La Morzine, the whole story

Cyclo #157, La Morzine Vallee d'Aulps, 19-jun 2011




Na enkele cyclo's uit het snellere genre (Les Six Bourgeois, La Look, GF Ardennaise) werd het dan nu eens tijd voor een cyclo waar het meer aankomt op man tegen man gevechten, wat me toch wat beter ligt itt pelotonrijden, en een mooie klassering mislopen wegens gebrek aan sprintkwaliteiten (wel leuk om te doen uiteraard). Ofwel tijd voor Frankrijk's 1-na leukste cyclo: La Morzine - Vallée d'Aulps.

Op vrijdag al vroeg afgereisd naar Morzine. Dit omdat het 's avonds zou gaan regenen daar, en ik persé de Joux-Verte (eerste col uit de cyclo) alvast wilde verkennen die dag. Helaas, helaas. Bij aankomst begon het juist te regenen. Niks fietsen, ik was al blij dat de tent stond voordat ik doornat werd. Het heeft daarna aan één stuk geregend, afwisselend hard en heel hard, tot zaterdagnamiddag 4 uur. Toen was het precies anderhalf uur droog, wat genoeg was om even los te rijden. Uiteraard geen Joux-Verte nu, maar wat vlaks. Benen voelden wel goed. 's Avonds en 's nachts ging het weer vrolijk verder met regenen, buien nu. Maar na veelvuldig raadplegen van het onvolprezen Meteo-France leerde ik dat het toch goed zou moeten komen zondag.

Zondagochtend, 7 uur. Nieuwe regenbui. Een hoosbui zelfs. Naar goede gewoonte tijdens deze Morzine-dagen maar weer eens in de auto gegeten. Om 7u30 was het weer droog, maar wel koud, zo'n 8 graden slechts. Onderhemd, wielershirt, windstopper, mouwtjes, aangedaan. Geen beenstukken, daar heb ik in het verleden al spijt van gehad tijdens een cyclo; het zou immers 18 gr worden, en ik krijg die krengen al rijdend niet uitgetrokken. Omdat ik, kijkende naar de lucht, er toch niet echt vertrouwen had dat Pluvius zich koest zou houden deze dag had ik ook maar het regenjasje aangetrokken, en overschoenen. Het moet er ongetwijfeld wat lachwekkend hebben uitgezien, blote benen, en dan winteroverschoenen, maar ik heb geen andere, en nood breekt wetten.

Ambitie? Wist ik eigenlijk niet goed. In 2008 was ik 35e, inclusief een super Joux-Plane beklimming; in 2009 was ik 44e. Met het oog op het jaar na jaar stijgende niveau in de Sportcom cyclo's leek me een plek in die regionen een mooi streven.

8 uur. Start. Geen aanloopstrook richting Joux-Verte dit keer, maar boem, vanuit Montriond gelijk omhoog. 13 km klimmen. Kletsnatte wegen. De eerste keer op natte wegen met de Cervélo. Gelijk 'gedoopt' dus. De eerste 3 km tot voorbij het meer kon ik tot m'n niet geringe verbazing gewoon mee met de eerste pluk renners. Enerzijds zal het tempo niet zo hoog hebben gelegen, maar anderzijds: meer dan 30 man zat hier toch ook niet. Goede benen dus, HF ging ook probleemloos richting omslagpunt. Na het meertje, op het steilere stuk van de klim, besloot ik me op kant te zetten, en m'n eigen tempo te zoeken. Aan m'n HF zag ik dat ik het anders toch niet vol ging houden. Al vrij snel passeerde ik Wedrenners-kennis Rik, geen goede dag blijkbaar. Op 2 km van de top reed ik nog een gat dicht naar diens maatje Tom. Beide hadden me de dinsdag voor deze cyclo nog behoorlijk pijn gedaan bij de Wedrenners, en had ik eigenlijk wel wat verder van voren verwacht.

De Joux-Verte is een klim die me eigenlijk wel ligt, bedacht ik me. Mooi, gelijkmatig, niet extreem lang met z'n 13 km, en ik had de benen om tot op de top net onder m'n omslagpunt te blijven. Er zijn dagen genoeg dat ik dat niet kan!

Er was echter wel een ander zorgpunt. De Temperatuur. Ik had bergop de laatste paar km al last van bevroren vingers. Handschoenen? Tja, wat je niet bij je hebt kan je niet aantrekken. Laatste km van de klim. Kou. Mist. Natte wegen. Een paar gevoelloze vingers. En een afdaling met de nodige hairpins in het vooruitzicht! Goed, naar beneden moeten we toch, er zit niks anders op dan er het beste van te hopen en te maken.

Top Joux-Verte. 3 graden zei m'n Polar. Brrr. DRIE GRADEN!. Gvd, het is toch eind juni; volgens mij wordt deze cyclo toch altijd in de zomer verreden? Eerste km's afdaling. BRRRR. Nog geen hairpins hier. Dat liet me toe m'n handen om en om nog even van het stuur te halen om ze warm te blazen. Toen de hairpins kwamen, kwamen ook de eerste van de beloofde opklaringen er, en een flauw zonnetje, met bijbehorende hogere temperaturen. Ik kon weer voluit dalen. Mooi! Op naar de volgende opdracht hier.

Na km 30 zijn we weer terug in Morzine. in deze cyclo is het van levensbelang om tussen Joux-Verte en voet Joux-Plane (dus van km 30 tot km 120) in een Goede Groep te zitten. Verschrikkelijk spannend is het parcours niet in deze fase, vooral glooiiend. Na de Joux-Verte echter kwam ik in een groepje van 6, met ook weer eerder genoemde Tom, en SuperDaler Rik. 200 m voor ons reed een greop van 15 man of zo, achter ons een enorm niemandsland. Kop over kop naar de groep voor ons dus was het devies in de vallei na Morzine, richting voet van de Col du Corbier. Aan de voet waren we tot op 50 m genaderd. En 't is hier dat het voor mij cruciale moment van deze Morzine plaatsvond....

Ik besloot in de eerste km van de Col du Corbier gelijk in m'n eentje het gat naar de genoemde groep dicht te rijden, zoals ik in 2009 hier ook al deed. Dat lukte! De andere 5 vallei-gezellen lukte aanvankelijk deze 'oversteek' niet. Alleen was er nu een probleem: ze ging vooraan in deze groep versnellen. Ik had nog geen tijd gehad om even bij m'n positieven te komen. 5 meter. Terug verdorie! Naar dat wiel! OK. Weer 5 meter. 10 meter. Dju, hier gaat m'n Morzine. Er was geen houden aan. Benen nog niet hersteld van dat Corbier-km-1 exploot.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam te zwemmen in het niemandsland achter me. En dan gaat het heel hard met tijd verliezen. Pas op de Col de Jambaz, zo'n 30 km verderop, kwam er een nieuw groepje langs. Zo'n 15 man nu, incl o.a. Rik (die zijn maaginhoud inmiddels kwijt was), en nieuwbakken Belgische kennis Matthias. In dit stuk heb ik ook een nieuwe 'circusact' geleerd: al rijdend de overschoenen uitgetrokken, wat lukte!

Tot aan de Joux-Plane heb ik me verder zoveel mogelijk gespaard, in de hoop daar terug de goede benen van de Joux-Verte te vinden.

De Joux-Plane dan. 13 km klimmen. Bij vlagen steil. Één keer eerder beklommen, tijdens la Morzine 2008. Toen heel sterk gereden.`Maar het blijft een beest van een col. Al vanaf de eerste km kon ik de D3-zone niet meer halen. Het meest frisse was er dus blijkbaar toch wat af. Ondanks dat hij een paar kg lichter was dan eerder op de dag moest ook Rik er gelijk af. Matthias loste eveneens. Toen was het mijn beurt. Een man of 7 uit onze groep waren toch sterker hier.

De laatste 3 km van de Joux-Plane ging bij mij het kaarsje definitief uit. Harkend richting top. 59' deed ik uiteindelijk over deze col. Eigenlijk niet eens zo slecht als ik het afzet tegen de 57' van Superklim 2008 hier. Misschien wat te weinig gegeten? Zó vroege stuk gaan is normaal toch niets voor mij.

Op die gekke uitloper van de Joux-Plane, die Col de Ranfolly heet, kwam Matthias, en ook Tom me nog voorbij. Aan het wiel van Tom heb ik de lastige afdaling van de Joux-Plane gedaan, waarna ik hem aan de finish nog klopte in de sprint (lees: hij liet me beleefd voorgaan). Rik zat er vlak achter, Matthias 3 plaatsen voor mij.

47e in 5u42 was het verdict. 40 minuten achter de winnaar, wat me dan weer meeviel. Maar als ik kijk waar de groep is uitgekomen, die ik op de Corbier moest laten rijden: rond de 30e-35e plaats, en zo'n 10 minuten voor mij. Toen dacht ik toch even bij mezelf: 'dju, er had hier meer ingezeten'.

Maar je hebt soms ook wat meeval nodig in cyclo's, dat je bv op het juiste moment in de juiste groep zit. Dat kan een pak tijd/plaatsen schelen. Dat geluk had ik vandaag niet. Maar met de 2011-conditie ben ik er van overtuigd dat het in 1 van de komende cyclo's wel een keer allemaal op zijn plaats valt.

Na de finish nog uitgebreid nagepraat met de vele fietsvrienden, zoals Rik en maten, Matthias, Professor Hendrik (super gereden!), CTWT-er Robert (idem), en camping-buurman Kenny (5e geworden!). Het uitwisselen van heldenverhalen is altijd net zo leuk als de cyclo zelf.

Maar samengevat: enorm genoten. Dat wel. Dit zijn toch echt de Krenten uit de Fietspap, voor dit soort dagen doe je het allemaal. Extra bewijs hiervoor is dat ik in de nacht erna maar amper 3 uur heb kunnen slapen. Vol adrenaline heb ik de film van de rit nog ongeveer 87 keer afgespeeld......