La Vaujany, the whole story

Cyclo # 158, La Vaujany, 26-Jun 2011 (verslag van een Lijdensweg met hoofdletter L).

Waarschuwing vooraf: dit verhaal is niet geschikt voor fijngevoelige zielen.



Na een week lang goed getraind, én goed gerust te hebben, na La Morzine, voelde ik me eigenlijk wel klaar voor La Vaujany, traditioneel één van de hoofddoelen van mijn cycloseizoen. In de dagen voorafgaand had ik al een flink gedeelte van het parcours verkend, alsmede één van de mooiste cols hier, de Izoard, gedaan. Ik had een goed gevoel bergop, ik voelde me prima hersteld; kortom, het moraal van de grote dagen.

Het was de zevende keer dat ik aan de start stond van deze cyclo. Mijn 'erelijst' hier tot dan toe (altijd hetzelfde parcours):

2003: 60e in 6u39
2004: 79e in 6u55
2005: 76e in 6u43
2006: 43e in 6u37
2008: 44e in 6u37
2009: 31e in 6u24

Vooral m'n 2009 rit was er eentje uit de 'buitencategorie'. Met pijn in het hart verstek moeten laten gaan in 2010, maar met het vaste voornemen om er in 2011 weer bij te zijn. En zo geschiedde.

Ambitie? Tja, dat was een moeilijke. Ik ben realist genoeg om te beseffen dat 2009 een uitschieter was, toen op een dag dat écht alles meezat. Ik besloot dat 6u30 een mooi streven zou zijn. De klassering? Tja, toen ik de dag voor de cyclo m'n nummer afhaalde, en even de deelnemerslijst doorkeek, toen zag ik zo al 25 namen waarvan ik zeker wist dat ze normaal gesproken voor me eindigen. Het elk jaar stijgende niveau in de sportcom cyclo's. 31e ga ik hier nooit meer worden....

In La Vaujany is er gelukkig één zekerheid, en dat is het weer. Elk jaar is het hier warm en zonnig, dus ook dit jaar weer.

Om 5u45 opgestaan, gegeten, en tent afgebroken zodat ik na afloop gelijk naar NL kon vertrekken. Om 7u aangeschoven in het startvak vol bekende en minder bekende kleppers. Voor zover ik het kon overzien was ik de enige CTWT-er. Op dat tijdstip nog wel met mouwtjes, maar het zou snel genoeg warmer worden. Om 7u20 worden we losgelaten. Op het eerste knikje omhoog vanaf het stuwmeer voelde ik al dat ik toch niet helemaal dezelfde klimbenen had als eerder deze week. 't is maar kort, maar het gevoel beviel me niet. Het leek ineens alsof ik niet hersteld was van al het voorgaande, terwijl ik me toch echt had gespaard de laatste dagen.

Dan de vallei richting voet eerste col. In totaal 25 km, het merendeel vals plat omlaag. Een héérlijk begin van een cyclo, elk jaar weer een feest om het mee te mogen maken. Ik vind weinig dingen leuker dan peloton-rijden. Hoewel ik vond dat het nu wel een stuk nerveuzer was dan in voorgaande jaren. Aan de voet van de Alpe du Grand Serre-klim stond er liefst 47.4 km/u gemiddeld op de teller.

Ik had in deze aanloop m'n taktiek alvast proberen te bedenken voor de klim. Ik had me voorgenomen een goed wiel te zoeken, en dat niet los te laten vandaag. Maar welk? Ik had eerst dat van Edith vdB in gedachten. Die had ik hier 2 jaar geleden immers nog geklopt. Maar na amper 175 m klim liet ik die maar lopen, niet te doen zo hard als die omhoog fladderde. Kandidaat 2: Chris M, een Belg die ik nog kende van Morzine 2 jaar geleden. Toen een stuk mee samen gereden, en ik vond hem dit jaar een paar keer terug in uitslagenlijsten van andere cyclo's op posities waar ik mezelf ook thuis vond horen. Diens wiel volgen ging al beter. Die klom mooi in mijn tempo. Dat overigens wel te laag was. Ik kreeg m'n HF absoluut niet in D3 vandaag. Het werd een dagje Klimmen In D2. Ik vreesde daar al dat dat niet zou volstaan om aan 6u30 te geraken. Op de klim formeerde zich rondom mij een groep van een man of 15, inclusief dus genoemde Chris, en ook een Belg met een GigaBike shirt, die ik elk jaar alleen maar hier zie, in mijn groep tijdens La Vaujany; volgens mijn herinnering al de 5e keer achtereen. Eerste reactie van hem: 'Ah nee he, zitten we weer samen hier!'. Waarop ik antwoordde: 'ik heb nog geprobeerd vooraan mee te gaan, maar dit jaar lukt het me wéér niet....'.

De Alpe du Grand Serre vind ik eigenlijk een enorme kl#teklim. 15 km lang, aan min of meer voluit tempo. 't is hier immers dat je klassement grotendeels wordt bepaald; boven moet je zo ver mogelijk van voren meezitten. Het is vooral de lengte, bedacht ik me; qua stijgingspercentage is hij niet lastiger dan pakweg de Joux-Verte uit La Morzine. En als je dan ook nog eens minder goede benen hebt, moet harken om bij het groepje Chris-GigaBikeBelg te blijven, tja....

Maar het lukte. In de afdaling waren we nog steeds met zo'n man of 15. Eens een keer niet eraf gereden hier, wat elk jaar vaste prik was... Het wordt nog wel eens wat met mijn afdalingen.

Cruciaal voor een goede tijd in deze cyclo is hoe hard er op de Ornon wordt doorgereden. In 2009 zat ik in een groep die goed doorreed, en dus andere groepen inhaalde. Dit keer was het andersom: er werd niet doorgereden, en er kwamen zelfs 2 groepen terug. Ook al niet bevorderlijk voor een goede eindtijd. Ook op het steilste stuk van de Ornon verliep alles klassiek: de groep van inmiddels 40 man of zo brak in 2, en ik zat in de voorste pluk.

In de afdaling van de Ornon er bij gebleven, en vervolgens de vallei richting zwaarste col van de dag: het 3-luik Villard Reculas-Alpe d'Huez-Sarennes. Ook de klim richting Villard-Reculas (10 km bergop) verliep klassiek: het verhaal van de 10 kleine negertjes. Zo had ik het ook aan Chris uitgelegd, die hier voor het eerst meedeed. Uiteindelijk waren Chris, ikzelf en oud-Marmotte winnaar Didier Miranda (reed verderop lek) de laatste 3 overgebleven negertjes. Ook begonnen we hier 'lijken op te rapen'; renners die te snel gestart zijn, en die hier al terugwaaien. Altijd lachen. Eerst passeerden we er eentje in een zwart/wit Herwerden-shirt. Zijn ploeggenoot, die aan mijn wiel zat, riep naar hem: 'Kramp? Oh, daar moet je gewoon doorheen trappen, doe ik ook altijd'. Ik antwoordde lachend: 'Hmmm, goeie tip, ik zal er straks op de Sarennes aan denken'. Wat verder haalden we Vusolo-Arjan in, die er behoorlijk door zat. Ik zei tegen hem: 'En ik die dacht dat je van dat pakkie alleen al een stuk harder gaat rijden'. 'Nou, nee hoor', antwoordde hij me wat kortaf. Je maakt wat mee op zo'n dag.

Op de top van Villard-Reculas was ik nog met Chris over. Al de overige 40 man uit de vallei hadden we achter ons gelaten. Vervolgens begon het 2e luik van deze klim, richting Alpe d'Huez. Ik had me vastgebeten aan zijn wiel. Gelletje, reepje, extra gedronken, .... Maar op 1 km van Alpe d'Huez ging mijn kaarsje uit, en niet zo'n klein beetje ook. Chris moest ik laten gaan hier. Even gestopt in Alpe d'Huez om water te tanken, vervolgens de Sarennes op. Het was hier al serieus harken, ik zat er compleet doorheen. Op de top van de Sarennes zag ik ook dat een mooie eindtijd er niet in zat: in 2009 was ik hier in 4u52 boven, nu stond mijn Polar al op 5u4....

De afdaling dan, en de ellenlange vallei richting voet slotklim. In eerste instantie met z'n tweeën, maar m'n kompaan moest ik op de skischans bij Mizoën, aan het eind van de afdaling, laten gaan. Ik kon niet aanzetten op dat knikje bergop....

De hele vallei vervolgens richting slotklim alleen moeten doen. Licht wind tegen. Het kaarsje dat al uit was op de Sarennes hoort normaal weer wat op te flikkeren in zo'n afdaling/vallei. Eten/drinken/herstellen is normaal het devies, maar dat ging dus echt niet hier. Honderdduizend keer omgekeken of ik een groepje zag achter me waar ik op kon wachten. Niet dus. Het wipje omhoog bij Allemond kon ik nog enigszins aan beschaafd tempo oprijden, maar dat was dan ook voor het laatst vandaag.

Er wachtte immers nog de slotklim. 5 km aan toch regelmatig percentages van 10%. Niet zo lang, maar het kan lastig zijn na alle slopende km's die er aan vooraf gingen....

Reeds in de wijde bocht vlak voor de voet moest ik al naar 39x29 terugschakelen. En zelfs die kreeg ik daar al bijna niet meer rond. Ik had hier zelfs al kunnen stoppen omdat ik voorbij m'n auto reed, maar de finish halen is toch het minste; het oer-instinct van elke cyclorijder is toch dat je op je minst je naam in de uitslag wilt zien. Opgeven is geen optie, zag ik op het shirt staan van de eerste die me passeerde daar. Een waarheid als een koe, ook onder deze omstandigheden.

Sommet a 5 km. 'Hèhè, eindelijk aan de voet', dacht ik. 'Hoe ga ik in godsnaam ooit boven raken?'. Km's aftellen dan maar. Daar waar ik heel de vallei niemand heb gezien, komen ze me nu plots met bosjes tegelijk voorbijgereden. Jammer voor m'n klassering, maar dat is wel het minst van m'n zorgen nu. HOE KOM IK BOVEN, was de hoofdzorg.
Sommet a 4 km. 'GVD, de steile stroken blijven maar komen'. Tja, die zijn de afgelopen 2 jaar niet verdwenen hier...
Sommet a 3 km. Snelheid: nog slechts 7 km/u zei m'n tellertje. Z-E-V-E-N.!!! Zelfs de Muur van Huy reed ik vorig jaar nog sneller op!!! HF: tja, laag D1.....
'Kom Arno, nog maar een stukje!'. Ah, Rob van cyclobenelux, op zo'n 2.5 km van de finish. 'Nou, 't is een lijdensweg vandaag', zei ik hem. Ik moet al ver heen geweest zijn als hij me al toeriep, terwijl ik hem nog niet eens had opgemerkt...
Sommet a 2 km. De fotograaf van photobreton.com. 't moet een fraaie foto zijn geworden... Ah, daar is de laatste haarspeldbocht. Vanaf hier nog maar 1 'rechte lijn' naar de finish en wat minder steil, volgens mijn herinnering. Ik ga nu maar per 100 meter aftellen... 7 km/u. Jongens toch. Slingeren van links naar rechts.

Nog 1.7 km. Een tintelend gevoel begon zich van mijn benen uit te strekken naar boven, naar de borstkas, en vervolgens ook in mijn hoofd. Licht gevoel in mijn hoofd. Hyperventilatie noemen ze dit. Gevolg van verkeerd ademen? Is dit de volgende fase als je te lang doorgaat terwijl je helemaal stuk zit? Laatste keer dat ik hyperventilatie had was ergens in 1996, na een koude afdaling van de Rosier naar Spa, met te weinig kleding aan. Verbaasde omstanders wilden toen al een ambulance bellen.

Nog 1.5 km. Nog meer slingeren. Zou ik? Moet ik? Op 1.4 km van de streep werd het me teveel. Van de fiets. Terwijl ik daar stond uit te hijgen probeerde ik me te bedenken wanneer dát me voor het laatst was overkomen: bergop van de fiets moeten wegens niet meer kunnen. Het moet ook ergens diep in de vorige eeuw geweest, volgens mij 1997-Stockeu.

Gigabike-Belg kwam me voorbij. 'Gaat het?'. 'Nee'. Maar dat was me wel aan te zien. Een deel van m'n maaginhoud geloost. Iets teveel gedronken blijkbaar. Na 2 minuten uithijgen mezelf weer op de fiets gehesen. Van hier tot aan de finish herinner ik me niets meer. Vreemde ervaring. Het volgende beeld dat ik heb is dat ik door mensen van de organisatie van de fiets gehesen werd. Ik zakte neer. M'n fiets werd opzij gezet. 10 minuten uit zitten hijgen. Vreemd, uithijgen, terwijl ik het laatste uur hooguit nog in D1 heb gereden. Onderwijl kwamen allerlei lui even poolshoogte nemen. 'Ca va?' vroeg een man met een Rode Kruis embleem me? 'Non, peut-être en 5 minutes'. Hij wilde me naar zo'n verzorgingstentje sturen, maar ik kon écht niet opstaan op dat moment.

Professor Hendrik kwam even bezorgd kijken. Ik heb geen idee meer wat hij gevraagd heeft. Even later de winnaars Michel Snel en Edith. Ik weet nog dat ik ze gefeliciteerd heb. Vervolgens, na zo'n 15 minuten toch maar opgestaan. Ik was inmiddels weer enigszins op adem gekomen. Auw. AUW. Ik kon amper op m'n benen staan. Lopen? In kleine stapjes van 10 cm. Strompelen noemen ze dat, geloof ik. Ik heb Chris en Morzine-vriend Matthias nog gesproken. Geen idee meer waarover, en wat ze gezegd hebben. Doorgestrompeld naar het eet- en drinktentje. Drinken. Een colaatje. 'Zo, wat kan dat lekker zijn, zeg', dacht ik bij mezelf. Pasta dan. Honger? Nee, niet echt. Toch maar een pasta meegenomen. Teruggestrompeld naar de tafels. In de schaduw. Vervolgens zo'n 5 minuten verweesd naar de pasta zitten staren. Hapje. Smaken deed het me niet echt. Da's toch echt niks voor mij...

Vervolgens kwam de Forummer-met-de-dunste-benen martijntijn bij me zitten. Toen was ik weer enigszins bij de levenden, want m'n gesprekje met hem herinner ik me nog wel goed. Inmiddels was ik al ruim 45 minuten binnen. Pas toen begon ik blijkbaar weer wat bij m'n positieven te komen...

Nog een colaatje. Uitslag bekeken. 90e in 6u50, later nog gecorrigeerd tot een 86e plaats. Maar ja, veel belang heeft dat niet na zo'n optater. Fiets gezocht. Diploma afgehaald. En richting vallei gereden. Fiets in de auto gefl#kkerd, en met heel veel stof tot nadenken richting Nederland getrokken. Om 1u 's nachts was ik weer thuis.

Want ja, hoe is het nou zo ver kunnen komen? Ik, die altijd over zichzelf zei: 'op duurvermogen klopt niemand me'. Want het overkomt me nu 2 weken achtereen: eerst vorige week op 2 km van de top van de Joux-Plane, en nu in overtreffende trap tijdens la Vaujany. Maar telkens na zo'n 3200-3400 hm. Tijdens la Morzine had ik hele goede benen (meer dan 1u D3), in Vaujany wat minder (amper 10 min D3), maar beide keren gaat het licht uit na genoemd aantal hm. Te weinig gegeten/gedronken was het beide keren zeker ook niet. De meest plausibele verklaring die ik heb kunnen bedenken, is dat ik in 2010 nauwelijks lange ritten heb gedaan, nauwelijks zware ritten, en al helemaal niet de combi van deze 2. En dat terwijl ik in de jaren ervoor de cyclo's van het kaliber Vaujany als rijpe appels van de bomen plukte. Ofwel: ik vermoed dat ik door een snert-2010 toch wat aan duurvermogen heb ingeboet. Immers, ik weet van mezelf na al die jaren dat ik het volume in trainingen simpelweg nodig heb om top te worden. En op zich heb ik toch wel veel duur getraind dit jaar, met veel lange duurritten in de winter (tot 7u solo D1), alsmede diverse lange toertochten in de Ardennen (La Magnifique, Bilzen Classic, Tilff + de cyclo GF Ardennaise). Als ik 3Ballons dit jaar nog had gereden had het misschien nog gescheeld, met die rit in de benen had ik misschien wel een betere Vaujany gereden. Wie het weet mag het zeggen.

Maar anderzijds ook even relativeren: in 2010 was de ontgoocheling dat ik er helemaal niet bij kon zijn vele malen groter dan nu. Ik heb niet goed gereden hier nu, maar ik was er weer bij. Die voldoening heb ik. De sportieve voldoening volgt vroeg of laat wel weer, hetzij hier, hetzij in een andere rit.

Maar samengevat: ik heb al veel meegemaakt in de 157 voorgaande cyclo's, maar dit?? Zó stuk als hier ben ik nog nooit gegaan.

Maar rendez-vous in 2012!!! Zeker weten!!!



Afzien op de slotklim:

La Morzine, the whole story

Cyclo #157, La Morzine Vallee d'Aulps, 19-jun 2011




Na enkele cyclo's uit het snellere genre (Les Six Bourgeois, La Look, GF Ardennaise) werd het dan nu eens tijd voor een cyclo waar het meer aankomt op man tegen man gevechten, wat me toch wat beter ligt itt pelotonrijden, en een mooie klassering mislopen wegens gebrek aan sprintkwaliteiten (wel leuk om te doen uiteraard). Ofwel tijd voor Frankrijk's 1-na leukste cyclo: La Morzine - Vallée d'Aulps.

Op vrijdag al vroeg afgereisd naar Morzine. Dit omdat het 's avonds zou gaan regenen daar, en ik persé de Joux-Verte (eerste col uit de cyclo) alvast wilde verkennen die dag. Helaas, helaas. Bij aankomst begon het juist te regenen. Niks fietsen, ik was al blij dat de tent stond voordat ik doornat werd. Het heeft daarna aan één stuk geregend, afwisselend hard en heel hard, tot zaterdagnamiddag 4 uur. Toen was het precies anderhalf uur droog, wat genoeg was om even los te rijden. Uiteraard geen Joux-Verte nu, maar wat vlaks. Benen voelden wel goed. 's Avonds en 's nachts ging het weer vrolijk verder met regenen, buien nu. Maar na veelvuldig raadplegen van het onvolprezen Meteo-France leerde ik dat het toch goed zou moeten komen zondag.

Zondagochtend, 7 uur. Nieuwe regenbui. Een hoosbui zelfs. Naar goede gewoonte tijdens deze Morzine-dagen maar weer eens in de auto gegeten. Om 7u30 was het weer droog, maar wel koud, zo'n 8 graden slechts. Onderhemd, wielershirt, windstopper, mouwtjes, aangedaan. Geen beenstukken, daar heb ik in het verleden al spijt van gehad tijdens een cyclo; het zou immers 18 gr worden, en ik krijg die krengen al rijdend niet uitgetrokken. Omdat ik, kijkende naar de lucht, er toch niet echt vertrouwen had dat Pluvius zich koest zou houden deze dag had ik ook maar het regenjasje aangetrokken, en overschoenen. Het moet er ongetwijfeld wat lachwekkend hebben uitgezien, blote benen, en dan winteroverschoenen, maar ik heb geen andere, en nood breekt wetten.

Ambitie? Wist ik eigenlijk niet goed. In 2008 was ik 35e, inclusief een super Joux-Plane beklimming; in 2009 was ik 44e. Met het oog op het jaar na jaar stijgende niveau in de Sportcom cyclo's leek me een plek in die regionen een mooi streven.

8 uur. Start. Geen aanloopstrook richting Joux-Verte dit keer, maar boem, vanuit Montriond gelijk omhoog. 13 km klimmen. Kletsnatte wegen. De eerste keer op natte wegen met de Cervélo. Gelijk 'gedoopt' dus. De eerste 3 km tot voorbij het meer kon ik tot m'n niet geringe verbazing gewoon mee met de eerste pluk renners. Enerzijds zal het tempo niet zo hoog hebben gelegen, maar anderzijds: meer dan 30 man zat hier toch ook niet. Goede benen dus, HF ging ook probleemloos richting omslagpunt. Na het meertje, op het steilere stuk van de klim, besloot ik me op kant te zetten, en m'n eigen tempo te zoeken. Aan m'n HF zag ik dat ik het anders toch niet vol ging houden. Al vrij snel passeerde ik Wedrenners-kennis Rik, geen goede dag blijkbaar. Op 2 km van de top reed ik nog een gat dicht naar diens maatje Tom. Beide hadden me de dinsdag voor deze cyclo nog behoorlijk pijn gedaan bij de Wedrenners, en had ik eigenlijk wel wat verder van voren verwacht.

De Joux-Verte is een klim die me eigenlijk wel ligt, bedacht ik me. Mooi, gelijkmatig, niet extreem lang met z'n 13 km, en ik had de benen om tot op de top net onder m'n omslagpunt te blijven. Er zijn dagen genoeg dat ik dat niet kan!

Er was echter wel een ander zorgpunt. De Temperatuur. Ik had bergop de laatste paar km al last van bevroren vingers. Handschoenen? Tja, wat je niet bij je hebt kan je niet aantrekken. Laatste km van de klim. Kou. Mist. Natte wegen. Een paar gevoelloze vingers. En een afdaling met de nodige hairpins in het vooruitzicht! Goed, naar beneden moeten we toch, er zit niks anders op dan er het beste van te hopen en te maken.

Top Joux-Verte. 3 graden zei m'n Polar. Brrr. DRIE GRADEN!. Gvd, het is toch eind juni; volgens mij wordt deze cyclo toch altijd in de zomer verreden? Eerste km's afdaling. BRRRR. Nog geen hairpins hier. Dat liet me toe m'n handen om en om nog even van het stuur te halen om ze warm te blazen. Toen de hairpins kwamen, kwamen ook de eerste van de beloofde opklaringen er, en een flauw zonnetje, met bijbehorende hogere temperaturen. Ik kon weer voluit dalen. Mooi! Op naar de volgende opdracht hier.

Na km 30 zijn we weer terug in Morzine. in deze cyclo is het van levensbelang om tussen Joux-Verte en voet Joux-Plane (dus van km 30 tot km 120) in een Goede Groep te zitten. Verschrikkelijk spannend is het parcours niet in deze fase, vooral glooiiend. Na de Joux-Verte echter kwam ik in een groepje van 6, met ook weer eerder genoemde Tom, en SuperDaler Rik. 200 m voor ons reed een greop van 15 man of zo, achter ons een enorm niemandsland. Kop over kop naar de groep voor ons dus was het devies in de vallei na Morzine, richting voet van de Col du Corbier. Aan de voet waren we tot op 50 m genaderd. En 't is hier dat het voor mij cruciale moment van deze Morzine plaatsvond....

Ik besloot in de eerste km van de Col du Corbier gelijk in m'n eentje het gat naar de genoemde groep dicht te rijden, zoals ik in 2009 hier ook al deed. Dat lukte! De andere 5 vallei-gezellen lukte aanvankelijk deze 'oversteek' niet. Alleen was er nu een probleem: ze ging vooraan in deze groep versnellen. Ik had nog geen tijd gehad om even bij m'n positieven te komen. 5 meter. Terug verdorie! Naar dat wiel! OK. Weer 5 meter. 10 meter. Dju, hier gaat m'n Morzine. Er was geen houden aan. Benen nog niet hersteld van dat Corbier-km-1 exploot.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam te zwemmen in het niemandsland achter me. En dan gaat het heel hard met tijd verliezen. Pas op de Col de Jambaz, zo'n 30 km verderop, kwam er een nieuw groepje langs. Zo'n 15 man nu, incl o.a. Rik (die zijn maaginhoud inmiddels kwijt was), en nieuwbakken Belgische kennis Matthias. In dit stuk heb ik ook een nieuwe 'circusact' geleerd: al rijdend de overschoenen uitgetrokken, wat lukte!

Tot aan de Joux-Plane heb ik me verder zoveel mogelijk gespaard, in de hoop daar terug de goede benen van de Joux-Verte te vinden.

De Joux-Plane dan. 13 km klimmen. Bij vlagen steil. Één keer eerder beklommen, tijdens la Morzine 2008. Toen heel sterk gereden.`Maar het blijft een beest van een col. Al vanaf de eerste km kon ik de D3-zone niet meer halen. Het meest frisse was er dus blijkbaar toch wat af. Ondanks dat hij een paar kg lichter was dan eerder op de dag moest ook Rik er gelijk af. Matthias loste eveneens. Toen was het mijn beurt. Een man of 7 uit onze groep waren toch sterker hier.

De laatste 3 km van de Joux-Plane ging bij mij het kaarsje definitief uit. Harkend richting top. 59' deed ik uiteindelijk over deze col. Eigenlijk niet eens zo slecht als ik het afzet tegen de 57' van Superklim 2008 hier. Misschien wat te weinig gegeten? Zó vroege stuk gaan is normaal toch niets voor mij.

Op die gekke uitloper van de Joux-Plane, die Col de Ranfolly heet, kwam Matthias, en ook Tom me nog voorbij. Aan het wiel van Tom heb ik de lastige afdaling van de Joux-Plane gedaan, waarna ik hem aan de finish nog klopte in de sprint (lees: hij liet me beleefd voorgaan). Rik zat er vlak achter, Matthias 3 plaatsen voor mij.

47e in 5u42 was het verdict. 40 minuten achter de winnaar, wat me dan weer meeviel. Maar als ik kijk waar de groep is uitgekomen, die ik op de Corbier moest laten rijden: rond de 30e-35e plaats, en zo'n 10 minuten voor mij. Toen dacht ik toch even bij mezelf: 'dju, er had hier meer ingezeten'.

Maar je hebt soms ook wat meeval nodig in cyclo's, dat je bv op het juiste moment in de juiste groep zit. Dat kan een pak tijd/plaatsen schelen. Dat geluk had ik vandaag niet. Maar met de 2011-conditie ben ik er van overtuigd dat het in 1 van de komende cyclo's wel een keer allemaal op zijn plaats valt.

Na de finish nog uitgebreid nagepraat met de vele fietsvrienden, zoals Rik en maten, Matthias, Professor Hendrik (super gereden!), CTWT-er Robert (idem), en camping-buurman Kenny (5e geworden!). Het uitwisselen van heldenverhalen is altijd net zo leuk als de cyclo zelf.

Maar samengevat: enorm genoten. Dat wel. Dit zijn toch echt de Krenten uit de Fietspap, voor dit soort dagen doe je het allemaal. Extra bewijs hiervoor is dat ik in de nacht erna maar amper 3 uur heb kunnen slapen. Vol adrenaline heb ik de film van de rit nog ongeveer 87 keer afgespeeld......

La Vaujany, 26-jun 2011

86e geworden, in 6u50 . Dat is zwaar ondermaats voor mij, zeker als ik het afzet tegen 2009, toen 31e in 6u24.

Op de Sarennes ging m'n kaarsje volledig uit. In de afdaling, en heel de vallei naar de voet van de slotklim in m'n eentje moeten doen. Vervolgens werd die slotklim een Lijdensweg met hoofdletter L. Meer dood dan levend binnengestrompeld; ik had een half uur nodig om weer op de wereld terug te keren.

Ik ben nog nooit zo kapot gegaan tijdens een cyclo als vandaag.

Het hele verhaal volgt 1 dezer dagen.

La Morzine, 19-jun

47e geworden in La Morzine afgelopen zondag. Redelijk tevreden omdat de benen eigenlijk heel goed waren, en ook ondanks de koude (vooral op de Joux-Verte 's ochtends) waar ik eigenlijk helemaal niet zo goed tegen kan.

Ik heb onderweg te snel een gat dicht willen rijden, hetgeen ik later moest bekopen. Dat kostte me uiteindelijk zo'n 10 min/10 plaatsen.

Nu op naar de Vaujany!!

Cervélo overleden

Afgelopen zondag merkte ik tijdens Tilff-Bastogne-Tilff in toenemende mate een krakend geluid aan m'n Cervélootje. Er zat altijd wel een licht gekraak in, maar dat was vanwege het zadel (alleen hoorbaar als ik zat).

Nu echter bleef het op de beklimmingen ook duren als ik op de pedalen stond. Tevens ging het schakelen niet helemaal soepel meer, al een keer de ketting er af vorige week, en schakelen naar de 12 ging ook vaak niet.

Inspectie na afloop leerde me dat er flink wat speling stond op de trapas; ik kon het geheel als het ware op en neer bewegen doorheen het frame.

Vanochtend naar een lokale fietsenmaker geweest (m'n eigen dealer is gesloten dinsdags), en daar bleek dat de bracket cup, welke vastgelijmd zit aan het frame, los in het frame zat. Dat moet dus een garantiegevalletje-nieuw frame worden volgens hem.

De timing is weer lekker handig: vrijdagochtend vroeg vertrek ik richting Alpen. Het zal nog een hele heksentoer worden om tussen woensdagochtend en donderdagavond een berijdbare fiets te organiseren...

Geen Trois Ballons

En weer mag ik een cyclo wegstrepen die ik vooraf met rood had aangestreept: Les Trois Ballons. Met pijn in het hart, omdat ik ook in 2008 (tandontsteking) en 2010 (uit vorm) verstek moest geven. De reden is echter heel simpel: ik ben al heel de week compleet verrot van de GF Ardennaise... En dat ondanks extra nachtrust, minder (zware) trainingen, hersteldrankjes, compressiekousen. Het volstond allemaal niet...

De training van woensdag in de Ardennen was eigenlijk een eerste signaal. Ik had me voorgenomen 4 klimmetjes op de grens van D2/D3 te doen, de rest wat behoudend. Echter, van de 3u45 fietstijd had ik welgeteld 0 minuten D3, met pijn en moeite 15 minuten D2, de rest D1/H. En dat over een rondje van 1700 hm met o.a. 2x Rosier, Vecquee, Xhierfomont, Ancienne Barriere, .....

Na die training had ik me voorgenomen om vandaag een laatste test te doen dmv een Tivoli-training. Een beetje tegen beter weten in, want ik weet uit ervaring dat zulke slecht herstelde benen niet met 1 nachtrust verdwenen zijn. Maar goed: ik vond dat ik inclusief aanloop tenminste 8' D3 moest kunnen volhouden op Tivoli, eer het zinvol zou zijn naar de Vogezen af te reizen. De realiteit was echter anders: ik moest al in de eerste minuut gaan zitten bij laag D2, en de HF ging echt niet hoger. Tja... Toen was de keuze snel gemaakt: ik ga me de trip besparen; geen zin in het risico om zaterdagochtend na anderhalf uur zwaar balend weer op de camping terug te zijn.

Het is zeker niet voor het eerst dat ik zo'n lange tijd nodig heb om weer hersteld te raken na een zware cyclo. 't is niet voor het eerst dat ik zulke benen voel. Ik denk even aan m'n twee Oetztalers (2000, 2007), Vaujany 2009, ALpen Challenge 2008 en 2009, Marmotte 2004, Ventoux 2009.... Maar dat was altijd na hooggebergte. Dit is pas de tweede keer dat ik het ook na een Ardennencyclo heb (Steven Rooks 2009 was de eerste keer). Vandaar dat ik bij het plannen van de cyclo's met dit scenario niet echt rekening had gehouden.

Immers, het enthousiasme waarmee ik m'n cycloagenda vul is nog net zo groot als pakweg 10 jaar geleden. Het herstelvermogen echter begint hier en daar wat te kort te schieten. Blijkbaar wordt zelfs ik ouder. Leerpuntje voor volgend jaar: als ik nog eens een goede 3 Ballons wil rijden, dan de week ervoor geen cyclo doen.

Enige nuance is echter wel op zijn plaats hier; het drama is niet zo groot als misschien lijkt. Immers: heb ik nu spijt van m'n deelname aan de GF Ardennaise? Ik dacht het niet !!!! Als de benen goed zijn moet je er van profiteren, en aan die rit heb ik een enorme sportieve voldoening overgehouden. Ik had niet gedacht dat ik dat nog zou kunnen op dat parcours na een prutjaar als 2010. En de tweede nuance: ik heb liever dat het me nu overkomt als in Frankrijks op-1-na-leukste cyclo: La Morzine. Da's er eentje die ik toch nog liever doe dan 3 Ballons.

Want ik ga me nu via wat herstel, Tilff-B-Tilff, en wat kortere trainingen goed voorbereiden om daar te schitteren. Dat zou wel moeten lukken normaal gezien. Er zijn immers een paar zekerheden als ik zulke benen als nu heb, weet ik uit ervaring. Ten eerste: na een week is het ergste meestal wel geleden. En ten tweede: na die eerste week volgt altijd een supercompensatie. Die bewaar ik dus voor Morzine!!

GF Ardennaise, the whole story

Cyclo #156, GF Ardennaise, 5-juni 2011

Fiets niet gepoetst, ketting niet gesmeerd, banden niet opgepompt of geïnspecteerd op ingereden steentjes, geen nieuwe Isostar gekocht zodat ik op water moest rijden, geen pastabodem gelegd, hellingen vooraf niet goed in m'n hoofd geprent, te laat in bed, .... Kortom de voorbereiding op de GF Ardennaise was optimaal te noemen, maar niet heus.

Dat was niet geheel zonder reden, ik had serieus twijfels of ik wel zou kunnen gaan. Al dagenlang werd zondag aangekondigd als het eind van de periode met warm weer, met flinke onweersbuien, en vooral véééél neerslag. Hmmmmm. Een bui is niet erg, maar dit???? Ongeveer 164 keer op zaterdag Buienradar.nl gecontroleerd. Andere weersites om te zien of er toch maar ergens eentje was die droog weer gaf voor zondag. Vergeefs. Op zaterdagavond 10 uur kon er nog geen definitieve beslissing genomen worden. Beslissing maar uitgesteld tot zondagochtend vroeg. En warempel: om 5u30 's ochtends leek het erop dat het in de Ardennen het grootste deel van de ochtend droog zou blijven. Mooi: gelijk de auto in dus, en richting zuiden. Onderweg Wouter nog opgepikt, en vol moraal richting start.

Immers, na m'n Ventoux-ziekte (die me achteraf bezien maar 1 dag gekost heeft) had ik op training diverse signalen gekregen dat ik wel héél goed aan het rijden was. Wedrenners-training, de Bilzen Classic, en vooral m'n Ardennenrondje aan recordgemiddelde afgelopen donderdag. Het zou zonde zijn om dan op zo'n moment dat niet proberen te verzilveren in een cyclo, daar gaat het me tenslotte toch allemaal om.

Ik wist niet goed met wat voor ambitie ik hier moest starten. Want als er nou 1 cyclo is die me niet ligt, en waar ik nog nooit goed heb gereden, dan is het deze. Getuige het rijtje uitslagen hier:
- 1998: opgave, na 25 km voor bezemwagen te hebben gereden (hongerklop)
- 1999: 600e, zo'n 1u45 na de winnaar. Vooral als toertocht gereden
- 2000: 331e, , 1u30 na de winnaar. Zéér slechte benen in snikheet weer, terwijl ik toch met top-100 ambitie was gestart
- 2001: 337e, 2u na de winnaar. Een zitvlak probleem, in regenweer maakte deze dag een lijdensweg.
- 2007: 147e, 37' na de winnaar. Geen bevoorrecht nummer, en helemaal achteraan moeten starten. Zo'n 1000 man moest ik inhalen, en ben met m'n superbenen van die dag nog tot de 147e plaats kunnen komen.

Kortom: top 100 leek me voor vandaag een mooi streven, met top 50 als alles enorm meezat. Voor de rest vooral proberen een vlakke race te rijden, me niet op te blazen in het begin en niet stuk gaan op het eind.

Om 7u45 reden we Hamoir binnen, waar we ons klaar maakten voor de start. Inschrijfspullen opgehaald. Tot m'n verbazing kreeg ik 2 Euro toegestopt bij het in ontvangst nemen van de chip. Ik die altijd dacht dat dat andersom werkte: je betaalt borg die je achteraf terugkrijgt. Maar ja, we zijn uiteraard in België....

Na een minuut stilte voor nr 108 werd om 8u31 het startschot gegeven. Vies, klef, benauwd weer. En ik die onderweg nog twijfelde of de mouwtjes mee moesten. Nou ..., dat was niet nodig. sterker nog, ik had al snel spijt van m'n zweethemd. Het was dan ook al dik boven de 20 graden toen. Mijn weertje, dat dan weer wel. Hoe warmer, hoe liever immers. M'n enige zorg was dus: wanneer gaan we nat worden?

1e klim: cote de Xhoris. 3 km aan 5% of zo. In het verleden heb ik me hier al meermaals opgeblazen wegens een te doldrieste achtervolging. Nu zat ik keurig in het eerste plukje vooraan. Da's al een stuk relaxter in vergelijking met andere jaren, en zo kon ik wat krachten sparen.

Vervolgens een lang stuk vallei richting 2e klim: de Chambralles na 20 km. Het was wel een heel nerveuze aanloop, vanwege passerende motards, vanwege niet zo stuurvaste renners die naar voren willen, vanwege een stop voor een passerende trein, .... Een Belgische kennis verwoordde het nog het meest treffend: 'het is voor het eerst dat ik blij ben als ik aan de Chambralles kan beginnen'.

De Chambralles dan. Steil rotkreng, die ik op training overigens toch wel regelmatig aandoe, omdat hij ook wel wat heeft. Er is vandaag maar 1 taktiek hier: als je voor een mooie klassering wilt gaan moet je hier vol omhoog rijden, liefst met verzuring tot achter je oren. En vooral: me niet opblazen!!!! Na hier formeren zich groepen, en zit je goeddeels op je plek. Altijd lachen zoiets. Op zo'n steil stuk vraag ik me af waarom ik dit ook alweer zo leuk vind. Ik kwam in een plukje met Wim v S., net als ik een strijder in vele cyclo-oorlogen de afgelopen 15 jaar. Die riep: 'ja Arno, hier worden wij te oud voor !'~. Ik zei terug: 'ik kon dit soort Chambralles-explosies vroeger al niet, ik heb er nooit op getraind, en het wordt vast ook niet beter met ouder worden'. So be it.

Op de volgende hellingen vlak na de Chambralles (Niaster, Warmonfosse) moest ik me nog serieus dubbel plooien om aan te haken. Dat lukte. Oef; ik was op de Warmonfosse toch bijna gelost! Hierna kwam er wat rust, en kon ik even wat recupereren. Op de Xhierfomont, Ancienne Barriere en Aisomont (mooie, geleidelijke beklimmingen) was het tempo wat vriendelijker, en kon ik rustig wat eten, drinken en herstellen. Het pelotonnetje groeide hier ook aan tot 60 man of zo.

Vervolgens kwam het zwaarste stuk: Stockeu en Logbierme. Hier waaiden velen, net aangesloten renners er alweer af. Ik had het ook lastig, en kon de eersten niet volgen. In de afdaling hierna kon ik echter toch weer aansluiten. OEF!!!. Op de klimmetjes erna (Mont le Fosse, Werbomont) kon ik weer wat herstellen. Ik geraakte nooit voorin de groep, ik had hier geen enkel overschot. Volgen was het enig mogelijke. Goed, concentreren op niet lossen dan maar. In elk geval wel een teken dat ik in deze groep toch op m'n plek zat, en zeker niet meer had mogen verwachten vandaag.

Er diende zich wel een ander probleem aan: drank. Vanwege het kleffe, benauwde weer zweette ik wel heeel veel. En ik had na 125 km nog maar een halve bidon. Beetje weinig. Toen kwam de tweede bevoorrading. Driekwart van de groep (30 man of zo) stopte daar om te tanken. In een reflex besloot ik om door te rijden. En achteraf bleek dit cruciaal: er kwam nog maar een beperkt aantal renners terug; de meeste gestopte renners kwamen nooit meer terug en zaten aan de finish 6 minuten achter ons. Omdat ik geen overschot had zou dat ook mijn lot geweest zijn indien ik was gestopt.

Maar ik had wel een ander probleem: m'n halve bidon rantsoeneren, en hopen dat ik geen kramp zou krijgen. Nadat op het plateau op 10 km van de streep de schermutselingen bij ons losbarstten, moest ik een gat dichtrijden, en was m'n drank op. Dat was de inspanning te veel: KRAMP, elke keer als ik aanzette. Gelukkig was het alleen maar omlaag vanaf daar. Dat lukte wel. We raapten daar nog een plukje met vooral Gaul-ers op. Vervolgens: sprinten. Ai. AUW!! KRAMP!! Dat sprinten ging dus niet meer lukken. Ik besloot voor de eigenlijke sprint maar zoveel mogelijk van voren te zitten, dan kon ik nog enigszins de schade te beperken. Ergens in het midden van de groep liep ik binnen.

Volgens de speaker was ik 74e, in 5u19. Ik wist aanvankelijk niet goed wat ik hier van moest vinden. Maarrrr: eventjes het referentiekader goed bekijken, en dan heb ik het toch heel goed gedaan (voor mijn doen uiteraard, ik ken m'n plek):
- Veruit het beste resultaat ooit hier
- Maar 10 minuten achter de groep van Stefan (29e) en Wouter (34e), die beide meer dan een maatje te groot zijn voor me. Da's op zo'n zwaar parcours meer dan behoorlijk
- Geen overschot in mijn groep: verder van voren was niet realistisch
- Niet opgeblazen met de Chambralles-explosie, en niet stuk gegaan
- Het overslaan van de drankpost was een gok, maar bleek achteraf taktisch een hele goede te zijn geweest.
- Gemiddeld 31 km/u, op dit parcours van bijna 3000 hm incl Chambralles, Stockeu, .... Da's er eentje uit de categorie 'no comment'.

Dus achteraf reed ik toch echt wel met de glimlach op m'n gezicht naar huis. Zelfs al had de opstopping bij Luik tot 12 u 's nachts geduurd, dan nog was m'n humeur er niet door bedorven.

En het weer? Ja, het weer. Onderweg slechts 7 druppels regen gehad, aan de voet van de laatste klim. Wel veel dreigende luchten. Maar toen ik de zondvloed bij Luik zag (nogal wat ondergelopen wegen en kelders daar), besefte ik dat deze dag heel anders had kunnen verlopen als we dát over ons heen hadden gekregen. Ik durf na gisteren in elk geval de weergoden om geen enkele gunst meer te vragen dit jaar....

Maaaarrr: bovenal, wát een goede beslissing gisterochtend om wél richting Hamoir te gaan. De thuisblijvers hadden dit keer zwaar ongelijk!!!!


Met dank aan Rob van het onvolprezen cyclobenelux.nl nog wat foto's van de start, en op de Chambralles:

GF Ardennaise - 5 jun' 11

Vandaag meegereden in de GF Ardennaise. Uiteindelijk 74e geworden in 5u19. Dat is een gemiddelde van liefst 31.0 km/u, en dat over een parcours van 165 km met bijna 3000 hm, inclusief Chambralles, Stockeu en nog een heel pak andere hellingen. Dik tevreden hiermee, beter kon niet!!!

Het hele verhaal volgt nog..

Kilometerstand 2011 - stand per 31-mei

Alweer een maand voorbij in 2011, tijd om de statistieken weer eens bij te werken.

De gereden kilometers per maand in 2011:

jan: 1072 km
feb: 1105 km
mrt: 1854 km
apr: 1805 km
mei: 1646 km


Dit brengt het totaal op 7481 km. Het totaal aantal hoogtemeters voor dit jaar bedraagt 41155 hm

Vergelijking met voorgaande jaren op 1-juni:

2011: 7481 km/41155 hm
2010: 6747/30325
2009: 7284/40375
2008: 7257/37075
2007: 7784/36060
2006: 7684/39140

En ik die dacht dat ik dit jaar nog te weinig had geklommen in vergelijking met andere jaren: de cijfers zeggen toch duidelijk wat anders. Maar zoals altijd: cijfers zeggen veel maar niet alles.

En nu op naar de maand waarin traditioneel de meeste hoogtemeters op jaarbasis gescoord worden: juni!