Marco Pantani Memorial, the whole story

Cyclo #159, 21-8-2011, La Marco Pantani, Les Deux Alpes


Vooraf

Mijn Marco Pantani Memorial 2011 begon al 6 dagen voor de eigenlijke cyclo. Op de maandag vooraf ben ik naar Fietsmeting.nl (Chris Brands) geweest, voor een exacte meting en aanpassing van mijn positie op de fiets.

Daar had ik immers reden genoeg voor. Want: sinds ik op mijn Cervélo rijd (februari dit jaar), is er één ding constant aanwezig geweest. Ik kwam namelijk continu in de problemen als ik langer dan 5-6 uur op de fiets zit, zowel solo als in cyclos of toertochten, zowel vlak als op glooiiend terrein. En in de zomer ondervond ik ook dat ik steevast op de langere cols m'n vaste eigen tempo van klimmen net onder het omslagpunt niet vol kon houden tot de top. En dat voor mij, daar waar ik toch jarenlang dacht dat juist duurvermogen mijn sterkste punt was.

Tot de zomer kon ik altijd wel een reden te bedenken waardoor het weer eens niet ging tot het eind. Variërend van te weinig gedronken (La Magnifique) tot windnadeel op het laatste stuk (tijdens 200+ km solo D1) tot te weinig zware ritten gereden in 2010, waar ik in 2011 nog de gevolgen van ondervond (Morzine/Vaujany) tot Ruvar te lang proberen te volgen in de aanloop naar een col (Ventoux), etc etc.

De druppel was de beklimming van de col de la Madeleine, begin deze maand. Jarenlang rijd ik hier al 1u24-1u26 of daaromtrent. Dit keer, met de beste jaarbenen, en onder perfecte omstandigheden klokte ik 1u30. Toen realiseerde ik me dat er misschien wel iets anders 'mis' was, en besloot ik tot een positiebepaling en evt correctie. Want ik voel me fitter dan ooit, ik had een perfecte wintervoorbereiding dit jaar, rijd recordgemiddeldes op vaste rondjes, volg gemakkelijker de snelste groep bij de Wedrenners dan ooit, etc. Ik weigerde toch te geloven dat fysieke aftakeling van een mens zó snel verloopt...

En die correctie is gebeurd: op 15-aug jl, en redelijk rigoureus: het zadel is 2 cm naar voren gezet, en 2.5 cm omlaag.... Het zadel is bij aanschaf van de fiets te ver naar achteren gezet, in vergelijking met de oude fiets. Ik voelde wel dat er iets niet klopte, en heb het zelf proberen te corrigeren door de hoogte in te gaan. Ik heb dat altijd op gevoel gedaan, nooit met een meting. Gevoelsmatig zat ik goed na de verhoging, en sinds april heb ik ook niks meer gewijzigd. Niet dus.... Tja....

Het advies van Chris Brands was echter wel om een paar weken enkel maar rustig aan en kort te trainen, om te wennen aan de nieuwe positie. Ik zag dat toch iets anders, met de Marco Pantani voor de deur.. Immers, een paar weken rustig aan = einde seizoen. Geen optie uiteraard.

Ik besloot uiteindelijk gewoon voor de Pantani te gaan, en in de dagen ervoor per dag te bekijken of er geen reactie van het lichaam kwam op de nieuwe positie, die me zou dwingen tot aanpassing van de plannen. Een gok, maar terug naar de oude positie was zeker geen optie. Die reactie bleef gelukkig uit, maar ik zat wel heel de week met twijfels omtrent de cyclo.

Uiteindelijk besloot ik na lang dubben (zeer onnatuurlijk voor mij) op de avond voor de cyclo dat ik me voor deze cyclo zou beperken tot de korte afstand (76 km) ipv de volledige. De mietjesafstand. Het risico om op een Vaujany-achtige manier weer stuk te gaan was me te groot. Eerst eens een winter lang m'n duurtrainingen doen in de goede fietspositie, en dan volgend jaar weer de Master-cyclo's doen leek me voor nu het verstandigst. Dan maar voor 1 dag een mietje zijn. De aanpassing aan de fiets was immers wel heeeel groot en heeeel rigoureus.


De cyclo zelf: dag van de mietjes

Maar goed: de cyclo zelf dan. Start en finish in Les Deux Alpes. Om 7u 's ochtends van Bourg d'Oisans naar Les 2 Alpes gereden. Aangeschoven op de eerste rijen, tussen vnl. Italianen. Voor de meesten gaat soigneren boven trainen en hard fietsen, althans zo zien ze er uit (er zijn vast wel uitzonderingen). Gelukkig had ik m'n benen nog geschoren, anders was ik vast niet toegelaten zo ver vooraan.

Om 8u de start. Geneutraliseerd naar beneden, en opnieuw opstellen in Le Freney. Daar ben ik brutaalweg helemaal vooraan gaan staan. Ik had me immers vast voorgenomen om in de eerste 2 km vanuit Le Freney omhoog (Gorges de l'Infernet) met de eerste groep te overleven. Vooraan beginnen scheelt dan een slok op een borrel. Na de nodige Pantani-verheerlijking ging om 8u35 dan toch eindelijk de zaak los. Gelijk omhoog dus. In het eerste schuifje. Het ging niet heel hard, het was een tempo dat ik goed aankon. Links en rechts kwam er wel het nodige volk voorbij, maar het viel toch allemaal goed mee. Ik overleefde makkelijker dan ik had verwacht. Mooi!! Goede benen!!!

Dan de splitsing der parcoursen voorbij Bourg d'Oisans. De meesten draaiden richting Ornon, ik niet dus, en met een groep van een man of 35 stormden we richting voet van Villard Reculas. Het werd wel overzichtelijk zo. Eens even goed rondkijken. Tegenstanders eens observeren. Ik dacht bij mezelf: 'Hee, volgens mij zie ik hier toch een hele hoop die ik bergop de baas moet kunnen. Ik geloof dat ik het nog leuk ga vinden ook'. Ook oud-Marmotte winnaar Didier Miranda zat hier tussen. Aha, zelfs gerenommeerde namen zijn soms dus mietjes', dacht ik. Even mee op kop, zodat mijn voorwiel in elk geval even als eerste rondreed in deze wedstrijd, en vooral niet te veel doen.

Met dit groepje gingen we klimmen richting Villard-Reculas. Da's nog niet te vaak gebeurd dat ik met de kopgroep in een cyclo mag gaan klimmen, en zelfs een eind meekan. Demarrages. De meesten vielen weer terug. Snelheden haalde ik om te duizelen in die eerste km bergop: eerste stuk aan 20-22 km/u, daarna vlakte het even af en ging het zelfs aan 31 km/u. Bergop! Dat werd me toch teveel. Maar wel in het bezit van superbenen! Na 1 km schakelde ik terug op m'n eigen ritme. Even een km'tje bekomen, en dan kon ik toch weer aan het omslagpunt verder omhoog. Een paar van de eerder gelosten haalden me in, maar ook het omgekeerde gebeurde. Ik vermoedde dat ik rond de 20e plaats moest rijden.

Weinig opzienbarende positiewissels verder op deze klim. Ook op het 1e balkon, van Villard-Reculas naar Huez niet. Wel proberen aan te pikken bij een 5-tal die zo'n 100 m voor me reden. Dat lukte niet, maar ik dacht toen al bij mezelf: die haal ik in de afdaling van Huez naar La Garde wel bij.... En zo geschiedde. Er zijn tijden geweest dat het andersom ging.

Vervolgens het 2e balkon, onder Auris door. Steile kost. Gelukkig al verkend per auto, zodat ik wist wat me te wachten stond. Dat scheelt. Goed doseren. Alvast wat eten, gelletjes naar binnen werken, .... Met z'n vieren richting vallei, naar Le Freney. Daar begon feitelijk de slotklim, 11 km bergop richting Les Deux Alpes.

Ik weet niet wat ik misdaan had op dat moment, maar m'n 3 vrienden begonnen al vanaf het buitenrijden van Le Freney om beurten weg te rijden. Ik liet me toch niet gek maken, en reed rustig tempo makend elke keer de gaten dicht. Eentje loste, maar de beide anderen bleven klooien. Na de afslag naar Les Deux Alpes wordt het wat steiler. Toen was ik het eigenlijk beu. Ik dacht: 'Laat ik ook maar eens proberen om de heren af te maken', het tempo was niet moordend meer. Tot mijn niet geringe verbazing losten beide eigenlijk meteen. Je maakt wat mee op zo'n dag. Wel leuk altijd trouwens: je concurrenten er bergop afkletsen. Wielrennen in de meest pure vorm.

De rest van de beklimming, die mooi en gelijkmatig is, was een kwestie van doseren. Ik kon tot de laatste km mooi mijn tempo houden, maar toen begon het toch te stokken. Het werd tijd dat het gedaan was. Één Italiaantje, die ik de hele dag niet had gezien, kwam me nog gauw de 20e plek afsnoepen in de laatste 100 m, maar ik kon écht niet harder meer. Laat staan sprinten. Maar goed: nu dus 21e.

De eerste minuten na aankomst voelde ik me toch eigenlijk wel een beetje een mietje omdat ik amper 76 km op de teller had. Nauwelijks renners, nauwelijks publiek, de traditionele pasta-party die pas een uur na mijn aankomst zou beginnen, geen bekenden, niks na te praten....

Maar gaandeweg verdween dit gevoel wel:
- Het was géén parcours om mee te lachen: 'slechts' 76 km, maar daarvan wel bijna de helft bergop, en vaak zelfs stevig bergop. Totaal 2000 hm. En dit aan 25.8 km/u!
- Dat ik dan slechts 19 min verlies op de eerste: onverhoopt! Ik ken perfect m'n plek en m'n fysieke mogelijkheden/beperkingen; deze uitslag oversteeg dat een eindje.

Ik kan uiteindelijk dan ook niet anders dan concluderen dat ik met heel veel plezier een dag lang een mietje ben geweest.

Volgend jaar gewoon weer de master-parcoursen, maar voor nu was het goed zo. Ik heb enorm genoten van 4 dagen fietsen, wedstrijdje rijden en sowieso het verblijven op heilige grond.

Memorial Cycling Marco Pantani, Les 2 Alpes, 21-8-2011

21e geworden hier, op ongeveer 200 deelnemers, op de Senior afstand (76 km).

Dik, dik tevreden, gezien de omstandigheden. Op de valreep is het me dus toch nog gelukt een mooie prestatie neer te zetten in het hooggebergte in 2011, tot nog toe dé ontbrekende kers op de taart.

Het hele verhaal over het hoe, waarom, waar, wanneer etc volgt nog.

Waar is de zon?

Aan deze titel van Nederlands slechtste Songfestival-inzending ooit (Willeke Alberti, 1994) heb ik de afgelopen weken toch vaak moeten denken. Zoveel slecht weer in de zomer, op de verkeerde momenten heb ik immers nog niet vaak meegemaakt zolang als ik fiets.

Na de Vaujany had ik mezelf een paar weken relatieve rust toebedeeld, om dan weer op te bouwen richting enkele mooie zomercyclo's:

- 16 juli: Classique des Ardennes
- 24 juli: La Madeleine
- 31 juli: La Risoul Vauban
- 7 aug: La Bourgui

De eerste in dit rijtje bleek al helemaal niet door te gaan. Gevalletje jammer maar helaas. Dan maar richting bergcyclo's opbouwen. Op 22 juli zijn we afgereisd naar Aigueblanche voor de gezinsvakantie, t/m 7-aug hadden we een plekje op de camping daar. Ondanks dat de voorspellingen toch niet eens zo slecht waren voor de eerste dagen, gingen al op de eerste dag de hemelsluizen aardig open. Op weg naar de inschrijving voor La Madeleine in St. Francois Longchamps op zaterdag moesten we over de Madeleine rijden. Op de top daar: 2 graden en natte sneeuw. Wijselijk maar even gewacht met inschrijven. Echter: toen het op zondagochtend om 6u nog regende, en het in de vallei amper 9 graden was, heb ik me maar omgedraaid... Dat was me toch echt te gek.

Het slechte weer was geen eendagsvlieg. Integendeel zelfs. We hebben 7 dagen achter elkaar regen gehad. Niet dat het continu plensde, er waren zeker ook droge momenten. Maar het was ronduit koud weer, en elke dag regende het toch kortere of langere tijd. Van fietsen was niet veel sprake: een compleet doorweekt en koud avontuur op de Cormet de Roselend, en een halve Madeleine. Pas vanaf vrijdag (onze 8e dag daar!!) begon het serieus op te knappen.

Inmiddels had ik ook een streep gezet door Risoul Vauban. Ook al omdat dit zo'n 200 km van onze camping was. Na een hele week amper trainen had ik niet het gevoel daar veel uit te kunnen gaan richten. Op zo'n moment bespaar ik me de tijd en kosten (tol, overnachting, eten, benzine, inschrijving, ...), wat die cyclo met zich mee zou brengen

Een dag of 6 is het toen echt mooi, warm weer geweest. In deze dagen toch flink wat cols kunnen doen: Madeleine-Noord, Courchevel, Valmorel, Tamie, de La Bourgui klim naar Naves, en als Absoluut Hoogtepunt de Madeleine-Zuid. Op de enige echte warme, onbewolkte, windstille dag die ik deze zomer heb meegemaaakt, en in het bezit van superbenen die dag, heb ik een rondje Aigueblanche-Albertville-Aiguebelle-La Chambre-Madeleine-Aigueblanche gedaan (117 km).

Het bleek helaas het laatste te zijn, omdat er maar weer eens een weersomslag kwam. Voor La Bourgui bleken de vooruitzichten ronduit slecht. Vandaar dat we afgelopen donderdag besloten hadden om de vakantie met 3 dagen in te korten, en dus geen La Bourgui te gaan rijden. Jammer, het is en blijft Frankrijks leukste cyclo. Maar als ik vandaag zie wat voor weer het in die regio is, dan was ik hoe dan ook niet op de fiets gestapt: nog natter en kouder dan bij La Madeleine.... Het zou ook eens meezitten.

Vanaf terugkomst is het vizier al gericht op de volgende cyclo: de Marco Pantani op 21 aug. Hopelijk hoef ik dan niet zo vaak aan Willeke Alberti te denken...