La Look, the whole story

Voor de tweede keer dit jaar stond ik aan de start van een cyclo in een gebied waar ik nooit eerder geweest was. Dit keer betrof het la Look, met start op het formule 1-circuit van Magny-Cours en finish in het hartje van Nevers, 15 km verderop. Dit ligt een goede 100 km ten zuiden van Parijs.

Op zaterdag samen met Ruvar afgereisd, camping gezocht, én gevonden; nabij Nevers, aan de oevers van de Loire-rivier. Inschrijfspullen opgehaald, fiets in orde gemaakt, pasta gemaakt die opgegeten moest worden in de auto wegens een plotse hoosbui, etc.

Zondagmorgen ons begeven naar de start, bij amper 4 graden. Deze was op het formule 1 circuit, zoals ik al zei. Het was weer eens wat anders, nooit eerder had ik zoiets gedaan. Veel te laat arriveerde ik in het startvak, een beginnersfout. Ik dacht dat een Dossard Prioritaire wel zou volstaan voor een fatsoenlijke startplek. Hier niet dus, omdat er geen onderscheid was tussen zo'n Dossard Prioritaire en overigen stond ik al veel te ver achteraan naar m'n zin.

Klokslag 8 uur de start. Precies zoals bij de Formule 1, met eerst een rood, en dan een groen licht als startschot. Bizarre omgeving voor een cyclo eigenlijk. Gelijk hoge snelheden op het licht glooiiende circuit, met wel heeeeerlijk asfalt. Ik zat alleen wel hééél ver. Een paar 100 man al voor me. Hmmmm. En ik die de ambitie had voor de top 50 te gaan. Na 2 km, in een flauwe bocht gleed er recht voor me eentje onderuit. Dat kon niks anders zijn dan een oliespoor. Daarna durfde ik al helemaal niet meer in de bochten van dit circuit. Ook de curbstones en andere shortcuts durfde ik niet te nemen, omdat ik niet wist of het er glad bij zou kunnen liggen. Ik denk dat ik ongeveer als 300e het circuit verliet. Ik zat in het 3e peloton; ik zag in het open gebied nog 2 grote groepen voor me, met daarvoor de wedstrijdleiding. Mocht ik na amper 3.7 km m'n top-50 ambitie al opbergen? Het leek er veel op. Met dank aan deze enigszins bizarre start op het autocircuit.

Wat nu? Ik besloot voor de weg der geleidelijkheid te kiezen. Zelf deze scheve situatie recht proberen te zetten zou zelfmoord betekenen. Om een lang verhaal niet te lang te maken: peloton 3 haalde peloton 2 al snel in. Maar peloton 1 bleef daar toch lang een eind voor rijden. Pas na zo'n 20 km zat ik in het eerste peloton. Maar aangezien dit toch een paar 100 man groot was, en ik achterin zat, schoot ik er weinig mee op. Op de glooiiende wegen was ik dan ook diverse keren slachtoffer van het zgn harmonica-effect, gaatjes die vallen, en dan weer dichtgereden moeten worden. Enorm krachtenslopend.

Na 30 km was ik het zat. Spuugzat zelfs. Ik besloot dat ik naar voren wilde, en ook moest als ik er nog wat van wilde maken vandaag. Met een aantal manoeuvres en schelden richting anderen (wat eigenlijk behoorlijk tegen mijn fatsoensgewoontes in is) begon ik op te schuiven. Na 40 km was ik ein-de-lijk helemaal voorin geraakt. Ruvar (die al veel eerder voorin was geraakt) even gedag gezegd: "zo, ik doe ook weer mee". Even een praatje gemaakt met jeugdheld Thierry Bourguignon, peetvader van mijn favoriete cyclo La Bourgui, die hier dus ook meereed, even op kop gereden met Ruvar samen ("zo, nu maakt CTWT de dienst uit hier"). Ik begon het zowaar weer leuk te vinden.

Na 65 kwam de eerste echt serieuze helling (nou ja, voor het eerst ging het eens 1.5 km achtereen bergop). En wat ik al vreesde gebeurde: ik zakte er door. Ik was precies de eerste die nét niet kon aanpikken bij de eerste groep van een man of 60. Ik kwam terecht in een tweede grote groep. Dju. Vol de afdaling in, en meteen proberen het tij te keren. Maar het gat werd groter. DJU!! Balen. Teveel krachten verbruikt in de eerste 40 km, maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik niet de superbenen had vandaag.

Ondergaan dus vanaf hier. Wat verder raapten we nog een pluk renners op. OK, had ik die eerste klim net overleefd, dan was ik er later toch wel afgegaan, realiseerde ik me toen. Nu had ik wat krachten kunnen sparen voor de finale.

Op één van de weinige hellingen hebben we met een aantal nog geprobeerd ons wel heel grote peloton uit te dunnen. Met 6-en weggereden na 125 km. Maar klimmetjes van nauwelijks een km lengte zijn te kort om de zaak eens goed uit te dunnen: iedereen kwam terug.

De finale dan: ik kende deze niet. Het bleek dat de laatste paar 100 m een steile kasseiweg omhoog waren, met een vlakke uitloop, eveneens op kasseien, naar het stadhuis van Nevers. Ik begon redelijk vooraan. Moest vervolgens slalommen om op de kasseien volledig stilvallende concurrenten. Vervolgens nog een sprint op kasseien: altijd lachen. Ik kan dat dus écht niet (zowel sprinten als op kasseien rijden). Het viel me dus al bij al nog mee dat ik als 15e of zo van mijn peloton van goed 60 man binnenliep.

88e in 4u39, 35.8 km/u was het verdict. Dit was 18 minuten na de winnaar. Moest ik hier nu tevreden mee zijn? Ik wist het eigenlijk niet goed. Had ik het nu goed of slecht gedaan?

Na de finish zag ik direct Ruvar al staan, die ook pas een minuut binnen was. Toen realiseerde ik me dat ik dan toch nog zo slecht niet had gereden. Ik was graag hoger geeindigd, maar dat zit er op zo'n weinig selectief parcours (1500 hm, en maar amper 3 serieuze hellingen, genre Loorberg) niet in. Zeker niet met zo'n wilde achtervolging als ik in de eerste 40 km heb moeten doen in de benen.

Maar al bij al toch een leuke dag gehad, ook al is het mijn parcours niet, dan nog vind ik het leuk om dit soort ritten mee te pikken als training. Ik dit vorig jaar veel te weinig gedaan. Het was nu een mooie gelegenheid om mijn pelotonskills nog eens te trainen: als je het lang niet gedaan hebt moet je toch echt weer een beetje feeling hiervoor krijgen.

Inmiddels zit ik al in de Provence: deze week o.a. de Ventoux verkennen, dan zaterdag de cyclo, en zondag de Grimpee. Zin in!!