Terugblik op het seizoen 2012

Sinds 19-okt ben ik weer begonnen met de voorbereidingen op het seizoen 2013. Dit alles gaat uiteraard niet zonder een terugblik op het seizoen 2012, een seizoen dat op zijn zachtst gezegd uiterst moeizaam is verlopen.

De winter van 2011-2012 was ik nog vol goede moed begonnen. Nieuwe trainer, nieuwe moraal en gemotiveerd als altijd. In de loop van de winter waren er al diverse verstoringen van m’n programma, waardoor ik al niet echt een goed gevoel over 2012 had. Immers, ‘winterverstoringen’ had ik in voorgaande jaren eigenlijk nooit gehad. Zo waren er een buikgriep in november (weekje niet getraind), een spierscheur in december na klussen thuis (2 weken geen krachttraining), vervolgens in dec/jan diverse weekenden waarin het vanwege wel heel veel regen niet te doen was om buiten te trainen, daarna kwam de diepvrieskou van de eerste helft van februari (bij -8 en een snijdende oostenwind ga ik toch écht niet buiten trainen), en tenslotte nog begin maart een hardnekkige bronchitis (nog nooit gehad, ik kreeg tijdens het trainen écht geen lucht).

Daarnaast was er het fenomeen dat ik de gehele winter bij elke intensieve training haast niet in de D3-zone kwam met m’n hartslag. Omdat je dat in de winter niet te vaak doet, gingen er bij mij toen eigenlijk geen alarmbellen rinkelen. Ik dacht dat het aan de veranderde manier van trainen lag, of aan de totaal ongrijpbare Vorm Van De Dag van dat moment die toen blijkbaar ontbrak….

Eind maart ben ik een week op Mallorca gaan trainen, naar jaarlijkse gewoonte. Heel leuke week, zoals altijd, maar wel met het gevoel totaal uit vorm te zijn, en slecht te herstellen. Ik dacht toen dat dit door de eerder genoemde bronchitis kwam, welke ik nog maar net kwijt was op dat moment.

In april en mei bleef het eigenlijk van kwaad naar erger gaan. In die tijd van het jaar wordt de intensiteit en de lengte van de trainingen opgevoerd, om klaar te zijn voor de cyclo’s vanaf mei. Alleen, ik moest van elke lange training veel langer herstellen dan ik gewend was, en tijdens intensieve trainingen in b.v. de Ardennen kwam ik bergop geen poot vooruit. Bergop ging met een hartslag van 130-135, daar waar dit 155 hoort te zijn. En het gevoel alsof ik tegen een muur opreed. In combinatie met baggerklimtijden op vaste hellingen waar ik altijd tijd opmeet.

In die periode heb ik van alles geprobeerd om het tij te doen keren. Meer trainen, een paar dagen rust, een duurweekje extra, …. Maar niks hielp, het ging van kwaad tot erger. Ik heb toen ook de ene na de andere cyclo moeten wegstrepen omdat het geen enkele zin had om met zo’n conditie ergens aan de start te verschijnen. Les Six Bourgeois, Steven Rooks Classic, Trois Ballons, etc verdwenen op deze manier uit de agenda. Want ik pas er voor om dan toch naar zo’n evenement toe te gaan. Want: meerijden in de achterhoede, of supporteren voor anderen: nee. Dat wil ik niet en dat doe ik niet. Gefrustreerd thuis zitten is op zo’n moment altijd minder erg dan gefrustreerd ter plekke zijn, en niet je sportieve voldoening kunnen nastreven. Want dát geeft pas echt hartzeer. Weet ik na soortgelijke ervaringen waar ik gedwongen aan de zijlijn stond (Marmotte 2007, Ventoux 2008 en 2011, …)

Ook de week hooggebergte van eind juni, inclusief La Grand Bo, en La Vaujany moest ik wegstrepen. Want het ging in juni eigenlijk van kwaad naar erger, ging steeds slechter rijden. Werd er bergop meermaals afgereden door mensen die ik altijd ver, ver achter me liet. Overtraind werd al gezegd door m’n trainer. Zo’n mooie, weinig concrete, verzamelnaam voor een onverklaarbaar slechte conditie. Ikzelf geloofde dat toch niet echt; ik had juist nog nooit zo weinig gedaan als dit jaar.

Half juni was ik het zat. Meer dan zat. M’n seizoen dreigde naar de vaantjes te gaan, voor het ooit begonnen was. Me toen helemaal door laten lichten bij SMA Midden-Nederland (Guido Vroemen). Daar kwam het ‘lek’ al snel boven: ik bleek een serieus tekort te hebben aan zowel Vitamine B12 als Vitamine D. Dit was te herleiden tot m’n eetgewoontes. Immers, ik lust geen vis, en eet nooit margarine. Blijkbaar waren m’n reserves van deze stoffen altijd voldoende geweest, tot dit jaar. Want gezien m'n ervaringen in de winter en het voorjaar moet ik hier toch al heel wat maanden last van hebben gehad.

Gelijk de eerste dag nadat ik extra supplementen had genomen zag ik het effect op training: ik zag bergop ineens hartslagen die ik al een jaar niet meer had gezien. Een enorme lichamelijke boost kreeg ik hiervan! M’n nieuwe doelen werden nu La Bourgui en de Alpen Challenge. Met een paar weken training inclusief wat hooggebergte, zou ik eind juli toch weer redelijk in vorm moeten zijn. Alleen: begin juli kwam er de volgende overmacht-situatie overheen: m’n zoontje moest met spoed naar het ziekenhuis, en moest ook geopereerd worden. Dit is uiteraard veel belangrijker dan welk fietsdoel dan ook, maar vervelend was het wel. Want het gevolg was ook dat we niet met vakantie konden gaan, en la Bourgui dus sowieso niet mogelijk zou zijn. Als dan toch alles tegen moet zitten, dan beter maar alles in één jaar…

Toen dit achter de rug was, was het al half juli. En toen? Tja: slechte basisconditie, hopeloos uit vorm, 3 kg te zwaar, geen hooggebergte doelen, geen hooggebergte meer in het vooruitzicht om me nog in vorm te rijden, geen verdere cyclo-plannen ook…

Ik heb toen even overwogen de fiets voor wat betreft 2012 aan de kant te gooien. Maar ik ken mezelf: dat houd ik hooguit 2 dagen vol. Dan stap ik toch weer op. Dus toch maar doorgetraind, enkel nog met het idee zoveel mogelijk van de trainingen te doen die ik leuk vind (Wedrenners, Limburg, Ardennen, …), en geen cyclo’s meer. Ik moet toch op een voor mezelf acceptabel niveau rijden, eer ik ergens een startstreep ga overschrijden, had ik met mezelf afgesproken. Dus: veel duurtrainingen, veel slechte dagen er tussen, maar ook: benen die gaandeweg beter werden. Uiteindelijk heb ik dan toch nog wat cyclo’s uitgezocht (het bloed kruipt, waar het niet gaan kan …..): in september nog 3 stuks gereden.

Op 2 september de Charley Gaul (Luxemburg): daar ben ik 171e op 350 deelnemers geworden. Geen genoeg power bergop hier, en ook nog een val welke me zo’n kwartier, én 50 plaatsen kostte. Maar zonder dat was het toch niet zo goed; in deze rit heb ik al een paar keer top 40 gehaald immers.

Op 9 september de Gerrie Knetemann cyclo (Groene Hart): daar 3e geworden, met een gemiddelde van 38.5 km/u. Dat leek al ergens op! Slim gereden onderweg, zonder meer goede benen, én het geluk dat het parcours vlak was. Zo brak me het gebrek aan macht bergop tenminste niet op.

Op 16 september dan nog de Christophe Brandt (Verviers): hier 150e geworden op 400 deelnemers. Geen goede uitslag, maar toch was dit m’n beste rit van het jaar. Immers: belachelijk hoog niveau hier. Ik had liefst 34 km/u gemiddeld hier op een parcours met Oneux, Redoute en een 10-tal andere Ardennen-benenbrekers. 2100 hoogtemeters totaal. En dan maar een kwartier verliezen op de eersten: dat zou ik in m’n betere jaren niet veel beter hebben gekund. Belangrijkste les van deze dag was de vaststelling dat ‘ik het nog wel kon’.

De weken na deze rit moest ik vaststellen dat ik ineens vloog. De gemiddeldes op vaste trainingsrondjes, zowel met als zonder klimwerk, lagen ineens veel hoger dan ik in jaren had gezien. Vreemde gewaarwording voor begin oktober. Jammer dat het seizoen voorbij was nu ik eindelijk de topvorm te pakken had.

Maar: vol goede moed ben ik begonnen aan de voorbereiding op 2013. Vol moraal, vol nieuwe ideeën. Een seizoen waarin het alleen maar beter kan gaan dan in 2012. Maar vooral met de wetenschap dat als de winter nou eens een beetje normaal verloopt zonder teveel (winterse) verstoringen, en ik lichamelijk gezond ben/blijf, dat ik in 2013 toch nog op sommige dagen hard moet kunnen fietsen, ondanks m’n voor wielrenners reeds gezegende leeftijd van 43 lentes…

De eerste plannen zijn reeds gemaakt. Van 24 t/m 31 maart is de jaarlijkse week Mallorca reeds vastgelegd. En als Cyclo-Hoofddoelen voor volgend jaar heb ik de 3-Ballons en La Vaujany voor juni met rood aangestreept. En in augustus wil ik voor het eerst eens meerijden in de Tour de l’Ain, een 4-daagse etappewedstrijd voor cyclo-rijders, telkens op dezelfde dag en het zelfde parcours als de profwedstrijd. En dan tenslotte nog eind augustus de Ötztaler Radmarathon, mits ik ingeloot raak uiteraard.

Dus: laat het maar snel voorjaar 2013 worden, ik ga zorgen dat ik er klaar voor ben!!!!