La Vaujany, the whole story

Cyclo # 158, La Vaujany, 26-Jun 2011 (verslag van een Lijdensweg met hoofdletter L).

Waarschuwing vooraf: dit verhaal is niet geschikt voor fijngevoelige zielen.



Na een week lang goed getraind, én goed gerust te hebben, na La Morzine, voelde ik me eigenlijk wel klaar voor La Vaujany, traditioneel één van de hoofddoelen van mijn cycloseizoen. In de dagen voorafgaand had ik al een flink gedeelte van het parcours verkend, alsmede één van de mooiste cols hier, de Izoard, gedaan. Ik had een goed gevoel bergop, ik voelde me prima hersteld; kortom, het moraal van de grote dagen.

Het was de zevende keer dat ik aan de start stond van deze cyclo. Mijn 'erelijst' hier tot dan toe (altijd hetzelfde parcours):

2003: 60e in 6u39
2004: 79e in 6u55
2005: 76e in 6u43
2006: 43e in 6u37
2008: 44e in 6u37
2009: 31e in 6u24

Vooral m'n 2009 rit was er eentje uit de 'buitencategorie'. Met pijn in het hart verstek moeten laten gaan in 2010, maar met het vaste voornemen om er in 2011 weer bij te zijn. En zo geschiedde.

Ambitie? Tja, dat was een moeilijke. Ik ben realist genoeg om te beseffen dat 2009 een uitschieter was, toen op een dag dat écht alles meezat. Ik besloot dat 6u30 een mooi streven zou zijn. De klassering? Tja, toen ik de dag voor de cyclo m'n nummer afhaalde, en even de deelnemerslijst doorkeek, toen zag ik zo al 25 namen waarvan ik zeker wist dat ze normaal gesproken voor me eindigen. Het elk jaar stijgende niveau in de sportcom cyclo's. 31e ga ik hier nooit meer worden....

In La Vaujany is er gelukkig één zekerheid, en dat is het weer. Elk jaar is het hier warm en zonnig, dus ook dit jaar weer.

Om 5u45 opgestaan, gegeten, en tent afgebroken zodat ik na afloop gelijk naar NL kon vertrekken. Om 7u aangeschoven in het startvak vol bekende en minder bekende kleppers. Voor zover ik het kon overzien was ik de enige CTWT-er. Op dat tijdstip nog wel met mouwtjes, maar het zou snel genoeg warmer worden. Om 7u20 worden we losgelaten. Op het eerste knikje omhoog vanaf het stuwmeer voelde ik al dat ik toch niet helemaal dezelfde klimbenen had als eerder deze week. 't is maar kort, maar het gevoel beviel me niet. Het leek ineens alsof ik niet hersteld was van al het voorgaande, terwijl ik me toch echt had gespaard de laatste dagen.

Dan de vallei richting voet eerste col. In totaal 25 km, het merendeel vals plat omlaag. Een héérlijk begin van een cyclo, elk jaar weer een feest om het mee te mogen maken. Ik vind weinig dingen leuker dan peloton-rijden. Hoewel ik vond dat het nu wel een stuk nerveuzer was dan in voorgaande jaren. Aan de voet van de Alpe du Grand Serre-klim stond er liefst 47.4 km/u gemiddeld op de teller.

Ik had in deze aanloop m'n taktiek alvast proberen te bedenken voor de klim. Ik had me voorgenomen een goed wiel te zoeken, en dat niet los te laten vandaag. Maar welk? Ik had eerst dat van Edith vdB in gedachten. Die had ik hier 2 jaar geleden immers nog geklopt. Maar na amper 175 m klim liet ik die maar lopen, niet te doen zo hard als die omhoog fladderde. Kandidaat 2: Chris M, een Belg die ik nog kende van Morzine 2 jaar geleden. Toen een stuk mee samen gereden, en ik vond hem dit jaar een paar keer terug in uitslagenlijsten van andere cyclo's op posities waar ik mezelf ook thuis vond horen. Diens wiel volgen ging al beter. Die klom mooi in mijn tempo. Dat overigens wel te laag was. Ik kreeg m'n HF absoluut niet in D3 vandaag. Het werd een dagje Klimmen In D2. Ik vreesde daar al dat dat niet zou volstaan om aan 6u30 te geraken. Op de klim formeerde zich rondom mij een groep van een man of 15, inclusief dus genoemde Chris, en ook een Belg met een GigaBike shirt, die ik elk jaar alleen maar hier zie, in mijn groep tijdens La Vaujany; volgens mijn herinnering al de 5e keer achtereen. Eerste reactie van hem: 'Ah nee he, zitten we weer samen hier!'. Waarop ik antwoordde: 'ik heb nog geprobeerd vooraan mee te gaan, maar dit jaar lukt het me wéér niet....'.

De Alpe du Grand Serre vind ik eigenlijk een enorme kl#teklim. 15 km lang, aan min of meer voluit tempo. 't is hier immers dat je klassement grotendeels wordt bepaald; boven moet je zo ver mogelijk van voren meezitten. Het is vooral de lengte, bedacht ik me; qua stijgingspercentage is hij niet lastiger dan pakweg de Joux-Verte uit La Morzine. En als je dan ook nog eens minder goede benen hebt, moet harken om bij het groepje Chris-GigaBikeBelg te blijven, tja....

Maar het lukte. In de afdaling waren we nog steeds met zo'n man of 15. Eens een keer niet eraf gereden hier, wat elk jaar vaste prik was... Het wordt nog wel eens wat met mijn afdalingen.

Cruciaal voor een goede tijd in deze cyclo is hoe hard er op de Ornon wordt doorgereden. In 2009 zat ik in een groep die goed doorreed, en dus andere groepen inhaalde. Dit keer was het andersom: er werd niet doorgereden, en er kwamen zelfs 2 groepen terug. Ook al niet bevorderlijk voor een goede eindtijd. Ook op het steilste stuk van de Ornon verliep alles klassiek: de groep van inmiddels 40 man of zo brak in 2, en ik zat in de voorste pluk.

In de afdaling van de Ornon er bij gebleven, en vervolgens de vallei richting zwaarste col van de dag: het 3-luik Villard Reculas-Alpe d'Huez-Sarennes. Ook de klim richting Villard-Reculas (10 km bergop) verliep klassiek: het verhaal van de 10 kleine negertjes. Zo had ik het ook aan Chris uitgelegd, die hier voor het eerst meedeed. Uiteindelijk waren Chris, ikzelf en oud-Marmotte winnaar Didier Miranda (reed verderop lek) de laatste 3 overgebleven negertjes. Ook begonnen we hier 'lijken op te rapen'; renners die te snel gestart zijn, en die hier al terugwaaien. Altijd lachen. Eerst passeerden we er eentje in een zwart/wit Herwerden-shirt. Zijn ploeggenoot, die aan mijn wiel zat, riep naar hem: 'Kramp? Oh, daar moet je gewoon doorheen trappen, doe ik ook altijd'. Ik antwoordde lachend: 'Hmmm, goeie tip, ik zal er straks op de Sarennes aan denken'. Wat verder haalden we Vusolo-Arjan in, die er behoorlijk door zat. Ik zei tegen hem: 'En ik die dacht dat je van dat pakkie alleen al een stuk harder gaat rijden'. 'Nou, nee hoor', antwoordde hij me wat kortaf. Je maakt wat mee op zo'n dag.

Op de top van Villard-Reculas was ik nog met Chris over. Al de overige 40 man uit de vallei hadden we achter ons gelaten. Vervolgens begon het 2e luik van deze klim, richting Alpe d'Huez. Ik had me vastgebeten aan zijn wiel. Gelletje, reepje, extra gedronken, .... Maar op 1 km van Alpe d'Huez ging mijn kaarsje uit, en niet zo'n klein beetje ook. Chris moest ik laten gaan hier. Even gestopt in Alpe d'Huez om water te tanken, vervolgens de Sarennes op. Het was hier al serieus harken, ik zat er compleet doorheen. Op de top van de Sarennes zag ik ook dat een mooie eindtijd er niet in zat: in 2009 was ik hier in 4u52 boven, nu stond mijn Polar al op 5u4....

De afdaling dan, en de ellenlange vallei richting voet slotklim. In eerste instantie met z'n tweeën, maar m'n kompaan moest ik op de skischans bij Mizoën, aan het eind van de afdaling, laten gaan. Ik kon niet aanzetten op dat knikje bergop....

De hele vallei vervolgens richting slotklim alleen moeten doen. Licht wind tegen. Het kaarsje dat al uit was op de Sarennes hoort normaal weer wat op te flikkeren in zo'n afdaling/vallei. Eten/drinken/herstellen is normaal het devies, maar dat ging dus echt niet hier. Honderdduizend keer omgekeken of ik een groepje zag achter me waar ik op kon wachten. Niet dus. Het wipje omhoog bij Allemond kon ik nog enigszins aan beschaafd tempo oprijden, maar dat was dan ook voor het laatst vandaag.

Er wachtte immers nog de slotklim. 5 km aan toch regelmatig percentages van 10%. Niet zo lang, maar het kan lastig zijn na alle slopende km's die er aan vooraf gingen....

Reeds in de wijde bocht vlak voor de voet moest ik al naar 39x29 terugschakelen. En zelfs die kreeg ik daar al bijna niet meer rond. Ik had hier zelfs al kunnen stoppen omdat ik voorbij m'n auto reed, maar de finish halen is toch het minste; het oer-instinct van elke cyclorijder is toch dat je op je minst je naam in de uitslag wilt zien. Opgeven is geen optie, zag ik op het shirt staan van de eerste die me passeerde daar. Een waarheid als een koe, ook onder deze omstandigheden.

Sommet a 5 km. 'Hèhè, eindelijk aan de voet', dacht ik. 'Hoe ga ik in godsnaam ooit boven raken?'. Km's aftellen dan maar. Daar waar ik heel de vallei niemand heb gezien, komen ze me nu plots met bosjes tegelijk voorbijgereden. Jammer voor m'n klassering, maar dat is wel het minst van m'n zorgen nu. HOE KOM IK BOVEN, was de hoofdzorg.
Sommet a 4 km. 'GVD, de steile stroken blijven maar komen'. Tja, die zijn de afgelopen 2 jaar niet verdwenen hier...
Sommet a 3 km. Snelheid: nog slechts 7 km/u zei m'n tellertje. Z-E-V-E-N.!!! Zelfs de Muur van Huy reed ik vorig jaar nog sneller op!!! HF: tja, laag D1.....
'Kom Arno, nog maar een stukje!'. Ah, Rob van cyclobenelux, op zo'n 2.5 km van de finish. 'Nou, 't is een lijdensweg vandaag', zei ik hem. Ik moet al ver heen geweest zijn als hij me al toeriep, terwijl ik hem nog niet eens had opgemerkt...
Sommet a 2 km. De fotograaf van photobreton.com. 't moet een fraaie foto zijn geworden... Ah, daar is de laatste haarspeldbocht. Vanaf hier nog maar 1 'rechte lijn' naar de finish en wat minder steil, volgens mijn herinnering. Ik ga nu maar per 100 meter aftellen... 7 km/u. Jongens toch. Slingeren van links naar rechts.

Nog 1.7 km. Een tintelend gevoel begon zich van mijn benen uit te strekken naar boven, naar de borstkas, en vervolgens ook in mijn hoofd. Licht gevoel in mijn hoofd. Hyperventilatie noemen ze dit. Gevolg van verkeerd ademen? Is dit de volgende fase als je te lang doorgaat terwijl je helemaal stuk zit? Laatste keer dat ik hyperventilatie had was ergens in 1996, na een koude afdaling van de Rosier naar Spa, met te weinig kleding aan. Verbaasde omstanders wilden toen al een ambulance bellen.

Nog 1.5 km. Nog meer slingeren. Zou ik? Moet ik? Op 1.4 km van de streep werd het me teveel. Van de fiets. Terwijl ik daar stond uit te hijgen probeerde ik me te bedenken wanneer dát me voor het laatst was overkomen: bergop van de fiets moeten wegens niet meer kunnen. Het moet ook ergens diep in de vorige eeuw geweest, volgens mij 1997-Stockeu.

Gigabike-Belg kwam me voorbij. 'Gaat het?'. 'Nee'. Maar dat was me wel aan te zien. Een deel van m'n maaginhoud geloost. Iets teveel gedronken blijkbaar. Na 2 minuten uithijgen mezelf weer op de fiets gehesen. Van hier tot aan de finish herinner ik me niets meer. Vreemde ervaring. Het volgende beeld dat ik heb is dat ik door mensen van de organisatie van de fiets gehesen werd. Ik zakte neer. M'n fiets werd opzij gezet. 10 minuten uit zitten hijgen. Vreemd, uithijgen, terwijl ik het laatste uur hooguit nog in D1 heb gereden. Onderwijl kwamen allerlei lui even poolshoogte nemen. 'Ca va?' vroeg een man met een Rode Kruis embleem me? 'Non, peut-être en 5 minutes'. Hij wilde me naar zo'n verzorgingstentje sturen, maar ik kon écht niet opstaan op dat moment.

Professor Hendrik kwam even bezorgd kijken. Ik heb geen idee meer wat hij gevraagd heeft. Even later de winnaars Michel Snel en Edith. Ik weet nog dat ik ze gefeliciteerd heb. Vervolgens, na zo'n 15 minuten toch maar opgestaan. Ik was inmiddels weer enigszins op adem gekomen. Auw. AUW. Ik kon amper op m'n benen staan. Lopen? In kleine stapjes van 10 cm. Strompelen noemen ze dat, geloof ik. Ik heb Chris en Morzine-vriend Matthias nog gesproken. Geen idee meer waarover, en wat ze gezegd hebben. Doorgestrompeld naar het eet- en drinktentje. Drinken. Een colaatje. 'Zo, wat kan dat lekker zijn, zeg', dacht ik bij mezelf. Pasta dan. Honger? Nee, niet echt. Toch maar een pasta meegenomen. Teruggestrompeld naar de tafels. In de schaduw. Vervolgens zo'n 5 minuten verweesd naar de pasta zitten staren. Hapje. Smaken deed het me niet echt. Da's toch echt niks voor mij...

Vervolgens kwam de Forummer-met-de-dunste-benen martijntijn bij me zitten. Toen was ik weer enigszins bij de levenden, want m'n gesprekje met hem herinner ik me nog wel goed. Inmiddels was ik al ruim 45 minuten binnen. Pas toen begon ik blijkbaar weer wat bij m'n positieven te komen...

Nog een colaatje. Uitslag bekeken. 90e in 6u50, later nog gecorrigeerd tot een 86e plaats. Maar ja, veel belang heeft dat niet na zo'n optater. Fiets gezocht. Diploma afgehaald. En richting vallei gereden. Fiets in de auto gefl#kkerd, en met heel veel stof tot nadenken richting Nederland getrokken. Om 1u 's nachts was ik weer thuis.

Want ja, hoe is het nou zo ver kunnen komen? Ik, die altijd over zichzelf zei: 'op duurvermogen klopt niemand me'. Want het overkomt me nu 2 weken achtereen: eerst vorige week op 2 km van de top van de Joux-Plane, en nu in overtreffende trap tijdens la Vaujany. Maar telkens na zo'n 3200-3400 hm. Tijdens la Morzine had ik hele goede benen (meer dan 1u D3), in Vaujany wat minder (amper 10 min D3), maar beide keren gaat het licht uit na genoemd aantal hm. Te weinig gegeten/gedronken was het beide keren zeker ook niet. De meest plausibele verklaring die ik heb kunnen bedenken, is dat ik in 2010 nauwelijks lange ritten heb gedaan, nauwelijks zware ritten, en al helemaal niet de combi van deze 2. En dat terwijl ik in de jaren ervoor de cyclo's van het kaliber Vaujany als rijpe appels van de bomen plukte. Ofwel: ik vermoed dat ik door een snert-2010 toch wat aan duurvermogen heb ingeboet. Immers, ik weet van mezelf na al die jaren dat ik het volume in trainingen simpelweg nodig heb om top te worden. En op zich heb ik toch wel veel duur getraind dit jaar, met veel lange duurritten in de winter (tot 7u solo D1), alsmede diverse lange toertochten in de Ardennen (La Magnifique, Bilzen Classic, Tilff + de cyclo GF Ardennaise). Als ik 3Ballons dit jaar nog had gereden had het misschien nog gescheeld, met die rit in de benen had ik misschien wel een betere Vaujany gereden. Wie het weet mag het zeggen.

Maar anderzijds ook even relativeren: in 2010 was de ontgoocheling dat ik er helemaal niet bij kon zijn vele malen groter dan nu. Ik heb niet goed gereden hier nu, maar ik was er weer bij. Die voldoening heb ik. De sportieve voldoening volgt vroeg of laat wel weer, hetzij hier, hetzij in een andere rit.

Maar samengevat: ik heb al veel meegemaakt in de 157 voorgaande cyclo's, maar dit?? Zó stuk als hier ben ik nog nooit gegaan.

Maar rendez-vous in 2012!!! Zeker weten!!!



Afzien op de slotklim: