GF Ardennaise, the whole story

Cyclo #156, GF Ardennaise, 5-juni 2011

Fiets niet gepoetst, ketting niet gesmeerd, banden niet opgepompt of geïnspecteerd op ingereden steentjes, geen nieuwe Isostar gekocht zodat ik op water moest rijden, geen pastabodem gelegd, hellingen vooraf niet goed in m'n hoofd geprent, te laat in bed, .... Kortom de voorbereiding op de GF Ardennaise was optimaal te noemen, maar niet heus.

Dat was niet geheel zonder reden, ik had serieus twijfels of ik wel zou kunnen gaan. Al dagenlang werd zondag aangekondigd als het eind van de periode met warm weer, met flinke onweersbuien, en vooral véééél neerslag. Hmmmmm. Een bui is niet erg, maar dit???? Ongeveer 164 keer op zaterdag Buienradar.nl gecontroleerd. Andere weersites om te zien of er toch maar ergens eentje was die droog weer gaf voor zondag. Vergeefs. Op zaterdagavond 10 uur kon er nog geen definitieve beslissing genomen worden. Beslissing maar uitgesteld tot zondagochtend vroeg. En warempel: om 5u30 's ochtends leek het erop dat het in de Ardennen het grootste deel van de ochtend droog zou blijven. Mooi: gelijk de auto in dus, en richting zuiden. Onderweg Wouter nog opgepikt, en vol moraal richting start.

Immers, na m'n Ventoux-ziekte (die me achteraf bezien maar 1 dag gekost heeft) had ik op training diverse signalen gekregen dat ik wel héél goed aan het rijden was. Wedrenners-training, de Bilzen Classic, en vooral m'n Ardennenrondje aan recordgemiddelde afgelopen donderdag. Het zou zonde zijn om dan op zo'n moment dat niet proberen te verzilveren in een cyclo, daar gaat het me tenslotte toch allemaal om.

Ik wist niet goed met wat voor ambitie ik hier moest starten. Want als er nou 1 cyclo is die me niet ligt, en waar ik nog nooit goed heb gereden, dan is het deze. Getuige het rijtje uitslagen hier:
- 1998: opgave, na 25 km voor bezemwagen te hebben gereden (hongerklop)
- 1999: 600e, zo'n 1u45 na de winnaar. Vooral als toertocht gereden
- 2000: 331e, , 1u30 na de winnaar. Zéér slechte benen in snikheet weer, terwijl ik toch met top-100 ambitie was gestart
- 2001: 337e, 2u na de winnaar. Een zitvlak probleem, in regenweer maakte deze dag een lijdensweg.
- 2007: 147e, 37' na de winnaar. Geen bevoorrecht nummer, en helemaal achteraan moeten starten. Zo'n 1000 man moest ik inhalen, en ben met m'n superbenen van die dag nog tot de 147e plaats kunnen komen.

Kortom: top 100 leek me voor vandaag een mooi streven, met top 50 als alles enorm meezat. Voor de rest vooral proberen een vlakke race te rijden, me niet op te blazen in het begin en niet stuk gaan op het eind.

Om 7u45 reden we Hamoir binnen, waar we ons klaar maakten voor de start. Inschrijfspullen opgehaald. Tot m'n verbazing kreeg ik 2 Euro toegestopt bij het in ontvangst nemen van de chip. Ik die altijd dacht dat dat andersom werkte: je betaalt borg die je achteraf terugkrijgt. Maar ja, we zijn uiteraard in België....

Na een minuut stilte voor nr 108 werd om 8u31 het startschot gegeven. Vies, klef, benauwd weer. En ik die onderweg nog twijfelde of de mouwtjes mee moesten. Nou ..., dat was niet nodig. sterker nog, ik had al snel spijt van m'n zweethemd. Het was dan ook al dik boven de 20 graden toen. Mijn weertje, dat dan weer wel. Hoe warmer, hoe liever immers. M'n enige zorg was dus: wanneer gaan we nat worden?

1e klim: cote de Xhoris. 3 km aan 5% of zo. In het verleden heb ik me hier al meermaals opgeblazen wegens een te doldrieste achtervolging. Nu zat ik keurig in het eerste plukje vooraan. Da's al een stuk relaxter in vergelijking met andere jaren, en zo kon ik wat krachten sparen.

Vervolgens een lang stuk vallei richting 2e klim: de Chambralles na 20 km. Het was wel een heel nerveuze aanloop, vanwege passerende motards, vanwege niet zo stuurvaste renners die naar voren willen, vanwege een stop voor een passerende trein, .... Een Belgische kennis verwoordde het nog het meest treffend: 'het is voor het eerst dat ik blij ben als ik aan de Chambralles kan beginnen'.

De Chambralles dan. Steil rotkreng, die ik op training overigens toch wel regelmatig aandoe, omdat hij ook wel wat heeft. Er is vandaag maar 1 taktiek hier: als je voor een mooie klassering wilt gaan moet je hier vol omhoog rijden, liefst met verzuring tot achter je oren. En vooral: me niet opblazen!!!! Na hier formeren zich groepen, en zit je goeddeels op je plek. Altijd lachen zoiets. Op zo'n steil stuk vraag ik me af waarom ik dit ook alweer zo leuk vind. Ik kwam in een plukje met Wim v S., net als ik een strijder in vele cyclo-oorlogen de afgelopen 15 jaar. Die riep: 'ja Arno, hier worden wij te oud voor !'~. Ik zei terug: 'ik kon dit soort Chambralles-explosies vroeger al niet, ik heb er nooit op getraind, en het wordt vast ook niet beter met ouder worden'. So be it.

Op de volgende hellingen vlak na de Chambralles (Niaster, Warmonfosse) moest ik me nog serieus dubbel plooien om aan te haken. Dat lukte. Oef; ik was op de Warmonfosse toch bijna gelost! Hierna kwam er wat rust, en kon ik even wat recupereren. Op de Xhierfomont, Ancienne Barriere en Aisomont (mooie, geleidelijke beklimmingen) was het tempo wat vriendelijker, en kon ik rustig wat eten, drinken en herstellen. Het pelotonnetje groeide hier ook aan tot 60 man of zo.

Vervolgens kwam het zwaarste stuk: Stockeu en Logbierme. Hier waaiden velen, net aangesloten renners er alweer af. Ik had het ook lastig, en kon de eersten niet volgen. In de afdaling hierna kon ik echter toch weer aansluiten. OEF!!!. Op de klimmetjes erna (Mont le Fosse, Werbomont) kon ik weer wat herstellen. Ik geraakte nooit voorin de groep, ik had hier geen enkel overschot. Volgen was het enig mogelijke. Goed, concentreren op niet lossen dan maar. In elk geval wel een teken dat ik in deze groep toch op m'n plek zat, en zeker niet meer had mogen verwachten vandaag.

Er diende zich wel een ander probleem aan: drank. Vanwege het kleffe, benauwde weer zweette ik wel heeel veel. En ik had na 125 km nog maar een halve bidon. Beetje weinig. Toen kwam de tweede bevoorrading. Driekwart van de groep (30 man of zo) stopte daar om te tanken. In een reflex besloot ik om door te rijden. En achteraf bleek dit cruciaal: er kwam nog maar een beperkt aantal renners terug; de meeste gestopte renners kwamen nooit meer terug en zaten aan de finish 6 minuten achter ons. Omdat ik geen overschot had zou dat ook mijn lot geweest zijn indien ik was gestopt.

Maar ik had wel een ander probleem: m'n halve bidon rantsoeneren, en hopen dat ik geen kramp zou krijgen. Nadat op het plateau op 10 km van de streep de schermutselingen bij ons losbarstten, moest ik een gat dichtrijden, en was m'n drank op. Dat was de inspanning te veel: KRAMP, elke keer als ik aanzette. Gelukkig was het alleen maar omlaag vanaf daar. Dat lukte wel. We raapten daar nog een plukje met vooral Gaul-ers op. Vervolgens: sprinten. Ai. AUW!! KRAMP!! Dat sprinten ging dus niet meer lukken. Ik besloot voor de eigenlijke sprint maar zoveel mogelijk van voren te zitten, dan kon ik nog enigszins de schade te beperken. Ergens in het midden van de groep liep ik binnen.

Volgens de speaker was ik 74e, in 5u19. Ik wist aanvankelijk niet goed wat ik hier van moest vinden. Maarrrr: eventjes het referentiekader goed bekijken, en dan heb ik het toch heel goed gedaan (voor mijn doen uiteraard, ik ken m'n plek):
- Veruit het beste resultaat ooit hier
- Maar 10 minuten achter de groep van Stefan (29e) en Wouter (34e), die beide meer dan een maatje te groot zijn voor me. Da's op zo'n zwaar parcours meer dan behoorlijk
- Geen overschot in mijn groep: verder van voren was niet realistisch
- Niet opgeblazen met de Chambralles-explosie, en niet stuk gegaan
- Het overslaan van de drankpost was een gok, maar bleek achteraf taktisch een hele goede te zijn geweest.
- Gemiddeld 31 km/u, op dit parcours van bijna 3000 hm incl Chambralles, Stockeu, .... Da's er eentje uit de categorie 'no comment'.

Dus achteraf reed ik toch echt wel met de glimlach op m'n gezicht naar huis. Zelfs al had de opstopping bij Luik tot 12 u 's nachts geduurd, dan nog was m'n humeur er niet door bedorven.

En het weer? Ja, het weer. Onderweg slechts 7 druppels regen gehad, aan de voet van de laatste klim. Wel veel dreigende luchten. Maar toen ik de zondvloed bij Luik zag (nogal wat ondergelopen wegen en kelders daar), besefte ik dat deze dag heel anders had kunnen verlopen als we dát over ons heen hadden gekregen. Ik durf na gisteren in elk geval de weergoden om geen enkele gunst meer te vragen dit jaar....

Maaaarrr: bovenal, wát een goede beslissing gisterochtend om wél richting Hamoir te gaan. De thuisblijvers hadden dit keer zwaar ongelijk!!!!


Met dank aan Rob van het onvolprezen cyclobenelux.nl nog wat foto's van de start, en op de Chambralles: