:
- mei 1998: afgereisd om een week te trainen rond de Ventoux, met als afsluiting de cyclo Les boucles du Verdon. Op de avond van aankomst echter gaat het al mis: dood- en doodziek. Ik zat toen nog in een hotel in Carpentras, niet op de camping. De volgende ochtend was het nog niet beter, integendeel zelfs. Toen moeten besluiten dat blijven zinloos was. Ik heb nog wel de Ventoux met de auto gedaan tot Chalet Reynard, en afgedaald naar Sault, maar dit gaf toch niet de gewenste voldoening. 2000 km in de auto, 0 km gefietst.
- juli 1999: 2 dagen teruggekeerd naar hetzelfde hotel, met mijn partner, omdat we toch met vakantie waren in de Provence, en toen dus wel de Ventoux beklommen vanuit Bedoin. De vuurdoop.
- juni 2002: het duurde tot 2002 eer ik terugkeerde, nu wel voor de cyclo La Ventoux. Over het parcours zoals het in 2009 en 2011 liep. Echter: wegens wel heel wisselende weersvoorspellingen en -omstandigheden was het tijdens mijn driedaagse wel heel erg. 1 mooie dag: de dag voor de cyclo. Op de dag van de cyclo zelf was er sneeuw voorspeld... Ik ben toen op de mooie dag nog het rondje Carpentras-Bedoin-Ventoux-Malaucene-Carpentras gaan doen (75 km) en ben toen dezelfde dag nog teruggereisd.
- juni 2003: alles volgens plan (training + cyclo)
- juni 2004: alles volgens plan (training + cyclo)
- juni 2005: geen Ventoux dit jaar wegens familieomstandigheden
- juni 2006: wederom volgens plan, voor het eerst ook met Grimpee
- juni 2007: met Wouter dit keer. Zeer twijfelachtig weer. De cyclo had ik al uit m'n hoofd gezet, maar het weer viel mee op de ochtend zelf. Dus toch gereden. De Grimpee viel wel letterlijk in het water, en hebben we laten schieten.
- juni 2008: andermaal met Wouter, training ging prima. Maar ik had wegens allerlei redenen niet kunnen slapen de nacht voor de cyclo. Starten was onverantwoord; ik voelde me een wrak. Nog wel de Grimpee gedaan op zondag
- juni 2009: met Arno M., alles volgens plan gegaan (incl. Grimpee)
- juni 2010: alleen dit keer; training op de Ventoux ging goed ondanks matige vorm dat jaar. Echter, met dank aan heel vriendelijke NL-ers op de camping die me een bord pasta aanboden, waar helaas voor mij flink wat uien inzaten (nog nooit tegengekund), werd ik halverwege de nacht voor de cyclo wakker, en moest flink overgeven. Slap als een vaatdoek ben ik nog dezelfde dag naar NL teruggereisd.

- juni 2011: met Ruvar. En ook nu gaat de vloek verder. Alles volgens plan gelopen; prima voorbereiding, goed gereden in La Look, goed getraind op de Ventoux. En toen ging het weer mis in de laatste nacht. Heel de pastabodem (eigen vaste recept nog wel!) kwam er om 4 uur 's ochtends uit, nadat ik al een uurtje of 3 had liggen woelen +ontkennen dat het hetzelfde als in 2010 was. Niet meer geslapen. En zonder nachtrust en zonder eten kun je zo'n cyclo simpelweg niet rijden. Ook het ontbijt hield ik niet binnen, pas in de loop van de dag voelde ik me wat beter, en ben ik nog naar de aankomst in Beaumes gaan kijken. Met heel veel vragen en heel weinig antwoorden in m'n hoofd... En vooral enorm zwaar de P in; alles in 2011 verliep tot nog toe vlekkeloos.

Ga ik nu toegeven dat er een vloek rust op mij en de Ventoux? Ik weet het niet; ik ga er eens goed over nadenken of ik hier beter eens niet een jaartje weg kan blijven. En voor nu: even bijkomen en toewerken richting GF Ardennaise!!

dinsdag 17 mei 2011

La Look, the whole story

Voor de tweede keer dit jaar stond ik aan de start van een cyclo in een gebied waar ik nooit eerder geweest was. Dit keer betrof het la Look, met start op het formule 1-circuit van Magny-Cours en finish in het hartje van Nevers, 15 km verderop. Dit ligt een goede 100 km ten zuiden van Parijs.

Op zaterdag samen met Ruvar afgereisd, camping gezocht, én gevonden; nabij Nevers, aan de oevers van de Loire-rivier. Inschrijfspullen opgehaald, fiets in orde gemaakt, pasta gemaakt die opgegeten moest worden in de auto wegens een plotse hoosbui, etc.

Zondagmorgen ons begeven naar de start, bij amper 4 graden. Deze was op het formule 1 circuit, zoals ik al zei. Het was weer eens wat anders, nooit eerder had ik zoiets gedaan. Veel te laat arriveerde ik in het startvak, een beginnersfout. Ik dacht dat een Dossard Prioritaire wel zou volstaan voor een fatsoenlijke startplek. Hier niet dus, omdat er geen onderscheid was tussen zo'n Dossard Prioritaire en overigen stond ik al veel te ver achteraan naar m'n zin.

Klokslag 8 uur de start. Precies zoals bij de Formule 1, met eerst een rood, en dan een groen licht als startschot. Bizarre omgeving voor een cyclo eigenlijk. Gelijk hoge snelheden op het licht glooiiende circuit, met wel heeeeerlijk asfalt. Ik zat alleen wel hééél ver. Een paar 100 man al voor me. Hmmmm. En ik die de ambitie had voor de top 50 te gaan. Na 2 km, in een flauwe bocht gleed er recht voor me eentje onderuit. Dat kon niks anders zijn dan een oliespoor. Daarna durfde ik al helemaal niet meer in de bochten van dit circuit. Ook de curbstones en andere shortcuts durfde ik niet te nemen, omdat ik niet wist of het er glad bij zou kunnen liggen. Ik denk dat ik ongeveer als 300e het circuit verliet. Ik zat in het 3e peloton; ik zag in het open gebied nog 2 grote groepen voor me, met daarvoor de wedstrijdleiding. Mocht ik na amper 3.7 km m'n top-50 ambitie al opbergen? Het leek er veel op. Met dank aan deze enigszins bizarre start op het autocircuit.

Wat nu? Ik besloot voor de weg der geleidelijkheid te kiezen. Zelf deze scheve situatie recht proberen te zetten zou zelfmoord betekenen. Om een lang verhaal niet te lang te maken: peloton 3 haalde peloton 2 al snel in. Maar peloton 1 bleef daar toch lang een eind voor rijden. Pas na zo'n 20 km zat ik in het eerste peloton. Maar aangezien dit toch een paar 100 man groot was, en ik achterin zat, schoot ik er weinig mee op. Op de glooiiende wegen was ik dan ook diverse keren slachtoffer van het zgn harmonica-effect, gaatjes die vallen, en dan weer dichtgereden moeten worden. Enorm krachtenslopend.

Na 30 km was ik het zat. Spuugzat zelfs. Ik besloot dat ik naar voren wilde, en ook moest als ik er nog wat van wilde maken vandaag. Met een aantal manoeuvres en schelden richting anderen (wat eigenlijk behoorlijk tegen mijn fatsoensgewoontes in is) begon ik op te schuiven. Na 40 km was ik ein-de-lijk helemaal voorin geraakt. Ruvar (die al veel eerder voorin was geraakt) even gedag gezegd: "zo, ik doe ook weer mee". Even een praatje gemaakt met jeugdheld Thierry Bourguignon, peetvader van mijn favoriete cyclo La Bourgui, die hier dus ook meereed, even op kop gereden met Ruvar samen ("zo, nu maakt CTWT de dienst uit hier"). Ik begon het zowaar weer leuk te vinden.

Na 65 kwam de eerste echt serieuze helling (nou ja, voor het eerst ging het eens 1.5 km achtereen bergop). En wat ik al vreesde gebeurde: ik zakte er door. Ik was precies de eerste die nét niet kon aanpikken bij de eerste groep van een man of 60. Ik kwam terecht in een tweede grote groep. Dju. Vol de afdaling in, en meteen proberen het tij te keren. Maar het gat werd groter. DJU!! Balen. Teveel krachten verbruikt in de eerste 40 km, maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik niet de superbenen had vandaag.

Ondergaan dus vanaf hier. Wat verder raapten we nog een pluk renners op. OK, had ik die eerste klim net overleefd, dan was ik er later toch wel afgegaan, realiseerde ik me toen. Nu had ik wat krachten kunnen sparen voor de finale.

Op één van de weinige hellingen hebben we met een aantal nog geprobeerd ons wel heel grote peloton uit te dunnen. Met 6-en weggereden na 125 km. Maar klimmetjes van nauwelijks een km lengte zijn te kort om de zaak eens goed uit te dunnen: iedereen kwam terug.

De finale dan: ik kende deze niet. Het bleek dat de laatste paar 100 m een steile kasseiweg omhoog waren, met een vlakke uitloop, eveneens op kasseien, naar het stadhuis van Nevers. Ik begon redelijk vooraan. Moest vervolgens slalommen om op de kasseien volledig stilvallende concurrenten. Vervolgens nog een sprint op kasseien: altijd lachen. Ik kan dat dus écht niet (zowel sprinten als op kasseien rijden). Het viel me dus al bij al nog mee dat ik als 15e of zo van mijn peloton van goed 60 man binnenliep.

88e in 4u39, 35.8 km/u was het verdict. Dit was 18 minuten na de winnaar. Moest ik hier nu tevreden mee zijn? Ik wist het eigenlijk niet goed. Had ik het nu goed of slecht gedaan?

Na de finish zag ik direct Ruvar al staan, die ook pas een minuut binnen was. Toen realiseerde ik me dat ik dan toch nog zo slecht niet had gereden. Ik was graag hoger geeindigd, maar dat zit er op zo'n weinig selectief parcours (1500 hm, en maar amper 3 serieuze hellingen, genre Loorberg) niet in. Zeker niet met zo'n wilde achtervolging als ik in de eerste 40 km heb moeten doen in de benen.

Maar al bij al toch een leuke dag gehad, ook al is het mijn parcours niet, dan nog vind ik het leuk om dit soort ritten mee te pikken als training. Ik dit vorig jaar veel te weinig gedaan. Het was nu een mooie gelegenheid om mijn pelotonskills nog eens te trainen: als je het lang niet gedaan hebt moet je toch echt weer een beetje feeling hiervoor krijgen.

Inmiddels zit ik al in de Provence: deze week o.a. de Ventoux verkennen, dan zaterdag de cyclo, en zondag de Grimpee. Zin in!!