Amsterdam, Olympisch Stadion, 7u30 's ochtends. Inschrijfformulier ingevuld. Ik begeef me naar de inschrijftafel om 25 Eurootjes te mogen afgeven. De vriendelijke mevrouw van de organisatie spreekt me toe:
M: 'Goedemorgen meneer, vind u 2007 een mooi nummer? Brengt u dat geluk, of heeft u liever een ander nummer?
A: 'Nou, nu je het zo zegt.... 2007 was wel precies het jaartal waarin ik hier eerste ben geworden op de langste afstand. Geef het maar.'
M: 'Oh, dus u bent ook als eerste terug straks?
A: 'Nou, dat denk ik niet...'
Ik moest achteraf toch nog wel om lachen om dit tafereeltje. Op zulke dagen gebeurt er altijd wel wat leuks, heb ik altijd geleerd, nu dus ook weer. Want ik zat me toch eigenlijk wel af te vragen wat ik hier eigenlijk kwam doen met de Ronde van Picardië van de vorige dag + 2 x 4u in de auto, en 2 halve nachtrusten, wat allemaal nog zwaar in de benen hing. Maar ach, dit soort ritten zijn leuk om nog gauw even mee te pikken zo richting seizoenseinde. De winter is immers lang. En zo'n vlak parcours dat lukt altijd wel. En een oud-winnaar mag uiteraard niet ontbreken.
Ah, daar was ook de firma Cyclobenelux weer. Met Rob die hier in 2006 won, en met wie ik in 2007 heb geduelleerd om de zege, en Paul, die dat vast ook graag op zijn palmares wil hebben. Een thuisrit voor beiden.
Om even voor 8 ging ik richting start. Ik had toch sterk de indruk dat het veel minder druk was dan de laatste keer dat ik hier was, in 2008. Ook werd toen het startschot gegeven na eindeloze speeches van de Familie Knetemann, en de onvermijdelijke Steven Rooks, maar die waren er nu allemaal niet.
Om 8 uur ging het los. Mijn doel was om zo lang mogelijk bij de eerste groep te blijven. In 2007 lukte dit dus tot aan de streep, in 2008 tot 30 km voor het eind. Benieuwd hoe dat nu zou gaan met Picardië in de benen. Na de start door het Amsterdamse bos. Koppen tellen. Een man of 25. De rest maakt er dus een toertocht van. Niet erg, op de vaak smalle wegen is het beter om niet met te veel volk te zijn.
De eerste stroken wind tegen (er stond een behoorlijk straffe bries) voelde ik het al: totaal niet hersteld, zere benen, last van de rug, last van m'n zitvlak, enorm moe gevoel; kortom, het was weer lachen op de fiets. Me maar verschuilen in de groep. Altijd lachen om intensief te gaan fietsen met zere poten.
Na 40 km werd de zaak even flink op de kant gegooid door de voorsten. En toen was het gedaan, ik moest er simpelweg af. Geen excuses, gewoon té zere poten van Picardië. Ik kon niet beter vandaag.
Alleen kwam ik nu wel in een enorm niemandsland terecht. Immers, we waren de eerste vertrekkers, ik had tot dat moment met een gemiddelde van 37 km/u gereden, en achter me werd alleen getoerd. En dat met toch behoorlijk wind tegen. En ik moest nog 110 km. Ik besloot om er vanaf dat moment een veredelde hersteltraining van te maken. Pas op het punt waar de 100 km rijders weer op mijn parcours verschenen, heb ik weer aangehaakt bij een sneller treintje.
Na 115 km kwam dan nog het Kopje van Bloemendaal, van de makkelijke kant ook nog. In mijn groepje werden er al een paar zenuwachtig (zich sparen, en ondertussen volstoppen met repen/gelletjes). Dezelfde soort zenuwachtigheid als ik jaarlijks zie bij anderen in de aanloop naar de Cornesse in KBK, of La Redoute in LBL. En dat nu voor een prutsklim, die ik me niet eens meer kon herinneren uit 2008, zoveel indruk had het toen blijkbaar gemaakt. Nou, laat maar komen, dan hebben we die natte droom ook weer gehad.
Ik ben er vol tegenop gereden voor zover mogelijk; kwestie van niet te lang hoeven te zoeken in de uitslagen achteraf. 44 seconden, goed voor de 92e tijd...
Vervolgens met een sneltreintje terug richting Olympisch stadion gereden, waar ik even voor half een terug was, na 4u28, en met een gemiddelde van 32.9 km/u. Ik bleek maar een half uurtje achter te liggen op de eersten, wat me meevalt als ik zie hoe vroeg ik gelost was, hoe rustig ik toen lange tijd gereden heb, en ook nog een keer fout ben gereden.
Als cijferneuroot tot in het graf heb ik de uitslagenlijst uiteraard gelijk naar Excel gekopieerd, en even gesorteerd op eindtijd. Blijk ik toch nog de 26e eindtijd te hebben. Voor wat het waard is.
Maar spijt van mijn deelname? Nee hoor, zeker niet, ondanks de zere poten. Er gebeurt immers altijd wel wat leuks, heb ik altijd geleerd. En het is weer eens fietsen in een heel andere omgeving, waar ik eigenlijk nooit kom. Kortom, een topdagje gehad. Of eigenlijk een topweekend, waar ik deze winter met veel plezier op terug zal kijken!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten