De Vloek van de Ventoux. Na vandaag moet ik er toch serieus in gaan geloven, ondanks het feit dat ik totaal niet bijgelovig ben.
De Provence. Ik vind dat nog altijd, al jarenlang eigenlijk, één van Frankrijks mooiste plekjes. En zeker de streek rond de Ventoux springt daar torenhoog uit, letterlijk en figuurlijk. Vooral ook hier zelf fietsen is altijd een jaarlijks hoogtepunt; het fietsjaar is niet compleet als ik de Ventoux niet beklommen heb. Niet in het minst door de wielerhistorie die hier geschreven is. Heilige grond. Als ik over deze wegen rijdt denk ik aan Garate, aan Eros Poli, aan Jean-Francois Bernard, aan Tommy Simpson, aan Pantani uiteraard.
Om deze redenen ook heb ik de cyclo La Ventoux al jarenlang als vaste afspraak in m'n agenda staan. Het bekende fenomeen van zelf wedstrijden rijden op heilige grond.
Alleen: in al die jaren dat ik hier nu kom, sinds 1998, is er toch al het nodige niet gelopen zoals ik het gedacht/gepland had. Mijn Ventoux-bezoeken sindsdien:
- mei 1998: afgereisd om een week te trainen rond de Ventoux, met als afsluiting de cyclo Les boucles du Verdon. Op de avond van aankomst echter gaat het al mis: dood- en doodziek. Ik zat toen nog in een hotel in Carpentras, niet op de camping. De volgende ochtend was het nog niet beter, integendeel zelfs. Toen moeten besluiten dat blijven zinloos was. Ik heb nog wel de Ventoux met de auto gedaan tot Chalet Reynard, en afgedaald naar Sault, maar dit gaf toch niet de gewenste voldoening. 2000 km in de auto, 0 km gefietst.
- juli 1999: 2 dagen teruggekeerd naar hetzelfde hotel, met mijn partner, omdat we toch met vakantie waren in de Provence, en toen dus wel de Ventoux beklommen vanuit Bedoin. De vuurdoop.
- juni 2002: het duurde tot 2002 eer ik terugkeerde, nu wel voor de cyclo La Ventoux. Over het parcours zoals het in 2009 en 2011 liep. Echter: wegens wel heel wisselende weersvoorspellingen en -omstandigheden was het tijdens mijn driedaagse wel heel erg. 1 mooie dag: de dag voor de cyclo. Op de dag van de cyclo zelf was er sneeuw voorspeld... Ik ben toen op de mooie dag nog het rondje Carpentras-Bedoin-Ventoux-Malaucene-Carpentras gaan doen (75 km) en ben toen dezelfde dag nog teruggereisd.
- juni 2003: alles volgens plan (training + cyclo)
- juni 2004: alles volgens plan (training + cyclo)
- juni 2005: geen Ventoux dit jaar wegens familieomstandigheden
- juni 2006: wederom volgens plan, voor het eerst ook met Grimpee
- juni 2007: met Wouter dit keer. Zeer twijfelachtig weer. De cyclo had ik al uit m'n hoofd gezet, maar het weer viel mee op de ochtend zelf. Dus toch gereden. De Grimpee viel wel letterlijk in het water, en hebben we laten schieten.
- juni 2008: andermaal met Wouter, training ging prima. Maar ik had wegens allerlei redenen niet kunnen slapen de nacht voor de cyclo. Starten was onverantwoord; ik voelde me een wrak. Nog wel de Grimpee gedaan op zondag
- juni 2009: met Arno M., alles volgens plan gegaan (incl. Grimpee)
- juni 2010: alleen dit keer; training op de Ventoux ging goed ondanks matige vorm dat jaar. Echter, met dank aan heel vriendelijke NL-ers op de camping die me een bord pasta aanboden, waar helaas voor mij flink wat uien inzaten (nog nooit tegengekund), werd ik halverwege de nacht voor de cyclo wakker, en moest flink overgeven. Slap als een vaatdoek ben ik nog dezelfde dag naar NL teruggereisd.
- juni 2011: met Ruvar. En ook nu gaat de vloek verder. Alles volgens plan gelopen; prima voorbereiding, goed gereden in La Look, goed getraind op de Ventoux. En toen ging het weer mis in de laatste nacht. Heel de pastabodem (eigen vaste recept nog wel!) kwam er om 4 uur 's ochtends uit, nadat ik al een uurtje of 3 had liggen woelen +ontkennen dat het hetzelfde als in 2010 was. Niet meer geslapen. En zonder nachtrust en zonder eten kun je zo'n cyclo simpelweg niet rijden. Ook het ontbijt hield ik niet binnen, pas in de loop van de dag voelde ik me wat beter, en ben ik nog naar de aankomst in Beaumes gaan kijken. Met heel veel vragen en heel weinig antwoorden in m'n hoofd... En vooral enorm zwaar de P in; alles in 2011 verliep tot nog toe vlekkeloos.
Ga ik nu toegeven dat er een vloek rust op mij en de Ventoux? Ik weet het niet; ik ga er eens goed over nadenken of ik hier beter eens niet een jaartje weg kan blijven. En voor nu: even bijkomen en toewerken richting GF Ardennaise!!
zaterdag 21 mei 2011
dinsdag 17 mei 2011
La Look, the whole story
Voor de tweede keer dit jaar stond ik aan de start van een cyclo in een gebied waar ik nooit eerder geweest was. Dit keer betrof het la Look, met start op het formule 1-circuit van Magny-Cours en finish in het hartje van Nevers, 15 km verderop. Dit ligt een goede 100 km ten zuiden van Parijs.
Op zaterdag samen met Ruvar afgereisd, camping gezocht, én gevonden; nabij Nevers, aan de oevers van de Loire-rivier. Inschrijfspullen opgehaald, fiets in orde gemaakt, pasta gemaakt die opgegeten moest worden in de auto wegens een plotse hoosbui, etc.
Zondagmorgen ons begeven naar de start, bij amper 4 graden. Deze was op het formule 1 circuit, zoals ik al zei. Het was weer eens wat anders, nooit eerder had ik zoiets gedaan. Veel te laat arriveerde ik in het startvak, een beginnersfout. Ik dacht dat een Dossard Prioritaire wel zou volstaan voor een fatsoenlijke startplek. Hier niet dus, omdat er geen onderscheid was tussen zo'n Dossard Prioritaire en overigen stond ik al veel te ver achteraan naar m'n zin.
Klokslag 8 uur de start. Precies zoals bij de Formule 1, met eerst een rood, en dan een groen licht als startschot. Bizarre omgeving voor een cyclo eigenlijk. Gelijk hoge snelheden op het licht glooiiende circuit, met wel heeeeerlijk asfalt. Ik zat alleen wel hééél ver. Een paar 100 man al voor me. Hmmmm. En ik die de ambitie had voor de top 50 te gaan. Na 2 km, in een flauwe bocht gleed er recht voor me eentje onderuit. Dat kon niks anders zijn dan een oliespoor. Daarna durfde ik al helemaal niet meer in de bochten van dit circuit. Ook de curbstones en andere shortcuts durfde ik niet te nemen, omdat ik niet wist of het er glad bij zou kunnen liggen. Ik denk dat ik ongeveer als 300e het circuit verliet. Ik zat in het 3e peloton; ik zag in het open gebied nog 2 grote groepen voor me, met daarvoor de wedstrijdleiding. Mocht ik na amper 3.7 km m'n top-50 ambitie al opbergen? Het leek er veel op. Met dank aan deze enigszins bizarre start op het autocircuit.
Wat nu? Ik besloot voor de weg der geleidelijkheid te kiezen. Zelf deze scheve situatie recht proberen te zetten zou zelfmoord betekenen. Om een lang verhaal niet te lang te maken: peloton 3 haalde peloton 2 al snel in. Maar peloton 1 bleef daar toch lang een eind voor rijden. Pas na zo'n 20 km zat ik in het eerste peloton. Maar aangezien dit toch een paar 100 man groot was, en ik achterin zat, schoot ik er weinig mee op. Op de glooiiende wegen was ik dan ook diverse keren slachtoffer van het zgn harmonica-effect, gaatjes die vallen, en dan weer dichtgereden moeten worden. Enorm krachtenslopend.
Na 30 km was ik het zat. Spuugzat zelfs. Ik besloot dat ik naar voren wilde, en ook moest als ik er nog wat van wilde maken vandaag. Met een aantal manoeuvres en schelden richting anderen (wat eigenlijk behoorlijk tegen mijn fatsoensgewoontes in is) begon ik op te schuiven. Na 40 km was ik ein-de-lijk helemaal voorin geraakt. Ruvar (die al veel eerder voorin was geraakt) even gedag gezegd: "zo, ik doe ook weer mee". Even een praatje gemaakt met jeugdheld Thierry Bourguignon, peetvader van mijn favoriete cyclo La Bourgui, die hier dus ook meereed, even op kop gereden met Ruvar samen ("zo, nu maakt CTWT de dienst uit hier"). Ik begon het zowaar weer leuk te vinden.
Na 65 kwam de eerste echt serieuze helling (nou ja, voor het eerst ging het eens 1.5 km achtereen bergop). En wat ik al vreesde gebeurde: ik zakte er door. Ik was precies de eerste die nét niet kon aanpikken bij de eerste groep van een man of 60. Ik kwam terecht in een tweede grote groep. Dju. Vol de afdaling in, en meteen proberen het tij te keren. Maar het gat werd groter. DJU!! Balen. Teveel krachten verbruikt in de eerste 40 km, maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik niet de superbenen had vandaag.
Ondergaan dus vanaf hier. Wat verder raapten we nog een pluk renners op. OK, had ik die eerste klim net overleefd, dan was ik er later toch wel afgegaan, realiseerde ik me toen. Nu had ik wat krachten kunnen sparen voor de finale.
Op één van de weinige hellingen hebben we met een aantal nog geprobeerd ons wel heel grote peloton uit te dunnen. Met 6-en weggereden na 125 km. Maar klimmetjes van nauwelijks een km lengte zijn te kort om de zaak eens goed uit te dunnen: iedereen kwam terug.
De finale dan: ik kende deze niet. Het bleek dat de laatste paar 100 m een steile kasseiweg omhoog waren, met een vlakke uitloop, eveneens op kasseien, naar het stadhuis van Nevers. Ik begon redelijk vooraan. Moest vervolgens slalommen om op de kasseien volledig stilvallende concurrenten. Vervolgens nog een sprint op kasseien: altijd lachen. Ik kan dat dus écht niet (zowel sprinten als op kasseien rijden). Het viel me dus al bij al nog mee dat ik als 15e of zo van mijn peloton van goed 60 man binnenliep.
88e in 4u39, 35.8 km/u was het verdict. Dit was 18 minuten na de winnaar. Moest ik hier nu tevreden mee zijn? Ik wist het eigenlijk niet goed. Had ik het nu goed of slecht gedaan?
Na de finish zag ik direct Ruvar al staan, die ook pas een minuut binnen was. Toen realiseerde ik me dat ik dan toch nog zo slecht niet had gereden. Ik was graag hoger geeindigd, maar dat zit er op zo'n weinig selectief parcours (1500 hm, en maar amper 3 serieuze hellingen, genre Loorberg) niet in. Zeker niet met zo'n wilde achtervolging als ik in de eerste 40 km heb moeten doen in de benen.
Maar al bij al toch een leuke dag gehad, ook al is het mijn parcours niet, dan nog vind ik het leuk om dit soort ritten mee te pikken als training. Ik dit vorig jaar veel te weinig gedaan. Het was nu een mooie gelegenheid om mijn pelotonskills nog eens te trainen: als je het lang niet gedaan hebt moet je toch echt weer een beetje feeling hiervoor krijgen.
Inmiddels zit ik al in de Provence: deze week o.a. de Ventoux verkennen, dan zaterdag de cyclo, en zondag de Grimpee. Zin in!!
Op zaterdag samen met Ruvar afgereisd, camping gezocht, én gevonden; nabij Nevers, aan de oevers van de Loire-rivier. Inschrijfspullen opgehaald, fiets in orde gemaakt, pasta gemaakt die opgegeten moest worden in de auto wegens een plotse hoosbui, etc.
Zondagmorgen ons begeven naar de start, bij amper 4 graden. Deze was op het formule 1 circuit, zoals ik al zei. Het was weer eens wat anders, nooit eerder had ik zoiets gedaan. Veel te laat arriveerde ik in het startvak, een beginnersfout. Ik dacht dat een Dossard Prioritaire wel zou volstaan voor een fatsoenlijke startplek. Hier niet dus, omdat er geen onderscheid was tussen zo'n Dossard Prioritaire en overigen stond ik al veel te ver achteraan naar m'n zin.
Klokslag 8 uur de start. Precies zoals bij de Formule 1, met eerst een rood, en dan een groen licht als startschot. Bizarre omgeving voor een cyclo eigenlijk. Gelijk hoge snelheden op het licht glooiiende circuit, met wel heeeeerlijk asfalt. Ik zat alleen wel hééél ver. Een paar 100 man al voor me. Hmmmm. En ik die de ambitie had voor de top 50 te gaan. Na 2 km, in een flauwe bocht gleed er recht voor me eentje onderuit. Dat kon niks anders zijn dan een oliespoor. Daarna durfde ik al helemaal niet meer in de bochten van dit circuit. Ook de curbstones en andere shortcuts durfde ik niet te nemen, omdat ik niet wist of het er glad bij zou kunnen liggen. Ik denk dat ik ongeveer als 300e het circuit verliet. Ik zat in het 3e peloton; ik zag in het open gebied nog 2 grote groepen voor me, met daarvoor de wedstrijdleiding. Mocht ik na amper 3.7 km m'n top-50 ambitie al opbergen? Het leek er veel op. Met dank aan deze enigszins bizarre start op het autocircuit.
Wat nu? Ik besloot voor de weg der geleidelijkheid te kiezen. Zelf deze scheve situatie recht proberen te zetten zou zelfmoord betekenen. Om een lang verhaal niet te lang te maken: peloton 3 haalde peloton 2 al snel in. Maar peloton 1 bleef daar toch lang een eind voor rijden. Pas na zo'n 20 km zat ik in het eerste peloton. Maar aangezien dit toch een paar 100 man groot was, en ik achterin zat, schoot ik er weinig mee op. Op de glooiiende wegen was ik dan ook diverse keren slachtoffer van het zgn harmonica-effect, gaatjes die vallen, en dan weer dichtgereden moeten worden. Enorm krachtenslopend.
Na 30 km was ik het zat. Spuugzat zelfs. Ik besloot dat ik naar voren wilde, en ook moest als ik er nog wat van wilde maken vandaag. Met een aantal manoeuvres en schelden richting anderen (wat eigenlijk behoorlijk tegen mijn fatsoensgewoontes in is) begon ik op te schuiven. Na 40 km was ik ein-de-lijk helemaal voorin geraakt. Ruvar (die al veel eerder voorin was geraakt) even gedag gezegd: "zo, ik doe ook weer mee". Even een praatje gemaakt met jeugdheld Thierry Bourguignon, peetvader van mijn favoriete cyclo La Bourgui, die hier dus ook meereed, even op kop gereden met Ruvar samen ("zo, nu maakt CTWT de dienst uit hier"). Ik begon het zowaar weer leuk te vinden.
Na 65 kwam de eerste echt serieuze helling (nou ja, voor het eerst ging het eens 1.5 km achtereen bergop). En wat ik al vreesde gebeurde: ik zakte er door. Ik was precies de eerste die nét niet kon aanpikken bij de eerste groep van een man of 60. Ik kwam terecht in een tweede grote groep. Dju. Vol de afdaling in, en meteen proberen het tij te keren. Maar het gat werd groter. DJU!! Balen. Teveel krachten verbruikt in de eerste 40 km, maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik niet de superbenen had vandaag.
Ondergaan dus vanaf hier. Wat verder raapten we nog een pluk renners op. OK, had ik die eerste klim net overleefd, dan was ik er later toch wel afgegaan, realiseerde ik me toen. Nu had ik wat krachten kunnen sparen voor de finale.
Op één van de weinige hellingen hebben we met een aantal nog geprobeerd ons wel heel grote peloton uit te dunnen. Met 6-en weggereden na 125 km. Maar klimmetjes van nauwelijks een km lengte zijn te kort om de zaak eens goed uit te dunnen: iedereen kwam terug.
De finale dan: ik kende deze niet. Het bleek dat de laatste paar 100 m een steile kasseiweg omhoog waren, met een vlakke uitloop, eveneens op kasseien, naar het stadhuis van Nevers. Ik begon redelijk vooraan. Moest vervolgens slalommen om op de kasseien volledig stilvallende concurrenten. Vervolgens nog een sprint op kasseien: altijd lachen. Ik kan dat dus écht niet (zowel sprinten als op kasseien rijden). Het viel me dus al bij al nog mee dat ik als 15e of zo van mijn peloton van goed 60 man binnenliep.
88e in 4u39, 35.8 km/u was het verdict. Dit was 18 minuten na de winnaar. Moest ik hier nu tevreden mee zijn? Ik wist het eigenlijk niet goed. Had ik het nu goed of slecht gedaan?
Na de finish zag ik direct Ruvar al staan, die ook pas een minuut binnen was. Toen realiseerde ik me dat ik dan toch nog zo slecht niet had gereden. Ik was graag hoger geeindigd, maar dat zit er op zo'n weinig selectief parcours (1500 hm, en maar amper 3 serieuze hellingen, genre Loorberg) niet in. Zeker niet met zo'n wilde achtervolging als ik in de eerste 40 km heb moeten doen in de benen.
Maar al bij al toch een leuke dag gehad, ook al is het mijn parcours niet, dan nog vind ik het leuk om dit soort ritten mee te pikken als training. Ik dit vorig jaar veel te weinig gedaan. Het was nu een mooie gelegenheid om mijn pelotonskills nog eens te trainen: als je het lang niet gedaan hebt moet je toch echt weer een beetje feeling hiervoor krijgen.
Inmiddels zit ik al in de Provence: deze week o.a. de Ventoux verkennen, dan zaterdag de cyclo, en zondag de Grimpee. Zin in!!
zondag 15 mei 2011
La Look, 15-5-2011
Vandaag 88e geworden in La Look (166 km, 1500 hm, 4u39, 35.8 km/u.
Niet goed, niet slecht. Na een bizarre start op het F1-circuit van Magny-Cours lag ik al een paar honderd plaatsen en 2 groepen achterop. Pas na 40 km zat ik helemaal voorin. Daarna moest ik op een helling de eerste groep laten gaan. Uiteindelijk met een grote groep op de kasseien gesprint om plaats 70 en verder.
Uitgebreider verslag volgt nog...
Op naar de Ventoux nu!!
Niet goed, niet slecht. Na een bizarre start op het F1-circuit van Magny-Cours lag ik al een paar honderd plaatsen en 2 groepen achterop. Pas na 40 km zat ik helemaal voorin. Daarna moest ik op een helling de eerste groep laten gaan. Uiteindelijk met een grote groep op de kasseien gesprint om plaats 70 en verder.
Uitgebreider verslag volgt nog...
Op naar de Ventoux nu!!
zondag 8 mei 2011
La Magnifique, Rochefort, 7-mei 2011
Op zaterdag 7 mei heb ik de toertocht La Magnifique vanuit Rochefort gereden. 180 km en een stuk of 20 hellingen, totaal meer dan 3000 hoogtemeters. Vooral eigenlijk omdat ik a) een zware, lange rit wilde doen als voorbereiding op de aanstaande cyclo's, maar b) om nog eens terug te komen in dit gebied. Ik had in '97 t/m '01 al 4 keer de cyclo-versie gedaan. Die is daarna niet meer gehouden, en ik ben hier nooit meer teruggeweest.
Ondanks de chaos bij de start ging het toch vrij vlot, om 8u30 zat ik op de fiets. Warm weer. Al in de eerste 10 km 3 keer aan het twijfelen, omdat de pijlen wel heel onduidelijk waren. De ene helling na de andere, 20 stuks totaal, allemaal tussen de 1 en de 4 km lengte. Een 'feest' der herkenning al dacht ik daar harkend op de Fourneau St. Michel, de Daverdisse en Les Alwyns toch wat anders over.
De eerste bevoorrading na 50 km voorbijgereden, daar stond zeker 100 man te wachten. Bij de tweede na 100 km wel bijgetankt, met vies smakend water. Dit maakte ook dat na zo'n 130 km het beste er af was, ik had te weinig gedronken van dat vies smakend goedje.... Vanaf daar ook een stuk samen gereden met niet-zo-bekende-wielertoerist.nl-er martijntijn, maar die kon ik niet bijhouden bergop. Vervolgens bij de bevoorrading na 140 km 3 bidons achter elkaar leeggedronken, en de laatste 40 km aangevat. Martijntijn weer moeten laten rijden; de goede klimbenen kwamen niet meer terug, ondanks het bijtanken.
Op zo'n 30 km voor het eind nog een pijl gemist (het verbaasde me eigenlijk dat dat niet eerder gebeurd is), waardoor ik ineens verdwaald was, de papieren routebeschrijvingen waren immers op 's ochtends.... Een wegwijzer met Rochefort er op deed me besluiten die te volgen. Het was dat, of terug het plateau over dat ik zojuist met windkracht 4 MEE had afgelegd.... Ik besloot maar richting Rochefort te rijden. Wat verder kwam ik toch weer terug op het parcours, en bleek het dat ik maar 1 helling had gemist.
Uiteindelijk kwam ik met 169 km, 6u10 gereden, 3000 hm, 27.2 km/u terug.
Ik vind deze toertocht toch wel een van de zwaarste die ik ken. Nergens een rustmoment eigenlijk, altijd maar op en af, nergens een langer vlak stuk om even bij te komen. Ik vind pakweg de Waalse Pijl (Spa-versie) minder zwaar dan deze. Dat ligt zeker ook aan mij, ik verteer 10x4 km bergop op een dag beter dan 20x2 km.
Maar een leuke dag gehad; dit zijn toch de krenten uit de fietspap.
Nog een fototje van onderweg:
Ondanks de chaos bij de start ging het toch vrij vlot, om 8u30 zat ik op de fiets. Warm weer. Al in de eerste 10 km 3 keer aan het twijfelen, omdat de pijlen wel heel onduidelijk waren. De ene helling na de andere, 20 stuks totaal, allemaal tussen de 1 en de 4 km lengte. Een 'feest' der herkenning al dacht ik daar harkend op de Fourneau St. Michel, de Daverdisse en Les Alwyns toch wat anders over.
De eerste bevoorrading na 50 km voorbijgereden, daar stond zeker 100 man te wachten. Bij de tweede na 100 km wel bijgetankt, met vies smakend water. Dit maakte ook dat na zo'n 130 km het beste er af was, ik had te weinig gedronken van dat vies smakend goedje.... Vanaf daar ook een stuk samen gereden met niet-zo-bekende-wielertoerist.nl-er martijntijn, maar die kon ik niet bijhouden bergop. Vervolgens bij de bevoorrading na 140 km 3 bidons achter elkaar leeggedronken, en de laatste 40 km aangevat. Martijntijn weer moeten laten rijden; de goede klimbenen kwamen niet meer terug, ondanks het bijtanken.
Op zo'n 30 km voor het eind nog een pijl gemist (het verbaasde me eigenlijk dat dat niet eerder gebeurd is), waardoor ik ineens verdwaald was, de papieren routebeschrijvingen waren immers op 's ochtends.... Een wegwijzer met Rochefort er op deed me besluiten die te volgen. Het was dat, of terug het plateau over dat ik zojuist met windkracht 4 MEE had afgelegd.... Ik besloot maar richting Rochefort te rijden. Wat verder kwam ik toch weer terug op het parcours, en bleek het dat ik maar 1 helling had gemist.
Uiteindelijk kwam ik met 169 km, 6u10 gereden, 3000 hm, 27.2 km/u terug.
Ik vind deze toertocht toch wel een van de zwaarste die ik ken. Nergens een rustmoment eigenlijk, altijd maar op en af, nergens een langer vlak stuk om even bij te komen. Ik vind pakweg de Waalse Pijl (Spa-versie) minder zwaar dan deze. Dat ligt zeker ook aan mij, ik verteer 10x4 km bergop op een dag beter dan 20x2 km.
Maar een leuke dag gehad; dit zijn toch de krenten uit de fietspap.
Nog een fototje van onderweg:
maandag 2 mei 2011
Slechte Benen
Slechte Benen. Ik vraag me altijd af of ik de enige fietser ben die daar wel eens last van heeft, en ook in zo'n extreme mate. Het overkomt me gemiddeld 2 a 3 keer per jaar. Zo'n dag waarop je geen poot vooruit komt. Zo'n dag waarop de hartslag niet boven de 100 bpm wil stijgen; telkens als je er even niet naar kijkt of op let staat er 95. Zo'n dag waarop de HF ook met geen mogelijkheid omhoog wil zodra de weg wat oploopt. Zo'n dag waarop je het gevoel hebt de langzaamste renner te zijn op je traject. Dit alles zonder enige aanwijzing vooraf in deze richting.
Het is zeer vervelend als je zo'n dag hebt tijdens een training waarvoor je een paar uur in de auto hebt gezeten. In Limburg en de Ardennen is het al een paar keer gebeurd dat ik na 30 km weer terug bij de auto was.
Nog veel vervelender is het als je zo'n dag hebt tijdens een cyclo. Gezien de aard van de parcoursen en de manier van rijden wordt het vrij snel blootgelegd daar. Het is me in al die jaren dan ook al verschillende malen overkomen. Zo eindigde de Eddy Merckx 1998 in de bezemwagen, nadat ik al 25 km er voor had gereden als allerlaatste. Ook in de Fiets Challenge (2004, 2009) is het me al twee keer overkomen, en ben ik voortijdig teruggegaan naar de startplaats. Ja, zelfs een keer tijdens het hoofddoel van m'n seizoen: de Marmotte in 2005. Vooraan gestart, en vervolgens door 1000 man voorbijgereden op de Glandon. Ik ben maar omgekeerd boven... In de Criqueilion heb ik zelfs 3 keer 'prijs' gehad: in 2001, 2003 en 2008. 3x DNF. Ook m'n offday in de 3-daagse van Charleroi 2002 was legendarisch: na 2 dagen nog mooi in de top 30 van het klassement, maar in een offday op dag 3 verloor ik 20 minuten en zakte naar de 60e plaats.
Vroeger reageerde ik op zo'n offday door mezelf zo snel mogelijk een straftraining op te leggen. Bv, bij de genoemde Eddy Merckx in 1998 ben ik 3 dagen later teruggegaan en heb in de stromende regen toen het volledige parcours in m'n eentje nogmaals afgelegd (toen nog 190 km).
Gisteren (zondag 1 mei) was het weer van dat. Vol goede moed om 8 uur 's ochtends op pad gegaan voor een lange D1 rit. Ik had me voorgenomen in elk geval de kaap van 200 km nog eens te halen, met de grote cyclo's in aantocht. Goed geslapen, goed gegeten, redelijk mooi weer, lage rustpols, de Ardennen training van 2 dagen ervoor leek me goed verteerd, fit gevoel; kortom, geen enkel signaal dat in de richting van Slechte Benen wees. Ook de trainingsopdracht was niet vreselijk ingewikkeld: volledig D1. Vanaf km 1 echter kom ik niet vooruit. De eerste Slechte Dag van 2011 was daar. HF wilde nauwelijks boven de 100 (grens H/D1 ligt op 115 bij mij). Normaal wil dit gaandeweg nog wel eens beteren, maar dat is dan vooral als er nog vermoeidheid in de benen hangt die je er uit moet rijden. Dat was nu niet het geval; het wilde gewoon niet. Na een uur ben ik van m'n route afgegaan, en terug naar huis gegaan, aan een lage snelheid en HF.
Want als er 1 ding is wat je niet moet doen met slechte benen is het forceren, en de geplande rit tóch uitzitten. Ervaringskwestie. Ook ga ik mezelf geen straftraining meer opleggen: zinloos. Ook een ervaringskwestie. De goede benen van afgelopen vrijdag kunnen immers niet zomaar verdwenen zijn, zolang ik fit ben.
Oorzaken? Ik heb geen idee. Bij vorige gelegenheden kon ik zo'n dag soms wel eens herleiden tot niet hersteld, niet geheel fit, niet gekleed op een plotse weeromslag, een grote temperatuursprong omlaag in vergelijking met voorgaande dagen, ... . Nu was dat allemaal niet aan de orde. Wij, wielrenners, benaderen het menselijk lichaam graag als een machine die we zo optimaal mogelijk willen afstellen voor het Uur U, maar we blijven toch echt mensen en geen machines. Gelukkig maar.
Na een dagje rust pak ik gewoon de trainingen weer op, en ga verder waar ik was gebleven in m'n voorbereidingen. Me verwonderend over hoe groot het verschil kan zijn tussen een goede/normale dag, en een slechte dag. En of anderen die ik zie rijden dat fenomeen ook kennen. En hopend dat het me niet gaat overkomen tijdens één van de komende cyclo's.
Het is zeer vervelend als je zo'n dag hebt tijdens een training waarvoor je een paar uur in de auto hebt gezeten. In Limburg en de Ardennen is het al een paar keer gebeurd dat ik na 30 km weer terug bij de auto was.
Nog veel vervelender is het als je zo'n dag hebt tijdens een cyclo. Gezien de aard van de parcoursen en de manier van rijden wordt het vrij snel blootgelegd daar. Het is me in al die jaren dan ook al verschillende malen overkomen. Zo eindigde de Eddy Merckx 1998 in de bezemwagen, nadat ik al 25 km er voor had gereden als allerlaatste. Ook in de Fiets Challenge (2004, 2009) is het me al twee keer overkomen, en ben ik voortijdig teruggegaan naar de startplaats. Ja, zelfs een keer tijdens het hoofddoel van m'n seizoen: de Marmotte in 2005. Vooraan gestart, en vervolgens door 1000 man voorbijgereden op de Glandon. Ik ben maar omgekeerd boven... In de Criqueilion heb ik zelfs 3 keer 'prijs' gehad: in 2001, 2003 en 2008. 3x DNF. Ook m'n offday in de 3-daagse van Charleroi 2002 was legendarisch: na 2 dagen nog mooi in de top 30 van het klassement, maar in een offday op dag 3 verloor ik 20 minuten en zakte naar de 60e plaats.
Vroeger reageerde ik op zo'n offday door mezelf zo snel mogelijk een straftraining op te leggen. Bv, bij de genoemde Eddy Merckx in 1998 ben ik 3 dagen later teruggegaan en heb in de stromende regen toen het volledige parcours in m'n eentje nogmaals afgelegd (toen nog 190 km).
Gisteren (zondag 1 mei) was het weer van dat. Vol goede moed om 8 uur 's ochtends op pad gegaan voor een lange D1 rit. Ik had me voorgenomen in elk geval de kaap van 200 km nog eens te halen, met de grote cyclo's in aantocht. Goed geslapen, goed gegeten, redelijk mooi weer, lage rustpols, de Ardennen training van 2 dagen ervoor leek me goed verteerd, fit gevoel; kortom, geen enkel signaal dat in de richting van Slechte Benen wees. Ook de trainingsopdracht was niet vreselijk ingewikkeld: volledig D1. Vanaf km 1 echter kom ik niet vooruit. De eerste Slechte Dag van 2011 was daar. HF wilde nauwelijks boven de 100 (grens H/D1 ligt op 115 bij mij). Normaal wil dit gaandeweg nog wel eens beteren, maar dat is dan vooral als er nog vermoeidheid in de benen hangt die je er uit moet rijden. Dat was nu niet het geval; het wilde gewoon niet. Na een uur ben ik van m'n route afgegaan, en terug naar huis gegaan, aan een lage snelheid en HF.
Want als er 1 ding is wat je niet moet doen met slechte benen is het forceren, en de geplande rit tóch uitzitten. Ervaringskwestie. Ook ga ik mezelf geen straftraining meer opleggen: zinloos. Ook een ervaringskwestie. De goede benen van afgelopen vrijdag kunnen immers niet zomaar verdwenen zijn, zolang ik fit ben.
Oorzaken? Ik heb geen idee. Bij vorige gelegenheden kon ik zo'n dag soms wel eens herleiden tot niet hersteld, niet geheel fit, niet gekleed op een plotse weeromslag, een grote temperatuursprong omlaag in vergelijking met voorgaande dagen, ... . Nu was dat allemaal niet aan de orde. Wij, wielrenners, benaderen het menselijk lichaam graag als een machine die we zo optimaal mogelijk willen afstellen voor het Uur U, maar we blijven toch echt mensen en geen machines. Gelukkig maar.
Na een dagje rust pak ik gewoon de trainingen weer op, en ga verder waar ik was gebleven in m'n voorbereidingen. Me verwonderend over hoe groot het verschil kan zijn tussen een goede/normale dag, en een slechte dag. En of anderen die ik zie rijden dat fenomeen ook kennen. En hopend dat het me niet gaat overkomen tijdens één van de komende cyclo's.
Abonneren op:
Posts (Atom)